hm;Του Δημήτρη Γεωργόπουλου
Διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών (βλ. τον σύνδεσμο στο τέλος του κειμένου) μια διαμαρτυρία για την απόφαση του Αρείου Πάγου να εκδοθεί στην Τουρκία ένας Τούρκος ιστορικός και δημοσιογράφος, βασανισθείς στο παρελθόν από το τουρκικό καθεστώς.
Μάλιστα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι ο άνθρωπος αυτός, παρά την αντίθεσή του στο τουρκικό καθεστώς για άλλους λόγους, στη δήλωσή του, καταδικάζει απερίφραστα το «φασιστικό», όπως το χαρακτηρίζει, πραξικόπημα που οργάνωσαν το 2016 ως γνωστόν, κατά του Ερντογάν, οι εξτρεμιστές αμερικανο-ισραηλινοί νεοσυντηρητικοί.
Νομικός δεν είμαι, ούτε γνωρίζω τίποτε περισσότερο για το σκεπτικό του δικαστηρίου, αλλά αν η απόφαση των δικαστών να μην εκδοθούν οι οκτώ στρατιωτικοί είναι σωστή, τότε κάτι δεν πάει καλά. Αν δεν μπορεί να γίνει δίκαιη δίκη στην Τουρκία για τους οκτώ στρατιωτικούς που η ‘Αγκυρα κατηγορεί για συμμετοχή στο φιλοαμερικανικό πραξικόπημα, μπορεί άραγε να γίνει για έναν ήδη βασανισθέντα εκεί για τις πολιτικές ιδέες του και τη δράση του;
Μπορεί κανείς φυσικά να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις ιδέες του υπό έκδοση, αλλά δεν είναι επ’ αυτού που οφείλουν να κρίνουν οι δικαστικές και πολιτικές αρχές της χώρας. Το δικαίωμα του ασύλου δεν είναι δικαίωμα των χωρών και των κυβερνήσεων να προστατεύουν τους φίλους τους, αλλά δικαίωμα των καταδιωκόμενων, αναγνωριζόμενο μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων. Και ο υπό έκδοση μοιάζει όχι απλώς να πληροί τις προϋποθέσεις ασύλου, μάλλον αντιπροσωπεύει τον ορισμό των προϋποθέσεων. Δεν έχουμε υπόψι μας το σκεπτικό της απόφασης, αν κρίνουμε όμως από τα δημοσιεύματα μοιάζει να δικαιούται τη μη έκδοση δέκα φορές παραπάνω από τους οκτώ.
Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν η κυβέρνηση ή ποιος από την κυβέρνηση ευνοούσε την έκδοση μιας τέτοιας απόφασης ή όχι.
Μια παρενέργεια όμως αυτής της εξέλιξης είναι ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, τελικά αρμόδιος να πάρει την απόφαση, άγεται να αποφασίσει τώρα αν θα «προδώσει» τη συνείδησή του, επικυρώνοντας την απόφαση έκδοσης ή θα αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη, για λογαριασμό της κυβέρνησης. Εάν μεν τον εκδώσει, κινδυνεύει να θεωρηθεί μια πράξη ντροπής για την Ελλάδα και επίσης μια ακόμα καταπάτηση των αρχών που μια ζωή πρέσβευε η κυβερνώσα παράταξη. Αλλά και θα πείσει την Τουρκία ότι η Ελλάδα κινείται υπό το κράτος του φόβου που της προκαλεί, δηλαδή ότι μπορεί να απειλεί και να παίρνει αυτό που θέλει από τη χώρα μας, εκτός αν δεν θέλουν οι Αμερικανοί να το δώσουμε!
Τώρα δεν θα κάνουμε εικοτολογία για το τι σκέφτηκαν οι δικαστές και αποφάσισαν με αυτό τον τρόπο. Εκπροσώπους έχουν και κάθε τόσο βγάζουν ανακοινώσεις, θα μπορούσα ίσως να γράψουν και κανένα άρθρο να μας διαφωτίσουν.
Αντιθέτως, είναι βέβαιο ότι μια χώρα που δίνει την εντύπωση ότι παίζει με το δικό της δικαιϊκό σύστημα, δηλαδή με ένα κύριο, θεμελιώδες στοιχείο της κυριαρχίας της, δεν εκτίθεται σε λιγότερες αλλά σε πολύ περισσότερες απειλές.
Δημιουργεί σπουδαίο κίνητρο σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο τρίτο να την απειλήσει.
Αλλά και ενισχύει πιθανώς εσφαλμένες, κακόπιστες ερμηνείες τρίτων για το τι κάνει και για ποιο λόγο το κάνει. ‘Όπως αίφνης ότι οι εκάστοτε αποφάσεις λαμβάνονται ανάλογα με το ποια διεθνής δύναμη ενδιαφέρεται να ληφθούν.
Υπάρχει μια συντηρητική εφημερίδα, που με έχει τρελλάνει, καθώς ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια αρκετά σοβαρή εκδοχή δημοσιογραφίας και μια συστηματική και απολύτως γελοία αντικομμουνιστική προπαγάνδα της δεκαετίας του 1950. ‘Εγραψε επανειλημμένα για τους κινδύνους από τη μη έκδοση των Τούρκων στρατιωτικών. Δεν έγραψε όμως για τους κινδύνους από την έκδοσή τους. Κατηγορεί τον Σημίτη για την πολιτική του, αλλά φαίνεται να ξεχνάει πολύ εύκολα ότι αυτή η πολιτική οδήγησε (κατ’ επιταγήν βεβαίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ) στην απαγωγή και την έκδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στους διώκτες του και στην συκοφάντηση της Ελλάδας, ως «χώρας χαφιέ», σε όλη την υφήλιο και ιδίως στην περιοχή μας, χωρίς μάλιστα κανένα όφελος για τη χώρα μας. Και δώσαμε τον Οτσαλάν και συνέχισαν οι Τούρκοι να μας κατηγορούν ότι τον κρύβαμε!
Δηλαδή αν αύριο η Τουρκία ή η Αμερική μας απειλήσει για να αποσπάσει κάτι ακόμα, θα το δώσουμε για να αποφύγουμε τους κινδύνους; Σε ότι αφορά την Αμερική βέβαια, καθαρά ρητορικό είναι το ερώτημα. Δεν χρειάζεται να απειλήσει κανέναν ο Τζέφρει Πάιατ. Σούζα κάθονται όλοι όπως φαίνεται όλοι μπροστά του, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εκδίδουν μάλιστα και ανακοινώσεις η μία εναντίον της άλλης ποια από τις δύο διερμηνεύει καλύτερα τη Βούλησή Του. Κι αν τους ζητήσει κάτι, το πιθανότερο είναι να σκεφτούν ότι είναι ανόητοι που δεν πέρασε πρώτα από το δικό τους μυαλό να του το έχουν ήδη δώσει με δική τους πρωτοβουλία.
Τέτοια σχόλια πάντως είναι ενδεικτικά του ότι δεν έχουμε στη χώρα μια στοιχειωδώς σοβαρή αστική τάξη και αστικό πολιτισμό κάποιας μορφής τέλος πάντων. Πως να έχουμε άλλωστε όταν η χώρα δημιουργήθηκε ως βρετανικό κυρίως προτεκτοράτο και συνέχισε ως αμερικανικό, μετά το 1974;
Οι θεσμοί, τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις αντανακλούν, σχεδόν στο σύνολό τους, αυτή την κατάσταση βαθύτατης εξάρτησης της χώρας, που την απειλεί πια με οριστικό αφανισμό, αν δεν αντιδράσουμε.
Ο Αρειος Παγος στελνει τον Τουργκουτ Καγια στους διωκτες του!