Η τραγωδία είναι ασύλληπτη και ξυπνάει μνήμες από τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία. Οι διαστάσεις της γίνονται αντιληπτές σταδιακά, ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται διαρκώς κι είναι άγνωστο πού θα σταματήσει, ενώ οι υλικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες. Το φως της μαύρης ημέρας που ξημερώνει θα δώσει μια πρώτη εικόνα για το μέγεθος της καταστροφής και της απερίγραπτης τραγωδίας.
Σπαραγμός, τραγωδία, δάκρυα χαράς για αυτούς που σώθηκαν, γοερό κλάμα για τους υπόλοιπους που έφυγαν αβοήθητοι, οργή και θυμός. Απανθρακωμένα πτώματα, χαροκαμένοι συγγενείς, η απαίσια μυρωδιά του θανάτου, της καμένης σάρκας, του πανικού. Κατοικημένες και παραθαλάσσιες περιοχές που έγιναν παρανάλωμα, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά ακόμα και βρέφη που εγκλωβίστηκαν στις φλόγες, άνθρωποι που βρήκαν το θάνατο τρέχοντας προς τη θάλασσα ή επιβαίνοντας σε οχήματα, καθώς έψαχναν δρόμο διαφυγής, άλλοι που βούτηξαν στη θάλασσα όπως-όπως για να γλιτώσουν, δεκάδες εγκαυματίες διασωληνωμένοι σε κρίσιμη κατάσταση.
Μάτι, Νέος Βουτζάς, Κόκκινο Λιμανάκι, Ραφήνα, περιοχές που κάηκαν από άκρη σε άκρη, τοπωνύμια που συνδέθηκαν για πάντα με μια πολύνεκρη καταστροφή.
Ο κόσμος κινητοποιείται αυθόρμητα με κάθε πιθανό μέσο, χωρίς καθοδήγηση, για να καλύψει τις τραγικές ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού. Προσφέρει ό,τι μπορεί, εθελοντική βοήθεια για την πυρόσβεση, ένα κατάλυμα σε όσους είδαν τα σπίτια τους να τυλίγονται στις φλόγες, καΐκια και αυτοκίνητα για επιχειρήσεις διάσωσης, ιατρική βοήθεια.
Στον αντίποδα, οι υπεύθυνες αρχές λένε πως δεν είναι αυτή η ώρα να αναζητήσουμε ευθύνες, προσπαθώντας να συγκαλύψουν τις δικές τους. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για ασύμμετρο φαινόμενο, ενώ η Αθήνα είναι συμμετρικά περικυκλωμένη και πολιορκημένη από πυρκαγιές σε κάθε σημείο του ορίζοντα, δυτικά, ανατολικά και βόρεια, εκτός από τη θάλασσα. Και τα κανάλια ζουμάρουν σε απανθρακωμένα αυτοκίνητα, ακόμα και στα πτώματα, διψώντας για νούμερα τηλεθέασης, όπως οι εταιρίες διοδίων διψάνε για εισπράξεις.
Οι εικόνες ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις. Ακόμα κι αυτές όμως αδυνατούν να χωρέσουν το μέγεθος της ζημιάς και τον ανθρώπινο πόνο. Και βγαίνουν συνεχώς καινούριες και ο θρήνος διαρκώς μεγαλώνει…