Του Χρήστου Αγγελάκου
20/5/2018
Ρώτησα κάποτε την Ολια, πώς γίνεται οι δύο άνθρωποι που θαυμάζω περισσότερο σ’ αυτή τη χώρα να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους: η μία μαρξίστρια (Κατερίνα Μάτσα) και ο άλλος αρχιεπίσκοπος (ο Αναστάσιος Αλβανίας). Η Ολια απάντησε: «Μα είναι πολύ φυσικό… και οι δυο τους διακρίνονται για την απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων». Της ζήτησα να μου τη γνωρίσει.
Βρεθήκαμε να κάνουμε σεμινάρια γραφής και θεάτρου στο 18ΑΝΩ. Δεν θέλω να πω περισσότερα.
Μόνο πως ελπίζω τούτη η κουβέντα να θυμίζει τη χειραψία της Κατερίνας Μάτσα. Κάτι από τη ζεστασιά της.
● Γεννηθήκατε στη Νέα Αρτάκη, στην Εύβοια. Να υποθέσω ότι υπάρχει μικρασιατική καταγωγή;
Ε, βέβαια. Και από τις δύο μεριές και από τον παππού μου και από τη γιαγιά και από τον πατέρα και από τη μάνα.
● Τους είχατε μαζί σας στην Εύβοια;
Ναι, είχαν έρθει όλοι τους, εκτός από τον παππού ο οποίος πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Τούρκων. Ο πατέρας του πατέρα μου.
Οι υπόλοιποι εγκαταστάθηκαν στη Ν. Αρτάκη γιατί έβρισκαν ότι η παραλία της έμοιαζε πολύ μ’ εκείνη της πρώτης Αρτάκης. Της πατρίδας τους. Περιπλανήθηκαν ώσπου να το βρουν.
Είχαν φτάσει αρχικά στη Θεσσαλονίκη όπου οι συνθήκες ήταν τραγικές: υπήρχαν επιδημίες εκείνη την εποχή.
Εστειλαν λοιπόν μια επιτροπή να ψάξει να βρει έναν τόπο σαν τον δικό τους. Βρήκαν ότι η Ν. Αρτάκη τούς κάνει. Κατέβηκαν όλοι μετά.
● Για πόσα άτομα μιλάμε;
Ολο το χωριό. Σχεδόν τριακόσια άτομα. Ολόκληρη κοινότητα με ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους που τους βοήθησαν να κρατηθούν, γιατί ήταν πολύ φτωχοί και ο τόπος δεν ήταν εύφορος. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσουν, αλλά κράτησαν τα έθιμα τα παλιά και όλες τις γιορτές που τις έκαναν μαζί. Κι έτσι κρατήθηκαν ο ένας από τον άλλο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://www.efsyn.gr/arthro/peisma-kai-oi-rixeis
