Δεν συμφωνώ πλήρως με όσα γράφει παρακάτω ο Σπύρος Κουριδάκης (της λίστας “το ‘Οχι διαρκεί πολύ”), εντούτοις έχουν δυστυχώς ποσοστό πικρής αλήθειας
ΔΚ
Παρακολουθώντας ασταμάτητα, τηλεοπτικά και διαδικτυακά, την έναρξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας και ακούγοντας τους λόγους της Σβίγκου, του Παππά, και των τεσσάρων επίδοξων μνηστήρων της προεδρικής καρέκλας, παρακολουθώντας, βλέποντας και ακούγοντας τους πραξικοπηματικά αποκλεισμένους της Ιεράς οδού, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Το συναίσθημα όμως που σαφώς κυριαρχούσε μέσα μου ήταν η βαθύτατη θλίψη.
Βεβαίως η θλίψη μου δεν αφορούσε ούτε τους μέσα ούτε τους απέξω αλλά όλους όσοι, συνειδητά απέχοντες από την τελευταία προσυνεδριακή και συνεδριακή παρωδία, κάποτε πίστεψαν ή επένδυσαν ελπίδες ή ταυτίστηκαν και τελικώς αγωνίστηκαν πάνω μια 10ετία, γι αυτό το αρχηγικό αριστερό κόμμα της γιαλαντζί ανατρεπτικής επαγγελίας. Κόμμα που εμφανίστηκε ως φορέας υπέρκορων ρητορικών πακέτων λαϊκών ελπίδων, οι οποίες απεδείχθησαν σύντομα κοινωνικού τύπου μαζική ψευδαίσθηση, κάτι που θα το χαρακτήριζα καλύτερα σαν μια συλλογικά βιωμένη πολιτική φάτα μοργκάνα
Η ατμόσφαιρα, ιδίως των επί τα εντός του Συνεδρίου, αυτή που εξέπεμπαν οι βασικοί ομιλητές ήταν το απόλυτα γκροτέσκο σκηνικό ενός άδοξου, ιστορικά ειρωνικού παρακμιακού τέλους. Σκηνικό αντάξιο εκείνου της ορχήστρας του Τιτανικού όταν το πλοίο βυθιζόταν.
Ευτυχώς, ουδέποτε διατέλεσα τσιπρόπουλο (ή αντιτσιπρόπουλο σε μια ανεγκέφαλη εσωκομματική αντιπολίτευση) όπως και ουδέποτε ένιωσα οτιδήποτε κοινό ή έλξη γοητείας με το χολυγουντιανό χώρο των κασσελίστας. Όσο για τον επικείμενο πολιτικό θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ ούτε κλαίω ούτε γελάω. Δεν παύω εντούτοις να σκέφτομαι, με ιδιαίτερο πόνο, τους ακόμη επιζώντες γέροντες και γερόντισσες του αριστερού κινήματος, απλούς αγωνιστές του κινήματος που – μετά από άπειρες διαψεύσεις στο χώρο του ΚΚΕ και του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού – είχαν εναποθέσει τις ύστατες προσδοκίες τους σε αυτό το κόμμα της ψευδεπίγραφης αριστεράς.
Τους σκέφτομαι διότι αυτοί οι τελευταίοι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, δεν έχουν το διαθέσιμο χρόνο για κάποιες νέες ελπίδες και για την αναγκαία πολιτική μετάνοια.
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
