Δεν είμαι ο πρώτος που το λέει, αλλά όσο σκαλίζω την υπόθεση Κασσελάκη και κάνοντας ένα βήμα πίσω προσπαθώντας να δω τη μεγάλη εικόνα, μου έρχεται η εξής δυσοίωνη σκέψη. Όταν βλέπετε ένα πολιτικό σύστημα που εδώ και χρόνια:
1. Καλλιεργεί τη σταδιακή εξοικείωση (πρακτικά και ιδεολογικά) με τις κακουχίες, τη στέρηση και τη σκληρή πειθαρχία.
2. Αντικαθιστά τους επικεφαλής των μεγάλων κομμάτων με ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν σκληρές ιδεολογικές και κοινωνικές αναφορές, αλλά μοναδικό μασίφ χαρακτηριστικό μέσα σε μια τακτική ευελιξία την άνευ όρων πρόσδεση σε μία παγκόσμια στρατιωτική υπερδύναμη. Αυτοί μάλιστα εκλέγονται ή κυβερνούν με τη χρήση πανάκριβων εργαλείων και υπηρεσιών διεθνούς εμβέλειας (παράνομα spyware, διεθνείς κολοσσοί του lobbying, μηχανισμοί επηρεασμού εκλογών τύπου team jorge κ.ο.κ.).
3. Εξοικειώνει τον κόσμο με την παρουσία των ενόπλων δυνάμεων στην πολιτική ζωή και τον δημόσιο βίο.
για τι πράγμα προετοιμάζεται η χώρα που έχει αυτό το πολιτικό σύστημα;
Εν τω μεταξύ, βλέπω να κάνουν όλοι βαθυστόχαστες αναλύσεις περί “νίκης της επικοινωνίας” και εννοούν κατά βάση τα -μάλλον γελοία- βιντεάκια που έβγαλε αυτός ο τύπος στα σόσιαλ. Εγώ πάλι νομίζω ότι πράγματι ήταν νίκη της επικοινωνίας, αλλά δεν την αποδίδω στο τικ τοκ. Αυτά που επικοινωνήθηκαν σε όλους τους ψηφοφόρους του ήταν τα εξής τρία πράγματα:
α) Ο Τσίπρας στηρίζει Κασσελάκη.
β) Αχτσιόγλου, Ομπρέλα κλπ. πριόνιζαν τον Τσίπρα και οδήγησαν στην ήττα.
γ) Η μόνιμη ψήφος εμπιστοσύνης (“υπεύθυνη αντιπολίτευση”) που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια στον Μητσοτάκη αντί να τον περάσει πριονοκορδέλα, ήταν γραμμή της αριστερής τάσης του κόμματος και όχι αυτού του mix grill ανθυποπασόκων, δεξιών και άλλων τυχοδιωκτών που αποτελούσε τους “προεδρικούς”.
Το επικοινωνιακά ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα τρία ήταν δεδομένα για τους ψηφοφόρους του Κασσελάκη, ενώ ούτε αυτός, ούτε τα στελέχη που τον στήριξαν τα έχουν πει ποτέ.
Από δύο αναρτήσεις στο Facebook του Γιάννη – Ορέστη Παπαδημητρίου
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
