Οι μισθοί του ΕΣΥ

Του Δημήτρη Γεωργόπουλου

Φίλος πρώην βουλευτής μου εξηγούσε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πήραν δάνειο από τις τράπεζες για να κάνουν εγχείρηση, καταναλωτικό και όχι ιατρικό, και έχουν καταστραφεί τώρα προσπαθώντας να ξεπληρώσουν τους τόκους. Είδατε καμμιά εφημερίδα να γράψει ποτέ για αυτούς;

Κάποτε τα κοινωνικά ρεπορτάζ έδιναν και έπαιρναν στις εφημερίδες. Πόσα χρόνια έχετε να διαβάσετε;

Μπουκωμένα όσο δεν πάει στο δημόσιο χρήμα, τα συστημικά ΜΜΕ δεν έχουν πια μεγάλη διαφορά από τα ΜΜΕ της δικτατορίας.

Τις προάλλες συζητούσε ένας φίλος γιατρός με έναν από τους κυβερνητικούς αρχιτέκτονες της συστηματικής κατεδάφισης του ΕΣΥ.

«Πρέπει να επιτρέψουμε την ιδιωτική ιατρική στα νοσοκομεία, γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε στους γιατρούς τρεις και τέσσερις χιλιάδες ευρώ, όπως στη Γερμανία», έλεγε στον φίλο μου ο κυβερνητικός, δικαιολογώντας τα τελευταία κατεδαφιστικά μέτρα.

Μπα, αναρωτήθηκα, πως δεν μπορούνε; Τους δίνουνε ήδη πολύ περισσότερα. Τουλάχιστον σε αυτούς που κάνουν εξειδικευμένες επεμβάσεις, ιδίως χειρούργους και αναισθησιολόγους. Για κάθε μία από αυτές παίρνουν τουλάχιστο δύο με τρία κατοστάρικα, συχνά πολύ περισσότερο, μερικές φορές και χιλιάδες ιδιωτικώς από τους ασθενείς. Πολλαπλασιάστε τις επεμβάσεις που γίνονται κάθε μέρα επί 25 εργάσιμες μέρες και θα δείτε ότι οι αποδοχές τους είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Και αφορολόγητες.

Δεν θάταν καλύτερα λοιπόν να τους δώσει το δημόσιο όχι τρεις, και πέντε και έξι χιλιάδες ευρώ, από αυτό που γίνεται τώρα;

Αν δεν το κάνει, δεν είναι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί θέλει να κρατάει όλη την κοινωνία βουτηγμένη στη διαφθορά, ώστε να μπορούν άνετα και οι διοικούντες να ασκούν τη δική τους.

Υπάρχουν ασφαλώς και οι αξιοπρεπείς, οι ήρωες, αυτοί που δεν αγγίζουν τίποτα, αυτοί που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αλλά η πλειοψηφία (δικαιολογούμενη στον εαυτό της με τις όντως γλοίσχρες «επίσημες» αμοιβές ή και μη δικαιολογούμενη καθόλου) εισπράττει ευχαρίστως τα δωράκια, ορισμένοι τα απαιτούν κιόλας, αδιαφορώντας παντελώς για το τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα χρήματα για τους ασθενείς. ‘Όπως και πολλοί ιδιώτες, ακόμα και υποτιθέμενοι προοδευτικοί ή εναλλακτικοί, που ζητάνε αστρονομικές αμοιβές, αδιαφορώντας πλήρως για το πως ζουν οι άνθρωποι που περιθάλπουν.

«Η ίδια κατάσταση είναι απαράλλαχτη εδώ και δεκαετίες», μου λέει φίλος γιατρός που πέρασε από πολλές ανώτερες θέσεις του ΕΣΥ, χαίρει πολύ μεγάλης εκτίμησης ως γιατρός και ζει με τη σύνταξή του.

«Πάντα υπήρχαν ορισμένοι, λίγοι γιατροί που δεν έπαιρναν φακελλάκια», μου λέει. «Η διαφορά είναι ότι παληά (στις δεκαετίες της «μεταπολίτευσης») όλοι τους σεβόντουσαν, τώρα τους λένε μαλάκες».

Τότε γίνονταν μεγάλη συζήτηση για το φαινόμενο στα Μέσα και ήταν συχνότατες οι καταγγελίες για φακελάκι. Τώρα μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές μεγάλου καναλιού εμφάνισε τους … ασθενείς ως υπεύθυνους, ότι φαντάζονται δηλαδή οι ίδιοι πως οι γιατροί θέλουν φακελάκι. Και δέχτηκαν πασίγνωστοι ηθοποιοί να παίξουν αυτή την αηδία.

Υπήρχε επίσης κάποτε σε αυτή τη χώρα ένα ΠΑΣΟΚ, υπήρχε και μια αριστερά. Υπήρχε κάποιος συνδικαλισμός και υπήρχε κάποιος τύπος. Που πήγανε;

«Αν μπορούσαν να μαζευτούν στο Σύνταγμα οι συγγενείς ανθρώπων που χάθηκαν είτε λόγω λαθών και του τρόπου άσκησης της ιατρικής, είτε λόγω της κατάστασης των νοσοκομείων θα έπεφτε η κυβέρνηση», μου λέει ένας άλλος φίλος γιατρός, με δεκαετίες υπηρεσίας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Μόνο που κανείς δεν μαζεύεται ούτε στο Σύνταγμα, ούτε και πουθενά αλλού σήμερα (*). Οι άνθρωποι κυττάνε πως να αποφύγουν το κακό, ξεπαραδιάζονται για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τις αρρώστιες τους και ζούνε μονάχοι τους τα παθήματα, ακόμα και τα πένθη τους.

Σημείωση:
(*) το άρθρο γράφτηκε πριν από την τραγωδία των Τεμπών.

Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.