Του Δημήτρη Νανούρη
24 Δεκεμβρίου 2021
Παραδόξως η Πρωτοχρονιά φέτος γράφεται με «Ομικρον», όσο για τα Χριστούγεννα, το όποιο εορταστικό τους κλίμα επισκιάζεται από ένα αμήχανο «γιατί», που διαχέεται σαν αιμάσσουσα αλγηδόνα σε ολόκληρη την «Εφ.Συν.», πλακώνοντας με ανείπωτη οδύνη, ιδίως εμάς τους επτά εναπομείναντες συντάκτες ύλης. Τέτοιες χρονιάρες μέρες πέρυσι έφυγε από κοντά μας, μόλις στα 57 του, ο Πάνος Σαράκης, επονομαζόμενος και «Κινέζος», καίτοι είλκε υπερηφάνως την καταγωγή του από την εύχλοη αιτωλική γη. Πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος!
Απομόνωση και καραντίνα. Ακόμα και στην κηδεία του απαγορευόταν να πάμε. Μόνο ο Λευτέρης αψήφησε περιοριστικά μέτρα και πρόστιμα, φθάνοντας στο Αγρίνιο μέσω Φθιώτιδας και όμορων νομών. Οι ρέστοι μοιραστήκαμε τον σπαραγμό μας απ’ το σύρμα κι απέμεινε έτσι ο θρήνος μας λειψός. Η φωτογραφία του με το χαρακτηριστικό τραγιασκάκι καλύπτει ολόκληρη την οθόνη του υπολογιστή του στο διπλανό μου γραφείο. Τις πρώτες μέρες αφότου επιστρέψαμε στην εφημερίδα, απέφευγα να την κοιτάξω.
Νοερά ξαναζωντάνευε μπρος μου και δεν το άντεχα. Τη συνήθισα όμως με τον καιρό και τώρα κρυφοπιάνουμε ψιλό λακριντί. Απάνω απάνω στην κοινή μας συρταριέρα υπάρχουν απείραχτοι οι κίτρινοι μπικ διαρκείας, κόκκινος και μπλε, τα καλοξυσμένα μολύβια του κι ο σπασμένος χάρακας, που χρησιμοποιούσε εν είδει στιγμόμετρου για να επιμελείται τα «κασέ». Μου λέει χαμηλοφώνως για τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, τ’ Αμπέλια, τη δουλειά αχάραγα στα καπνοχώραφα και τα κυνήγια με τον θυμόσοφο πατέρα του, τις εύγλωττες ατάκες του οποίου επαναλάμβανε συχνά για να προσδώσει βάθος στα πράγματα.
Οταν βρεθήκαμε στο δικό μου χωριό, Οκτώβριο του ’18, μ’ άφηναν άφωνο οι γνώσεις του περί τις αγροτικές εργασίες και τα περάσματα των πουλιών κατά τις πολύωρες συζητήσεις με Απειράνθιους γεωργούς και θηρευτές. Για τις επιδόσεις του μικρός στο ποδόσφαιρο δεν μιλούσε ο ίδιος. Ολος ο νομός, όμως, αναγνώριζε το ξεχωριστό του ταλέντο και τη λαμπρή πορεία του που διεκόπη έπειτα από το δεύτερο κάταγμα.
Σκεφτόταν να σπουδάσει μαρκόνης, επηρεασμένος από τον Καββαδία, ωστόσο τον κέρδισε το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και η αδρεναλίνη των εφημερίδων. Πολύπειρος «υλατζής» έβγαζε ασπροπρόσωπο το τμήμα με το ημισέληνο χαμόγελο και την αμφίστομη κουβέντα που σκορπούσε το γέλιο στα δύσκολα. Είναι αβάσταχτο, αλίμονο, να παρεάζουμε μονάχα με τη φωτογραφία του.
Πηγή: ww.efsyn.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
