Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Μετά από μια ζωή που μόνο ήρωας του Ντοστογιέφσκι μπορούσε να κάνει (αλήτης στη μετασταλινική Ουκρανία, είδωλο του σοβιετικού αντεργκράουντ, αντιφρονών που έφυγε από την πατρίδα του για να ζήσει άστεγος στο Μανχάταν -όπου τα είδε και τα έκανε όλα-, μοδάτος συγγραφέας στο Παρίσι, εθελοντής στο πλάι Σέρβων παραστρατιωτικών και ηγέτης τελικά ενός κόμματος Εθνικομπολσεβίκων), πέθανε χθες σε ηλικία 78 ετών ο Ρώσος συγγραφέας Έντουαρντ Λιμόνοφ.
Στην Ελλάδα είχαν εκδοθεί παλαιότερα τέσσερα βιβλία του («Η μεγάλη εποχή», από τις εκδόσεις Ειρμός και τρία άλλα βιβλία από τις εκδόσεις Aquarius), τα οποία νομίζω πως είναι εξαντλημένα.
Υπάρχει ωστόσο το φερώνυμό του βιβλίο «Λιμόνοφ», μια μυθιστορηματική βιογραφία του που έγραψε ο Εμμανουέλ Καρρέρ και προκάλεσε πάταγο όταν κυκλοφόρησε, αποσπώντας σημαντικότατα βραβεία στη Γαλλία. Το βιβλίο αυτό που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, λέει πολλά περισσότερα από χίλιες αναλύσεις του μεταψυχροπολεμικού κόσμου.
Όσο για το ποιος ήταν τελικά ο Λιμόνοφ αρκεί αυτό που είπε στον Καρρέρ, όταν διάβασε το βιβλίο του: «Μου άρεσε ο τρόπος που το έγραψες. Βέβαια, αν είχα την εξουσία, θα σε είχα κρεμάσει. Με συνοπτικές διαδικασίες».
