Σας ευχαριστώ, φίλοι μου. Ο ήλιος μπορεί να έδυσε πάνω από την πόλη μας απόψε, αλλά όπως είπε κάποτε ο Eugene Debs, «βλέπω την αυγή μιας καλύτερης μέρας για την ανθρωπότητα».
Από όσο μπορούμε να θυμηθούμε, οι εργαζόμενοι της Νέας Υόρκης έχουν ακούσει από τους πλούσιους και τους ισχυρούς ότι η εξουσία δεν ανήκει στα χέρια τους.
Δάχτυλα με μώλωπες από το σήκωμα κιβωτίων στο πάτωμα της αποθήκης, παλάμες με κάλλους από το τιμόνι του ποδηλάτου διανομής, αρθρώσεις με ουλές από εγκαύματα στην κουζίνα: Αυτά δεν είναι χέρια που έχουν τη δύναμη να κρατήσουν την εξουσία. Και όμως, τους τελευταίους 12 μήνες, τόλμησες να επιδιώξεις κάτι μεγαλύτερο.
Απόψε, παρά τις αντιξοότητες, το καταφέραμε. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Φίλοι μου, ανατρέψαμε μια πολιτική δυναστεία.
Εύχομαι στον Andrew Cuomo μόνο τα καλύτερα στην προσωπική του ζωή. Αλλά ας είναι απόψε η τελευταία φορά που θα αναφερθώ στο όνομά του, καθώς γυρίζουμε σελίδα σε μια πολιτική που εγκαταλείπει τους πολλούς και ανταποκρίνεται μόνο στους λίγους. Νέα Υόρκη, απόψε τα κατάφερες. Μια εντολή για αλλαγή. Μια εντολή για ένα νέο είδος πολιτικής. Μια εντολή για μια πόλη που μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. Και μια εντολή για μια κυβέρνηση που θα κάνει ακριβώς αυτό.
Την 1η Ιανουαρίου, θα ορκιστώ ως δήμαρχος της πόλης της Νέας Υόρκης. Και αυτό χάρη σε εσάς. Πριν πω οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πω το εξής: Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ, νέα γενιά Νεοϋορκέζων, που αρνηθήκατε να δεχτείτε ότι η υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον ήταν ένα απομεινάρι του παρελθόντος.
Αποδείξατε ότι όταν η πολιτική σας μιλάει χωρίς συγκαταβατικότητα, μπορούμε να εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή ηγεσίας. Θα αγωνιστούμε για εσάς, γιατί εμείς είμαστε εσείς.
Ή, όπως λέμε στη Steinway, ana minkum wa alaikum.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που τόσο συχνά ξεχνιούνται από την πολιτική της πόλης μας, αλλά που υιοθέτησαν αυτό το κίνημα. Μιλάω για τους ιδιοκτήτες καταστημάτων από την Υεμένη και τις μεξικάνικες γιαγιάδες. Τους ταξιτζήδες από τη Σενεγάλη και τις νοσοκόμες από το Ουζμπεκιστάν. Τους μάγειρες από το Τρινιντάντ και τις θείες από την Αιθιοπία. Ναι, τις θείες
Σε όλους τους Νεοϋορκέζους στο Κένσινγκτον, το Μίντγουντ και το Χαντς Πόιντ, να ξέρετε αυτό: Αυτή η πόλη είναι η πόλη σας, και αυτή η δημοκρατία είναι και δική σας. Αυτή η εκστρατεία αφορά ανθρώπους όπως ο Γουέσλι, ένας οργανωτής του 1199 που συνάντησα έξω από το νοσοκομείο Έλμχερστ την Πέμπτη το βράδυ. Ένας Νεοϋορκέζος που ζει αλλού, που κάνει δύο ώρες διαδρομή κάθε μέρα από την Πενσυλβάνια επειδή το ενοίκιο είναι πολύ ακριβό σε αυτή την πόλη.
Πρόκειται για ανθρώπους όπως η γυναίκα που συνάντησα στο Bx33 πριν από χρόνια, η οποία μου είπε: «Κάποτε αγαπούσα τη Νέα Υόρκη, αλλά τώρα είναι απλώς το μέρος όπου ζω». Και πρόκειται για ανθρώπους όπως ο Ρίτσαρντ, ο ταξιτζής με τον οποίο έκανα 15ήμερη απεργία πείνας έξω από το Δημαρχείο, ο οποίος εξακολουθεί να οδηγεί το ταξί του επτά ημέρες την εβδομάδα. Αδελφέ μου, είμαστε στο Δημαρχείο τώρα.
Αυτή η νίκη είναι για όλους τους. Και είναι για όλους εσάς, τους περισσότερους από 100.000 εθελοντές που μετατρέψατε αυτή την εκστρατεία σε μια ασταμάτητη δύναμη. Χάρη σε εσάς, θα κάνουμε αυτή την πόλη μια πόλη που οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αγαπήσουν και να ζήσουν ξανά. Με κάθε πόρτα που χτυπήσατε, κάθε υπογραφή που συγκεντρώσατε και κάθε δύσκολη συζήτηση που πραγματοποιήσατε, καταρρίψατε τον κυνισμό που έχει καταλήξει να χαρακτηρίζει την πολιτική μας.
Ξέρω ότι σας ζήτησα πολλά κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους. Επανειλημμένα ανταποκριθήκατε στις εκκλήσεις μου, αλλά έχω μια τελευταία παράκληση. Νέα Υόρκη, απολαύστε αυτή τη στιγμή. Κρατήσαμε την αναπνοή μας για περισσότερο από όσο μπορούμε να θυμηθούμε.
…….Και ενώ ψηφίσαμε χωριστά, επιλέξαμε την ελπίδα μαζί. Την ελπίδα αντί της τυραννίας. Την ελπίδα αντί των μεγάλων χρημάτων και των μικρών ιδεών. Την ελπίδα αντί της απελπισίας. Κερδίσαμε επειδή οι Νεοϋορκέζοι επέτρεψαν στον εαυτό τους να ελπίζουν ότι το αδύνατο θα γινόταν δυνατό. Και κερδίσαμε επειδή επιμείναμε ότι η πολιτική δεν θα είναι πλέον κάτι που μας επιβάλλεται. Τώρα, είναι κάτι που κάνουμε εμείς.
Στεκόμενος μπροστά σας, σκέφτομαι τα λόγια του Τζαβαχαρλάλ Νεχρού: «Έρχεται μια στιγμή, σπάνια στην ιστορία, που βγαίνουμε από το παλιό και μπαίνουμε στο καινούργιο, που τελειώνει μια εποχή και που η ψυχή ενός έθνους, που για καιρό καταπιεζόταν, βρίσκει φωνή».
Απόψε έχουμε κάνει το βήμα από το παλιό στο καινούργιο. Ας μιλήσουμε λοιπόν τώρα, με σαφήνεια και πεποίθηση που δεν επιδέχονται παρερμηνεία, για το τι θα φέρει αυτή η νέα εποχή και για ποιον.
Αυτή θα είναι μια εποχή όπου οι Νεοϋορκέζοι θα αναμένουν από τους ηγέτες τους ένα τολμηρό όραμα για το τι θα επιτύχουμε, αντί για μια λίστα δικαιολογιών για το τι είμαστε πολύ δειλοί να επιχειρήσουμε. Κεντρικό στοιχείο αυτού του οράματος θα είναι το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης του κόστους διαβίωσης που έχει βιώσει αυτή η πόλη από την εποχή του Fiorello La Guardia: ένα πρόγραμμα που θα παγώσει τα ενοίκια για περισσότερους από δύο εκατομμύρια ενοικιαστές με σταθερά ενοίκια, θα κάνει τα λεωφορεία γρήγορα και δωρεάν και θα προσφέρει καθολική φροντίδα παιδιών σε όλη την πόλη μας.
Σε μερικά χρόνια από τώρα, ας ελπίσουμε ότι το μόνο που θα μετανιώσουμε είναι ότι αυτή η μέρα άργησε τόσο πολύ να έρθει. Αυτή η νέα εποχή θα είναι μια εποχή αδιάκοπης βελτίωσης. Θα προσλάβουμε χιλιάδες επιπλέον δασκάλους. Θα μειώσουμε τη σπατάλη από μια διογκωμένη γραφειοκρατία. Θα εργαστούμε ακούραστα για να ξαναφωτίσουμε τους διαδρόμους των συγκροτημάτων της NYCHA, όπου εδώ και καιρό το φως τρεμοπαίζει.
Η ασφάλεια και η δικαιοσύνη θα συμβαδίζουν, καθώς συνεργαζόμαστε με τους αστυνομικούς για τη μείωση της εγκληματικότητας και τη δημιουργία ενός Υπουργείου Κοινοτικής Ασφάλειας που θα αντιμετωπίζει άμεσα την κρίση της ψυχικής υγείας και την κρίση των αστέγων. Η αριστεία θα γίνει η προσδοκία σε ολόκληρη την κυβέρνηση, και όχι η εξαίρεση. Σε αυτή τη νέα εποχή που δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, θα αρνηθούμε να επιτρέψουμε σε όσους σπέρνουν τη διχόνοια και το μίσος να μας στρέψουν τους μεν εναντίον των δε.
Σε αυτή τη στιγμή πολιτικού σκοταδιού, η Νέα Υόρκη θα είναι το φως. Εδώ, πιστεύουμε στο να υπερασπιζόμαστε όσους αγαπάμε, είτε είστε μετανάστης, μέλος της τρανς κοινότητας, μία από τις πολλές μαύρες γυναίκες που ο Ντόναλντ Τραμπ απέλυσε από ομοσπονδιακή θέση, μια ανύπαντρη μητέρα που ακόμα περιμένει να μειωθούν τα έξοδα για τα ψώνια, ή οποιοσδήποτε άλλος βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο αγώνας σας είναι και δικός μας.
Και θα χτίσουμε ένα Δημαρχείο που θα στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό των Εβραίων Νεοϋορκέζων και δεν θα διστάζει στον αγώνα κατά της μάστιγας του αντισημιτισμού. Όπου οι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Μουσουλμάνοι γνωρίζουν ότι ανήκουν — όχι μόνο στα πέντε διαμερίσματα αυτής της πόλης, αλλά και στους διαδρόμους της εξουσίας.
Η Νέα Υόρκη δεν θα είναι πλέον μια πόλη όπου μπορείς να εκμεταλλεύεσαι την ισλαμοφοβία και να κερδίζεις τις εκλογές. Αυτή η νέα εποχή θα χαρακτηρίζεται από ικανότητα και συμπόνια, δύο στοιχεία που για πολύ καιρό ήταν σε αντίθεση μεταξύ τους. Θα αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα τόσο μεγάλο που να μην μπορεί να λύσει η κυβέρνηση, ούτε ανησυχία τόσο μικρή που να μην μπορεί να την απασχολήσει.
Για χρόνια, οι άνθρωποι στο Δημαρχείο βοηθούσαν μόνο όσους μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Αλλά την 1η Ιανουαρίου, θα εγκαινιάσουμε μια δημοτική αρχή που θα βοηθά όλους.
Τώρα, ξέρω ότι πολλοί έχουν ακούσει το μήνυμά μας μόνο μέσα από το πρίσμα της παραπληροφόρησης. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανηθεί για να επαναπροσδιοριστεί η πραγματικότητα και να πειστούν οι γείτονές μας ότι αυτή η νέα εποχή είναι κάτι που πρέπει να τους φοβίζει. Όπως έχει συμβεί τόσο συχνά, η τάξη των δισεκατομμυριούχων έχει προσπαθήσει να πείσει όσους βγάζουν 30 δολάρια την ώρα ότι οι εχθροί τους είναι εκείνοι που βγάζουν 20 δολάρια την ώρα.
Θέλουν οι άνθρωποι να μαλώνουν μεταξύ τους, ώστε να παραμείνουμε αποσπασμένοι από το έργο της ανασυγκρότησης ενός συστήματος που έχει καταρρεύσει εδώ και καιρό. Αρνούμαστε να τους αφήσουμε να υπαγορεύουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μπορούν να παίζουν με τους ίδιους κανόνες όπως όλοι μας.
Μαζί, θα εγκαινιάσουμε μια γενιά αλλαγών. Και αν αγκαλιάσουμε αυτό το θαρραλέο νέο μονοπάτι, αντί να το αποφεύγουμε, θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στην ολιγαρχία και τον αυταρχισμό με τη δύναμη που φοβάται, και όχι με την κατευναστική στάση που επιθυμεί.
Σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να δείξει σε ένα έθνος που προδόθηκε από τον Ντόναλντ Τραμπ πώς να τον νικήσει, αυτός είναι η πόλη που τον ανέδειξε. Και αν υπάρχει κάποιος τρόπος να τρομοκρατήσει κανείς έναν δεσπότη, αυτός είναι να καταργήσει τις συνθήκες που του επέτρεψαν να συγκεντρώσει εξουσία.
Αυτό δεν είναι μόνο ο τρόπος για να σταματήσουμε τον Τραμπ, αλλά και τον επόμενο. Λοιπόν, Ντόναλντ Τραμπ, αφού ξέρω ότι παρακολουθείς, έχω τέσσερις λέξεις για σένα: Ανέβασε την ένταση.
Θα καταστήσουμε τους κακούς ιδιοκτήτες υπεύθυνους, επειδή οι Ντόναλντ Τραμπ της πόλης μας έχουν γίνει πολύ άνετοι εκμεταλλευόμενοι τους ενοικιαστές τους. Θα βάλουμε τέλος στην κουλτούρα της διαφθοράς που έχει επιτρέψει σε δισεκατομμυριούχους όπως ο Τραμπ να αποφεύγουν τη φορολογία και να εκμεταλλεύονται τις φορολογικές ελαφρύνσεις. Θα σταθούμε στο πλευρό των συνδικάτων και θα επεκτείνουμε την προστασία των εργαζομένων, επειδή γνωρίζουμε, όπως και ο Ντόναλντ Τραμπ, ότι όταν οι εργαζόμενοι έχουν ακλόνητα δικαιώματα, οι εργοδότες που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν γίνονται πραγματικά πολύ μικροί.
Η Νέα Υόρκη θα παραμείνει μια πόλη μεταναστών: μια πόλη που χτίστηκε από μετανάστες, τροφοδοτείται από μετανάστες και, από απόψε, διοικείται από έναν μετανάστη.
Άκουσέ με λοιπόν, Πρόεδρε Τραμπ, όταν σου λέω το εξής: για να φτάσεις σε οποιονδήποτε από εμάς, θα πρέπει να περάσεις από όλους μας. Όταν εισέλθουμε στο Δημαρχείο σε 58 ημέρες, οι προσδοκίες θα είναι υψηλές. Θα τις ικανοποιήσουμε. Ένας μεγάλος Νεοϋορκέζος είπε κάποτε ότι ενώ η προεκλογική εκστρατεία γίνεται με ποίηση, η διακυβέρνηση γίνεται με πρόζα.
Αν αυτό είναι αλήθεια, ας συνεχίσουμε να γράφουμε ποίηση και ας χτίσουμε μια λαμπρή πόλη για όλους. Και πρέπει να χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι, τολμηρό όσο αυτό που έχουμε ήδη διανύσει. Εξάλλου, η κοινή λογική θα σας έλεγε ότι απέχω πολύ από το να είμαι ο τέλειος υποψήφιος.
Είμαι νέος, παρά τις προσπάθειές μου να μεγαλώσω. Είμαι μουσουλμάνος. Είμαι δημοκρατικός σοσιαλιστής. Και το πιο καταδικαστικό από όλα, αρνούμαι να ζητήσω συγγνώμη για οτιδήποτε από αυτά.
Και όμως, αν η σημερινή βραδιά μας διδάσκει κάτι, είναι ότι οι συμβάσεις μας έχουν κρατήσει πίσω. Έχουμε υποκλιθεί στο βωμό της συμμόρφωσης και έχουμε πληρώσει ένα βαρύ τίμημα. Πάρα πολλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο κόμμα μας και πάρα πολλοί από εμάς έχουν στραφεί προς τα δεξιά για να βρουν απαντήσεις στο γιατί έχουν μείνει πίσω.
Θα αφήσουμε τη μετριότητα στο παρελθόν μας. Δεν θα χρειάζεται πλέον να ανοίγουμε ένα βιβλίο ιστορίας για να βρούμε αποδείξεις ότι οι Δημοκρατικοί μπορούν να τολμήσουν να γίνουν σπουδαίοι.
Η μεγαλοσύνη μας δεν θα είναι καθόλου αφηρημένη. Θα την νιώσει κάθε ενοικιαστής με σταθερό ενοίκιο που ξυπνά την πρώτη μέρα κάθε μήνα γνωρίζοντας ότι το ποσό που θα πληρώσει δεν έχει αυξηθεί σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Θα την νιώσει κάθε παππούς και γιαγιά που μπορεί να μείνει στο σπίτι για το οποίο έχει δουλέψει και του οποίου τα εγγόνια ζουν κοντά, επειδή το κόστος της φροντίδας των παιδιών δεν τα έστειλε στο Λονγκ Άιλαντ.
Θα το αισθανθεί η ανύπαντρη μητέρα που ταξιδεύει με ασφάλεια και το λεωφορείο της είναι αρκετά γρήγορο, ώστε να μην χρειάζεται να βιαστεί να πάει τα παιδιά στο σχολείο για να φτάσει στην ώρα της στη δουλειά. Και θα το αισθανθούν οι Νεοϋορκέζοι όταν ανοίξουν τις εφημερίδες τους το πρωί και διαβάσουν τίτλους για επιτυχίες, όχι για σκάνδαλα.
Πάνω απ’ όλα, θα το νιώσουν όλοι οι Νεοϋορκέζοι όταν η πόλη που αγαπούν τους ανταποδώσει τελικά την αγάπη τους.
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα παγώσουμε το… [ενοίκιο!] Μαζί, Νέα Υόρκη, θα κάνουμε τα λεωφορεία γρήγορα και… [δωρεάν!] Μαζί, Νέα Υόρκη, θα προσφέρουμε καθολική… [φροντίδα παιδιών!]
Ας γίνουν τα λόγια που έχουμε πει μαζί, τα όνειρα που έχουμε ονειρευτεί μαζί, το πρόγραμμα που θα υλοποιήσουμε μαζί. Νέα Υόρκη, αυτή η δύναμη είναι δική σου. Αυτή η πόλη σου ανήκει.
Πηγή: www.nytimes.com
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
