Η Χίος, η Μυτιλήνη και οι δοσίλογοι του ’22 και του ‘41

28/02/2020

Η Αθήνα συνήθως ως κέντρο λήψης αποφάσεων βρίσκεται έτη φωτός μακρύτερα από τις ελληνικές περιοχές που δοκιμάζονται.

Έγινε το 1922 στη Μικρασιατική Καταστροφή. Η ελληνική κυβέρνηση για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας απαγόρευε στους Έλληνες της Ιωνίας να μεταφερθούν στην κυρίως Ελλάδα. Μέχρι την τελευταία στιγμή τους ήθελε εκεί, ανθρώπινη ασπίδα απέναντι στους Τούρκους. Και στο τέλος θυσίασε τους περισσότερους που ή σφάχτηκαν ή μεταφέρθηκαν στις «πορείες θανάτου» στα ενδότερα της Μικράς Ασίας! Κι όταν τα γυναικόπαιδα ήρθαν εξαθλιωμένα στην Ελλάδα είδαν τους συμπατριώτες τους να τους αντιμετωπίζουν με δυσφορία και να τους αποκαλούν «τουρκόσπορους» και άλλα σχετικά.

Το 1941 υπήρχε και πάλι ελληνική κυβέρνηση, μαριονέτα των Γερμανών κατακτητών, αλλά με μέλη Έλληνες και μάλιστα αξιωματικούς του στρατού στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Ο Τσολάκογλου και η συμμορία του ευχήθηκαν «καλή επιτυχία» στους Γερμανούς όταν πήγαν να κατακτήσουν την Κρήτη, το τελευταίο ελεύθερο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας που ήταν ακόμα ελεύθερο. Την 1η Ιουνίου 1941 η Μάχη της Κρήτης έληξε. Παρά τις βαριές απώλειες οι Γερμανοί κατέκτησαν το νησί κι άρχισε ο διωγμός των Κρητικών που τους αντιστάθηκαν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο https://pasatempo.wordpress.com/2020/02/28