Τα νησιά του Αιγαίου που έγιναν κολαστήρια από τη χούντα
Του Δημοσθένη Γκαβέα
21/4/2015
«Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις. Πέρα από το γαλάζιο κύμα, το γαλάζιο ουρανό…Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, μες στο σύρμα περπατώ. Αλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Κορυδαλλός ο λεβέντης περιμένει της ελευθεριάς το φως». Οι στίχοι αυτοί του Μίκη Θεοδωράκη γράφτηκαν όταν ήδη οι συνταγματάρχες είχαν κλέψει την άνοιξη, στις 21 Απριλίου του 1967 και προσπάθησαν να αλλάξουν τη σχέση του Έλληνα με το φως.
Νησιά του Αιγαίου, της θάλασσας του πολιτισμού, μετατράπηκαν σε νησιά του διαβόλου, όπου στέλνονταν όλοι αυτοί οι οποίοι αρνούνταν το μηδέν και το σκοτάδι καθώς ήξεραν πως αυτό δεν υπάρχει και ότι είναι μόνο απουσία του φωτός.
Όμως, κάτω από αυτό το φως, η πέτρα καίει και οι σκιές δεν μπορεί παρά να είναι οι πιο έντονες, δεν υπάρχει γκρίζο, μόνο σύγκρουση.
Έτσι ο τόπος μας έγινε κολαστήριο με κάτεργα και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χιλιάδες αντιφρονούντες της χούντας γέμισαν ακατοίκητα νησιά του τόπου μας για να τα καθαγιάσουν.
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://www.huffingtonpost.gr/entry/topoi-eksorias-sti-xounta_gr_7106532
Μακρόνησος: Ο τόπος εξορίας, βασανιστηρίων και μαζικών εκτελέσεων που βαφτίστηκε «Παρθενώνας»
26/5/2018
Η Μακρόνησος άνοιξε τις πύλες της στις 26 Μάη 1947, όταν άρχισαν να μεταφέρονται εκεί, από άλλες στρατιωτικές μονάδες, οι πρώτοι επικίνδυνοι στρατιώτες.
Σιγά σιγά δημιουργήθηκαν τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (Α’ ΕΤΟ, Β’ ΕΤΟ και Γ’ ΕΤΟ) ενώ οι ύποπτοι για το καθεστώς έφεδροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί σχημάτισαν ξεχωριστό τάγμα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν εκεί και οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ) όπου κρατούνταν οι υπόδικοι στρατοδικείων, οι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ καθώς και οι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος στο κίνημα της Μέσης Ανατολής. Βαθμηδόν η Μακρόνησος έγινε το υπ’ αριθμόν 1 κέντρο μέσα από το οποίο το μοναρχοφασιστικό καθεστώς επιχειρούσε με πρωτοφανή βασανιστήρια να σπάσει το ηθικό των δεσμωτών αγωνιστών, να τους επιβάλει να αποκηρύξουν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, τις άλλες οργανώσεις της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και φυσικά το ΚΚΕ, να τους μετατρέψει, εφόσον ήταν δυνατόν, σε πειθήνια όργανά του ή να τους εξοντώσει ηθικά και σωματικά. Από τον Ιούλη του 1948 άρχισαν να μεταφέρονται στη Μακρόνησο και πολιτικοί εξόριστοι που κρατούνταν στα νησιά του Αιγαίου. Εστάλησαν εκεί ακόμη και έφηβοι, ανήλικοι, τρόφιμοι αναμορφωτηρίων όπως αυτού της Κηφισιάς. Λίγο αργότερα το νησί έγινε τόπος συγκέντρωσης και για τις εξόριστες γυναίκες.
Η πρώτη είδηση για το άνοιγμα της Μακρονήσου δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», στις 4 Ιούνη 1947, με τίτλο «Εξόριστοι Φαντάροι». Ηταν μια σύντομη είδηση που αξίζει να την παραθέσουμε ολόκληρη:«Οικογένειες δημοκρατικών στρατιωτών, που μεταφέρθηκαν από το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Πόρτο Ράφτη στο βράχο που λέγεται Μακρονήσι , πήραν από κει δραματικές εκκλήσεις των παιδιών τους. Οι φαντάροι ζητούν να τους στείλουν έστω και λίγη σταφίδα ή λίγο ψωμί. Αυτό δείχνει πως εκτός από τα άλλα κινδυνεύουν άμεσα από την πείνα. Θα φτάσει στο σημείο η κυβέρνηση του αίματος να εξοντώσει με την πείνα ομαδικά εκατοντάδες στρατευμένα παιδιά του λαού; Ο υπουργός των Στρατιωτικών που ευθύνεται ιδιαίτερα για τη ζωή των εξορίστων στρατιωτών έχει υποχρέωση να διατάξει ανακρίσεις για το καθεστώς που έχει επιβληθεί στο Μακρονήσι ».
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://ethniki-antistasi-dse.gr/makronisos.html
Γυάρος, το ξεχασμένο «νησί του διαβόλου»
12/7/2017
«Νησί του διαβόλου» έλεγαν τη Γυάρο. Το μικρό κυκλαδίτικο νησί αποπνέει σήμερα ένα αίσθημα φόβου και πλήρους εγκατάλειψης, όντας επί μακρόν τόπος εξορίας και φυλάκισης. Ήδη από τη ρωμαϊκή περίοδο οδηγούνταν εκεί πολλοί «ανεπιθύμητοι». Μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49) η «παράδοση» συνεχίστηκε από τους κυβερνώντες, με 20.000 ανθρώπους, κυρίως κομμουνιστές, αλλά και άλλους αντιφρονούντες, να εξορίζονται στη Γυάρο. Επισήμως επρόκειτο για ένα είδος αναμορφωτηρίου, όπου οι απειθάρχητοι θα μετατρέπονταν με τη χρήση διαφόρων σωματικών ποινών σε «πραγματικούς Έλληνες». Στην πραγματικότητα ήταν τόπος καταναγκαστικής εργασίας και βασανιστηρίων. Κάποιοι κάνουν λόγο για κολαστήριο, για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ελληνικό έδαφος. «Η αρχιτεκτονική των χώρων της φυλακής θυμίζει σαφώς τις εγκαταστάσεις των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης», επισημαίνει στην DW ο δικηγόρος Κώστας Κατσιμπίνης, ο οποίος ίδρυσε πριν από 17 χρόνια τον Σύλλογο «ΓΥΑΡΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ» με στόχο να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη του νησιού.
Ανατρέχοντας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ο Κ.Κατσιμπίνης τονίζει: «Δεν είναι τυχαίο ότι ο εγχώριος, αλλά και διεθνής τύπος εκείνη την εποχή αποκαλούσαν τη Γυάρο Νταχάου της Μεσογείου». Οι ίδιοι οι κρατούμενοι, επισημαίνει, «άρχισαν με καταναγκαστική εργασία τόσο τον εκβραχισμό, όσο και την ανέγερση της φυλακής και των υπόλοιπων βοηθητικών κτιρίων. Όλα αυτά κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης». Αλλά το 1952, μόλις αποπερατώθηκε, η φυλακή καταργήθηκε. Και αυτό γιατί η διεθνής κατακραυγή και οι διαμαρτυρίες των Ηνωμένων Εθνών για τις βαναυσότητες στο νησί ώθησαν τους κυβερνώντες να κλείσουν τις φυλακές, μεταφέροντας τους κρατούμενους σε φυλακές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) χιλιάδες αντιφρονούντες εξορίστηκαν και πάλι στη Γυάρο. Για πρώτη φορά ανάμεσά τους βρίσκονταν και γυναίκες, ακόμη και εγκυμονούσες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://www.dw.com
