Γερμανικές εκλογές: Μια (τελευταία;) ευκαιρία που πάει χαμένη!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Επί μήνες, το συντηρητικό και εθνικιστικό κατεστημένο της Γερμανίας λύσσαξε, “γαυγίζοντας” κατά της Ελλάδας και εντείνοντας τον προχωρημένο πανικό των εγχώριων «τριών μονομάχων» του Μνημονίου. Το αποτέλεσμα ήταν να δηλώσει ταπεινά μετάνοια στη Γερμανία ο Πρωθυπουργός, γιατί κριτίκαρε το Μνημόνιο, παρόλο που η κριτική του απεδείχθη πανηγυρικώς ορθή! Σήμερα, δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος παγκοσμίως που να μην αναγνωρίζει ότι το «πρόγραμμα σωτηρίας» της Ελλάδας είναι το αποδοτικότερο πρόγραμμα καταστροφής χώρας στη δυτική οικονομική ιστορία!

Ο κ. Σαμαράς δεν περιορίστηκε στα λόγια. Συνεχίζει μια καταστρεπτική πολιτική που οδηγεί, μάλλον σύντομα σε κατάρρευση το κράτος και, πιθανώς, σε έκρηξη εμφύλιων ή φυλετικών «πολέμων», χαμηλής ή και υψηλής έντασης, πολιτική που θα καταστρέψει και τον ίδιο. Είναι το ίδιο το πρόγραμμα που, με τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές του συνέπειες θα βγάλει την Ελλάδα όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ΕΕ. Και δεν θα τη βγάλει «υπερηφάνως», όπως νομίζουν ένιοι, συχνά όψιμοι, «αντιευρωπαϊστές». Θα τη βγάλει, υπό τις σημερινές συνθήκες, ως κατεστραμμένο έθνος-κράτος «εις αναζήτηση διεθνών κηδεμόνων». Το λαϊκό ένστικτο οδηγεί το 80% των Ελλήνων να επιθυμούν την παραμονή στο ευρώ. ‘Όχι γιατί έχουν αυταπάτες για το νόμισμα και την Ευρώπη – αλλά γιατί αντιλαμβάνονται ότι η χώρα έχει απελπιστικά ανάγκη βοήθειας και συμμαχιών. Σήμερα δεν έχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ σύμμαχο διεθνώς – ποτέ στην ιστορία η νεώτερη Ελλάδα δεν ήταν τόσο απομονωμένη.

Ελλάδα και ευρώ

Η επιδίωξη να παραμείνει τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες, γιατί αύριο μπορεί να αλλάξουν, η Ελλάδα στην ΟΝΕ είναι πολιτικά ορθή αν κάνει κανείς «συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης ανάλυσης» (Λένιν) και δεν αεροβατεί, αν και απομένει να αποδειχθεί ότι είναι και εφικτή. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνει πάση θυσία και ανεξαρτήτως κόστους ή ότι δεν πρέπει να είναι έτοιμη για το ενδεχόμενο εξόδου. ‘Οσο όμως συνεχίζεται το πρόγραμμα, όσο η Ελλάδα δεν υπερασπίζεται επικοινωνιακά και πολιτικά τον εαυτό της διεθνώς, τόσο λιγοστεύουν τα περιθώρια οποιουδήποτε συμβιβασμού. Αλλά και να βγει στο τέλος από το ευρώ, έχει σημασία πως θα βγει, τι συμμαχίες θα κάνει στην πορεία, ποιες ιδέες για την Ευρώπη θα υπερασπιστεί.

Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει κάνει ένα έγκλημα, αφήνοντας να περάσουν οι αμερικανικές εκλογές και κινδυνεύει να κάνει ένα δεύτερο, αφήνοντας να περάσουν και οι γερμανικές χωρίς να θέτει το πρόβλημα της χώρας. Συμφωνεί σε μια πορεία που οδηγεί το ελληνικό έθνος στην καταστροφή και δεν ζητά την αλλαγή του προγράμματος, ένα έκτακτο πρόγραμμα σωτηρίας ενός μέλους της ΕΕ που ήδη έχει μισοκαταστραφεί. Δεν μπορεί να γνωρίζουμε αν θα το έπαιρνε, αλλά είναι καιρός να μπουν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους, ιδίως όσους παριστάνουν τους φίλους, συμμάχους και εταίρους. Δεν είναι δυνατόν οι «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλαν στην Ελλάδα να οδήγησαν στη μεγαλύτερη ύφεση της ιστορίας και το θύμα, η Ελλάδα, να εξακολουθεί να λέει «δώστε μου ακόμα μια δόση από το δηλητήριο» ή «εγώ φταίω που δεν το ήπια το φαρμακάκι μου κι έκανα κόνξες».

Φυσικά, μια τέτοια «ρήξη», μια επώδυνη διαπραγμάτευση χρειάζεται σοβαρή και πολυμέτωπη προετοιμασία εσωτερικά και διεθνώς και ορισμένα σπάνια διανοητικά, ηθικά και ψυχολογικά χαρίσματα. Δυστυχώς, τέτοια προετοιμασία ουδόλως έκαναν οι «μνημονιακοί», ενώ και οι «αντιμνημονιακοί» ελάχιστα έχουν πράξει – ελπίζουμε στον λίγο χρόνο που τους απομένει να αναπληρώσουν αυτό το επικίνδυνο κενό που μπορεί να αποβεί μοιραίο. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, οι έλληνες πολιτικοί επιμένουν να παίζουν τα παιχνίδια που ξέρουν και θέλουν να παίξουν, αγνοώντας ότι καταρρέει το ίδιο το … γήπεδο του αγώνα.

Το ελληνικό χαρτί

Ο γερμανικός σκύλος γαυγίζει, αλλά μπορεί να δαγκώσει; Μπορεί η Καγκελλάριος Μέρκελ να πάει σε εκλογές με την Ευρώπη να έχει γίνει μπάχαλο εξαιτίας της ελληνικής κατάστασης. Αν γαυγίζει, είναι ακριβώς γιατί φοβάται, γιατί ξέρει ότι αντιμετωπίζει έναν κίνδυνο κολοσσιαίας πολιτικής καταστροφής και θέλει να εμποδίσει τους ‘Ελληνες να κάνουν το «απονενοημένο διάβημα». Τι θα πει στους ψηφοφόρους της; «Διέλυσα την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, το μεταπολεμικό πολιτικό σχέδιο της Ευρώπης, για να τιμωρήσω τους τεμπέληδες του Νότου που πίνανε ουζάκια;». Τι θα πει στις υπόλοιπες καγκελλαρίες της Ευρώπης: «Καταστρέφω ή διώχνω όποια χώρα δε μου γουστάρει;» Και μόνο τη τελευταία συζήτηση στο Μπούντεσταγκ αν παρακολουθούσε κάποιος, θα καταλάβαινε ότι δεν υπάρχει καμία μείζων πολιτική δύναμη στην Ευρώπη διατεθειμένη να αναλάβει το κόστος διάλυσής της. Πόσο εύκολα θα ακολουθήσουν το Βερολίνο σε έναν τέτοιο δρόμο το Παρίσι, η Ρώμη, η Μαδρίτη; Αρκεί βέβαια, να αποκτήσει μια πολύ έξυπνη στρατηγική η Αθήνα – κι αυτό μοιάζει το δυσκολότατο τμήμα του μόνου «καλού σεναρίου»

Οι πολιτικοί σχεδιασμοί της «τρόικας εξωτερικού» αντέχουν μόνο όσο η ίδια η Αθήνα συνεχίζει την στρατηγική του «ευπειθούς κακομοίρη», που προσκυνάει τρέμοντας τον αφέντη, αναλαμβάνει αυτοβούλως τις ευθύνες και ζητιανεύει ψίχουλα. Από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου, και δι’ αυτού οι «επόπτες» του, ανέλαβαν την εξουσία, η Αθήνα παίζει τον ρόλο «πράκτορα του χάους» σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα – γιατί στην ΕΕ κανείς δεν είχε φροντίσει να δημιουργήσει μηχανισμό προστασίας των εθνών από τις κυβερνήσεις τους! Δια της επιρροής που ασκούν οι άνθρωποί της στο στενό περιβάλλον των Ελλήνων πολιτικών ηγετών, η «Διεθνής του Χρήματος», το πιο «ριζοσπαστικό» τμήμα του παγκόσμιου κατεστημένου σπρώχνει στη διάλυση της Ευρώπης (και, αλλού, της παγκόσμιας ειρήνης).

Είπαμε και το επαναλαμβάνουμε ότι, προχωρώντας σε αυτό το δρόμο, δεν υπάρχει προκαταβολική εγγύηση σωτηρίας. Αν όμως συνεχίσουμε τον δρόμο που πορευόμαστε, η καταστροφή είναι σίγουρη. ‘Οσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, που μπορεί να κληθεί σύντομα να κυβερνήσει και να εφαρμόσει, σε ακόμα δυσμενέστερες, τραγικές συνθήκες, την πολιτική της, δεν πρέπει να εφησυχάζει, πρέπει, στο μέτρο που συνειδητοποιεί τον ιστορικό της ρόλο και τι την περιμένει, και μαζί της τον ελληνικό λαό, να καταβάλει τεράστια προσπάθεια αναπλήρωσης των σημαντικών κενών, ελλειμμάτων και υστερήσεών της. Τέτοιες ρήξεις προϋποθέτουν σοβαρότατη προετοιμασία, ευρύ πλέγμα συμμαχιών διεθνώς, πλήρη ανατροπή της ηθικο-πολιτικής ατμόσφαιρας στη χώρα, επείγουσα επανασυγκόλληση των κοινωνικών δεσμών, συνοχή και αλληλεγγύη των φορέων και υποκειμένων, αίσθηση ιστορικότητας, κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος, άριστη επαφή με τον πληθυσμό, αν δεν θέλουμε να γίνουν η ταφόπλακα της Ελλάδας (και της αριστεράς της).

Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να φορτώνει στο έθνος τη δειλία του

Αν ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει αυτό που έχει φτάσει να μισοομολογεί ακόμα και το ΔΝΤ ως ανάγκη έχει ενδιάμεση λύση. Ας πάει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κι ας πει «Κύριοι καταστρέφουμε την Ελλάδα με αυτό το πρόγραμμα. Αν επιμένετε θα το εφαρμόσω, θα περάσω τα μέτρα, αλλά σας ειδοποιώ ότι αναλαμβάνετε μια ιστορική ευθύνη. Σας καλώ να ξαναδείτε την υπόθεση σε τρεις μήνες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τέτοια ύφεση και ανεργία». Και ας οργανώσει μια διεθνή συνέντευξη τύπου, μοιράζοντας στους δημοσιογράφους αυτά που έχουν γράψει οι γνωστότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, περιλαμβανομένων πέντε, όχι ενός, όχι δύο, όλων των οικονομικών ινστιτούτων της Γερμανίας. Ας μην αναλάβει για λογαριασμό της χώρας άλλες ευθύνες που δεν της ανήκουν. ‘Ετσι κι αλλοιώς κανείς στο εσωτερικό ή το εξωτερικό ή τις αγορές δίνει την παραμικρή σημασία στις δηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης – ούτε και η ίδια. Από αυτά που κάνει τώρα, περισσότερο θα εκτιμούνταν μια τέτοια, τίμια στάση. Μόνο ηλίθιοι ή τρελλοί δεν θα φοβόντουσαν ευρισκόμενοι στη θέση του κ. Σαμαρά σήμερα ή ενδεχομένως του κ. Τσίπρα αύριο. Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται, αλλά αυτός που κάνει αυτό που πρέπει, παρόλο ότι φοβάται. Κανένας ‘Ελληνας πολιτικός δεν έχει, στο σημείο που φτάσαμε, δικαίωμα να φορτώνει στο έθνος τη δειλία του και την έλλειψη ετοιμότητάς του – και όποιος το κάνει θα τιμωρηθεί ασφαλώς σκληρότατα στο τέλος.

Δημοσιεύτηκε στην”Ελλάδα αύριο”, 22.1.2012