Του Περικλή Κοροβέση
6.04.2019
Ολοι όσοι από μας έχουμε αρχίσει να μετράμε δεκαετίες από τη ζωή μας και στα δυο χέρια, έχουμε βρεθεί σε ένα οροπέδιο που είναι ψηλότερο από τις άλλες βουνοκορφές. Και η θέα είναι απέραντη. Υπάρχει, λες, δρόμος ακόμα. Κι όμως η διαδρομή που διέτρεξες δεν ήταν λίγη. Μόνο μια ματιά αν ρίξεις πίσω, σε πιάνει ίλιγγος. Η παρέα αρχικά ήταν μεγάλη. Τώρα όσο πάμε όλο και λιγοστεύουμε.
Το οροπέδιο είναι ναρκοθετημένο. Υπάρχουν νάρκες που απάνω είναι γραμμένο το όνομά σου. Αλλά δεν ξέρεις πού είναι θαμμένη. Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχουν ναρκαλιευτικά. Κάθε τόσο μαθαίνουμε ποιανού όνομα ήταν γραμμένο επάνω. Και ενώ αυτό έχει συμβεί πολλές φορές, θα έπρεπε να το είχαμε συνηθίσει, όπως τόσα άλλα, σε αυτή την περίπτωση πάντα ξαφνιαζόμαστε. Αυτή τη φορά από τον θάνατο της Ανιές Βαρντά, στα ενενήντα της χρόνια.
Η ζωή έχει πολλές περιπέτειες. Και η οδύσσεια για πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες δεν είναι κλασική αναφορά, αλλά ένα επώδυνο και επικίνδυνο βίωμα. (Αν ζούσε σήμερα ο Οδυσσέας, αν δεν είχε σκυλοπνιγεί στη Μεσόγειο, θα βρισκόταν έγκλειστος σε κάποια Μόρια).
Επί χούντας μού έλαχε ο κλήρος να βρεθώ πρόσφυγας στο Παρίσι. Πένης και ανέστιος -μετά την κατάθεσή μου στο Στρασβούργο για τα βασανιστήρια της χούντας στην Ελλάδα, μαζί με τους άλλους μάρτυρες βρεθήκαμε στην τύχη μας- έπρεπε να ψάξω να βρω μια άκρη ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους. Τότε με βρήκε η Βαρντά, μέσω των Ελλήνων φίλων της, γιατί ήθελε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ εναντίον της χούντας. Μου χρειάστηκαν πολλαπλές δόσεις Du Rouge (κοκκινέλι) για να συναντήσω αυτήν τη γυναίκα-θρύλο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://www.efsyn.gr/stiles/sto-kentro-toy-perithorioy/190256_i-naysika-milaei-gia-tin-anies
