Σε δύο προηγούμενα άρθρα μας υπογραμμίσαμε ότι η υπόθεση των αντιμαχόμενων ουκρανικών εκκλησιών, αν αφεθεί χωρίς να υπάρξει μια προσπάθεια συμφιλιωτικής λύσης και από τις δύο πλευρές, θα έχει σπουδαίες και μεγάλες συνέπειες στον ελληνικό χώρο, στις στρατηγικής σημασίας, και για τις δύο χώρες, ελληνορωσικές σχέσεις, στην παγκόσμια ακτινοβολία της Ορθοδοξίας.
Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως ούτε κανονικό, ούτε θεολογικό. Είναι η αντανάκλαση του Ψυχρού (προς το παρόν) Πολέμου. Που έχει εξαπολύσει το ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και όχι βέβαια το αντίθετο.
Όπως εξάλλου κάθε διαμάχη, έχει κι αυτή τη δική της δυναμική, κάτι που φάνηκε με τις αναμφίβολα ατυχείς – το λιγότερο – δηλώσεις του Σεργκέι Στεπάσιν. (Βέβαια, για τη μονίμως κακοποιούμενη από τα Μέσα ακρίβεια, ο Στεπάσιν ήταν Πρωθυπουργός του Γέλτσιν και όχι συνεργάτης του Πούτιν και δεν παίζει κανέναν ουσιώδη ρόλο σήμερα στα ρωσικά πολιτικά πράγματα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι οι δηλώσεις του δεν έχουν τη σημασία τους, έστω κι αν οφείλονται στην ανοησία του).
Υπενθυμίζουμε ότι η διάλυση των σχέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων λαών, όπως των Ρώσων και των Ουκρανών ή των Ελλήνων και των Ρώσων, είναι μια κεντρική στρατηγική επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό δεν το λέμε εμείς, από τις δικές τους δηλώσεις και πράξεις συνάγεται.
Σειρά στο μεταξύ δημοσιευμάτων ήρθαν στο μεσοδιάστημα να προστεθούν στην υπόθεση και να ρίξουν περαιτέρω λάδι στη φωτιά. ‘Ενα από αυτά παραθέτουμε στο τέλος, χωρίς να το υιοθετούμε, προς ενημέρωση των αναγνωστών μας, σε ότι αφορά την ταχεία επιδείνωση του κλίματος.
Διερωτάται κανείς τι ακριβώς πράττει και η ελληνική κυβέρνηση. Και για μεν τον κ. Κοτζιά, δεν έχουμε μεγάλες αμφιβολίες για το τι κάνει. Ο κ. Τσίπρας όμως, που θέλει να επισκεφθεί τη Μόσχα και του οποίου ο σύμβουλος επί ρωσικών θεμάτων κ. Βελάνης επικρίνει, εμμέσως πλην σαφώς, με τα τουίτερ του τον Υπουργό Εξωτερικών, για την έξαλλα φιλοαμερικανική πολιτική του απέναντι στη Μόσχα, τι ακριβώς κάνει;
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Δεν τασσόμεθα υπέρ των ρωσικών θέσεων σε αυτή τη διαμάχη. Το θέμα είναι ότι κάποια πρόνοια πρέπει να ληφθεί για να μη ξεφύγει από τα όρια.
Για πολλοστή εξάλλου φορά διερωτώμεθα. Η κυβέρνηση και, ευρύτερα, η ελληνική πολιτική ελίτ (αλλά και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας), έχει συναίσθηση ης διεθνούς κατάστασης; Καταλαβαίνει που πάει να εμπλακεί η χώρα, αποσταθεροποιώντας την κατάσταση και στην Ελλάδα και στην πΓΔΜ με μια “λύση” του μακεδονικού σε αντίθεση με τη βούληση και του ελληνικού και του σλαβομακεδονικού λαού; Κάνοντας την Ελλάδα ένα απέραντο οικόπεδο αμερικανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων; Εμπλέκοντας τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στους τυχοδιωκτισμούς ΗΠΑ και Ισραήλ στη Μέση Ανατολή; Υπονομεύοντας παραδοσιακές φιλικές σχέσεις-“ασπίδες” μεγάλου βάθους;
Η εμπιστοσύνη και η αμοιβαία εκτίμηση χτίζεται πολύ δύσκολα και επίπονα, καταστρέφεται όμως πολύ εύκολα
Τώρα πάμε να εμπλακούμε και στο ουκρανικό, τη σοβαρότερη πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση στην Ευρώπη, λες και δεν έχουμε άλλα προβλήματα!
Και μάλιστα, χωρίς κανένα άλλο αντάλλαγμα, παρά την περιφρόνηση των πάντων. Ακόμα και στις συντάξεις, που τόσο πολύ (και ορθώς) ενδιαφέρουν την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, όπου παίζουν καθοριστικό ρόλο οι ΗΠΑ, είναι ο κυρίως αντιδρών. Αλλά και από την Αμερική πολλαπλασιάζονται τα βέλη κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τελευταίο κρούσμα το άρθρο της Wall Street Journal για τις κυπριακές τράπεζες και το “βρώμικο χρήμα” των Ρώσων, χωρίς το οποίο, σημειωτέον, η Κύπρος θα είχε προ πολλού βουλιάξει, κατόπιν της τορπίλλης που “έφαγε” το 2013 από το ΔΝΤ, τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.
Αλήθεια, τι είδους ακριβώς φίλοι και σύμμαχοι είναι αυτοί;
Διαβάστε για να δείτε το πολύ δυσάρεστο κλίμα που πάει να δημιουργηθεί το παρακάτω άρθρο που, επαναλαμβάνουμε, δεν υιοθετούμε
http://orthochristian.com/115911.html
Διαβάστε επίσης
