«Ρώσικη ρουλέτα» στη Μέση Ανατολή – ή ο κόσμος «στα ζάρια» – Μπους και Ολμέρτ παίζουν με τη φωτιά…
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με πυρηνικό εφιάλτη απειλούν, για δεύτερη φορά σε ένα χρόνο, ΗΠΑ και Ισραήλ, αντιμέτωπες με «καταστροφικές» μεσανατολικές εξελίξεις. Η επαναφορά των σεναρίων πυρηνικού πολέμου κατά του Ιράν, με δημοσίευμα των Sunday Times, έγινε καθώς η μεσανατολική κρίση περνάει τώρα στην πιο επικίνδυνη ίσως φάση. ‘Εγινε μερικές μέρες μετά το φραστικό «λάθος» του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Ολμέρτ, που φάνηκε να αναγνωρίζει, για πρώτη φορά στην ιστορία, ότι η χώρα του διαθέτει ατομικά όπλα.
Το βρετανικό δημοσίευμα προηγήθηκε ελάχιστα της ομιλίας με την οποία ο Μπους Πρόεδρος εξήγγειλε την κλιμάκωση, μέχρι «τελικής νίκης», του πολέμου στο Ιράκ και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, απορρίπτοντας, μετά πολλών επαίνων, όλες τις εισηγήσεις των Μπέικερ-Χάμιλτον. Ακολούθησαν απειλές Ράις εναντίον Ιράν και Συρίας και επίθεση κατά ιρανικού προξενείου στο Ιράκ. Εκτός από τις χερσαίες ενισχύσεις στο Ιράκ, οι ΗΠΑ έστειλαν στον Κόλπο έναν ακόμα αεροναυτικό σχηματισμό με εκατοντάδες πυρηνικά όπλα. Επικεφαλής της κεντρικής (Μέση Ανατολή) στρατιωτικής διοίκησης τοποθετήθηκε ναύαρχος που θεωρείται αυθεντία στις αμφίβιες επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με τους Sunday Times, το Ισραήλ ετοιμάζει τον βομβαρδισμό των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων με «τακτικά» πυρηνικά όπλα. Η εφημερίδα σπεύδει να διευκρινίσει ότι τα όπλα αυτά έχουν «μόνο» 1/14ο της ισχύος της βόμβας της Χιροσίμα. Στην πραγματικότητα όμως κανείς δεν ξέρει τις συνέπειες από τη χρήση τους, που θα σπάσει άλλωστε το ισχυρότερο «ταμπού» που επέτρεψε την επιβίωση της ανθρωπότητας μετά το 1945, προκαλώντας, το πιθανότερο, σειρά χαοτικών οιικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών συνεπειών, ίσως και διακοπή της ροής μεσανατολικού πετρελαίου. ‘Οποιος χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα, δεν θα στοχεύσει μόνο το πυρηνικό εργοστάσιο του Νατάνζ – θα επιχειρήσει, με πρώτο πλήγμα, να εξαφανίσει κάθε δυνατότητα του Ιράν να απαντήσει με οποιονδήποτε τρόπο σε Ισραήλ και ΗΠΑ. Το πρώτο πλήγμα δεν μπορεί να είναι «χειρουργικό», μπορεί να είναι μόνο μαζικό. ‘Ενας μικρής κλίμακας, περιφερειακός πυρηνικός πόλεμος μπορεί να προκαλέσει άμεσα περίπου τον ίδιο αριθμό απωλειών με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και θα διαταράξει το παγκόσμιο κλίμα περισσότερο μιας δεκαετίας, με καταστροφικές συνέπειες για τον παγκόσμιο πληθυσμό, υποστηρίζει πρόσφατη μελέτη επιστημόνων των Πανεπιστημίων Rutgers, Κολοράντο στο Μπούλντερ και Καλιφόρνιας (UCLA) (www.physorg.com). Χιλιάδες αμερικανοί επιστήμονες, μεταξύ τους και αρκετά βραβεία Νόμπελ Φυσικής έχουν υπογράψει έκκληση για αποτροπή επίθεσης κατά του Ιράν, που όμως πέρασε στα «ψιλά» των παγκόσμιων ΜΜΕ.
Παρόμοια σενάρια είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη άνοιξη, αν και τότε μιλούσαν για πυρηνικό βομβαρδισμό του Ιράν από τους Αμερικανούς. Σύμφωνα με μερικούς από τους εγκυρότερους αμερικανούς δημοσιογράφους, την υλοποίησή τους απέτρεψε μια «επανάσταση», κατά τον Σέιμουρ Χερς, της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας, ακολουθούμενης από σημαντική μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου και των μυστικών υπηρεσιών.
Το δημοσίευμα οφείλεται, το πιθανότερο, σε εσκεμμένη διαρροή των Ισραηλινών, που αποσκοπούν ενδεχομένως έτσι να απειλήσουν, να «εξοικειώσουν» τη διεθνή κοινή γνώμη, να σφυγμομετρήσουν αντιδράσεις ή και τα τρία μαζί. Το ανησυχητικό είναι ότι η ίδια η κατάσταση εξελίσσεται, ανεξαρτήτως και προθέσεων ακόμα, προς ευρύτερη κλιμάκωση, ενώ ένας ιδιότυπος «μεσσιανισμός» τείνει να επικρατήσει στη λογική Ισραήλ, Μπους και Ιράν, κινδυνεύοντας να καταστήσει τέτοιες απειλές και συζητήσεις «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» (self-fulfilling prophecy). Εξίσου ανησυχητικό είναι το ότι η εμφάνιση παρόμοιων σεναρίων δεν προκαλεί μια γενικευμένη εξέγερση του διεθνούς πολιτικού προσωπικού, που, δεσμευμένο απέναντι στο Ισραήλ, προτιμά να «μη σχολιάζει», ελπίζοντας ότι πρόκειται για «τρέλλα» και ότι η «λογική» θα επαναφέρει από μόνη της την ορθοφροσύνη, διακόπτοντας αυτό που έχει ήδη επονομασθεί «κρίση πυραύλων Κούβας σε αργή κίνηση (slow motion)».
Το πρόβλημα είναι ότι η ηγεσία του Ισραήλ έχει ταυτίσει την επιβίωσή του με το άπιαστο, σχεδόν «μεσσιανικό» όνειρο της κυριαρχίας του επί της αραβικής και μουσουλμανικής θάλασσας που το περιβάλλει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι, θέτει η ίδια σε κίνδυνο την επιβίωση του κράτους της, συνδέοντάς την με μια απραγματοποίητη επιδίωξη. Αυτή η ηγεσία διαθέτει μια ισχυρότατη επιρροή στην αμερικανική κυβέρνηση, στο αμερικανικό Κονγκρέσσο («κανείς κόνγκρεσμεν δεν τολμάει να επικρίνει το Ισραήλ», είναι η «διάγνωση» του πρώην Προέδρου Τζίμυ Κάρτερ) και στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ενώ έχει τρομοκρατήσει οποιονδήποτε επικριτή της ισραηλινής πολιτικής με την ετικέττα του «αντισημίτη», κινδυνεύοντας να πορκαλέσει η ίδια τον αντισημητισμό που λέει ότι θέλει να πολεμήσει. Για πρώτη ίσως φορά στη γαλλική ιστορία, και οι δύο επικρατέστεροι προεδρικοί υποψήφιοι Ρουαγιάλ και Σαρκοζί διακρίνονται για άνευ όρων υποστήριξη της ισραηλινής πολιτικής, η Ρουαγιάλ μάλιστα έφτασε στο σημείο να ζητήσει πλήρη απαγόρευση στο Ιράν να διαθέτει και ειρηνική πυρηνική τεχνολογία, προκαλώντας εναντίον της επικρίσεις του Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών.
Κύριο φρένο για την υλοποίηση παρόμοιων σεναρίων αποτελεί η αμερικανική κοινή γνώμη, κατά 70% εναντίον της πολιτικής Μπους, αλλά και το ίδιο το στρατιωτικό κατεστημένο, που καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα τι μπορεί να σημαίνουν, όπως και ισχυροί κύκλοι του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου των ΗΠΑ. «Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάτε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν Πρόεδρο. Αυτός αποφασίζει και σας συνιστώ να παίρνετε τα λόγια του κυριολεκτικά», είναι η συμβουλή που μας έδωσε κορυφαίος αμερικανός δημοισογράφος, όταν τον ρωτήσαμε. Χρειάζεται ίσως μεγάλης κλίμακας προβοκάτσια ή δραματικό γεγονός για να δικαιολογηθεί πολιτικά νέος πόλεμος, κάτι δύσκολο με «εμφύλιο πόλεμο» να μαίνεται στο εσωτερικό των υπηρεσιών, ίσως όμως όχι αδύνατο.
Κανονικά, οι ήττες σε Ιράκ, Λίβανο, Αφγανιστάν θάπρεπε να αποτρέψουν ΗΠΑ και Ισραήλ από περαιτέρω κλιμακώσεις, σπρώχνοντας σε αναζήτηση συμβιβαστικών, ειρηνικών λύσεων και δορθώνοντας μια χρεωκοπημένη πολιτική. Είναι ακριβώς όμως το τεράστιο πλέον τίμημα της απεμπλοκής, και το προσωπικό κόστος που θα καταβάλλουν οι ηγεσίες των δύο χωρών, μαζί με μια παρανοϊκή, «φονταμεταλιστική» κουλοτύρα και προσωπικότητα, στην περίπτωση Μπους, που μπορεί να τους σπρώξει, υπό ορισμένες συνθήκες, στον τυχωδιωκτισμό. Ακόμα κι αν η πιθανότητα είναι μικρή, ένας Θεός ξέρει, το τεράστιο κόστος καθιστά έγκλημα τον εφησυχασμό πολιτικών ηγεσιών και κοινής γνώμης διεθνώς και στην Ευρώπη.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Κόσμος του Επενδυτή”
