Τον Ιούνη του 1958 η ΚΕ του ΚΚΕ πήρε μια απόφαση για τις εξελίξεις στο Κυπριακό καθώς η κυβέρνηση Καραμανλή, η τουρκική κυβέρνηση Μεντερές και η Βρετανία, σε πρώτο ρόλο, είχαν δρομολογήσει μια πολιτική για το Κυπριακό η οποία κατέληξε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και την εύθραυστη ανεξαρτησία με το δύσκαμπο θεσμικό πλαίσιο και κυρίως το καθεστώς των εγγυήσεων. Οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία θα κρατούσαν βάσεις και στρατεύματα στο νησί. Όλος ο σχεδιασμός και η καλλιέργεια του εθνικιστικού διχασμού ανάμεσα σε ελληνοκυπρίους και τουρκοκυπρίους ήταν μια ιμπεριαλιστική επιλογή που αποσκοπούσε στον έλεγχο της Κύπρου από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και στην παρουσία των στρατιωτικών τους δυνάμεων, ενόψει της κρίσης στη Μέση Ανατολή και στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου.
Το τοποθετήθηκε μια ρητορική πατριωτική, με μια απόφαση η οποία επιμένει στο αίτημα της αυτοδιάθεσης και της αποστρατιωτικοποίησης, αναφέρεται στον αντιαποικιοκρατικό αγώνα του κυπριακού λαού, αλλά την ίδια ώρα αυτός ο λαός εμφανίζεται σαν ελληνικός. Καταγγέλλει την προσπάθεια προσεταιρισμού της τουρκοκυπριακής κοινότητας, την οποία αναφέρει αόριστα σαν τουρκική, και τις προβοκάτσιες που οργανώθηκαν από την Τουρκία με τη στήριξη της Βρετανίας. Όπως και την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων κατά της αγγλοκρατίας και υπέρ του κυπριακού λαού στην Ελλάδα από την κυβέρνηση της ΕΡΕ. Η ταύτιση όμως της υπόθεσης της Κύπρου με την ελληνοκυπριακή κοινότητα και η λογική αποξένωσης των τουρκοκυπρίων ήταν μια γραμμή που στάθηκε κομμάτι του προβλήματος. Σαν «πατριωτική» και «εθνική» υπόθεση Ελλάδας και Κύπρου έδωσε την καθοριστικό ρόλο στις ελληνικές κυβερνήσεις που λειτούργησαν σταθερά σε γραμμή εθνικιστική και νατοϊκή.
Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Ο κυπριακός λαός δεν θα υποκύψει. Ενωμένος, με την ενεργητική συμπαράσταση του ελληνικού λαού και της προοδευτικής ανθρωπότητας, μπορεί να νικήσει
Ο αγώνας του κυπριακού λαού βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές, περιφρονώντας τη θέληση του κυπριακού λαού και τη δίκαιη αξίωση ολόκληρης της Ελλάδας για την παραχώρηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στην Κύπρο, καταπατώντας ασύστολα την εκφρασμένη γνώμη της πλειοψηφίας των κρατών-μελών του ΟΗΕ και παραβιάζοντας κατάφωρα τις καταστατικές αρχές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, χαλκεύουν με το σχέδιο Μακ Μίλαν καινούργια δεσμά για το μικρό μα αδάμαστο κυπριακό λαό, για να τον κρατούν για πάντα αλυσοδεμένο στην ωμή αποικιακή κυριαρχία τους και για να οργανώσουν πιο συστηματικά την Κύπρο σαν βάση εξόρμησής τους.
Χρόνια τώρα ο κυπριακός λαός παλεύει ηρωικά διεκδικώντας το δικαίωμα ν’ αποφασίσει ελεύθερος για την τύχη του και χάρη σ’ αυτή την πάλη το αίτημά του αυτό έχει προβληθεί στα διεθνή σώματα και μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Αν το δίκαιο αυτό αίτημα δεν βρήκε ακόμα τη λύση του, αυτό οφείλεται στη λυσσώδη αντίδραση του Άγγλου δυνάστη, των Αμερικανών «προστατών» της Ελλάδας και ολόκληρου του αποικιοκρατικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ, στα συμφέροντα του οποίου η κυβέρνηση Καραμανλή υπέταξε την υπόθεση της ελευθερίας της Κύπρου.
Στο κυπριακό ζήτημα αποκαλύπτεται ανάγλυφα η στυγνή φυσιογνωμία του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ξεσκεπάζονται οι υποκριτικές διακηρύξεις και επαγγελίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ολόκληρου του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου.
Οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι αποικιοκράτες θέλουνε την Κύπρο σαν βάση για να προστατεύουν τα συμφέροντα των ληστρικών μονοπωλίων της «Στάνταρντ Όιλ» και της «Μορίτις Πετρόλιουμ» στην Εγγύς Ανατολή. Θέλουν την Κύπρο σαν βάση και ορμητήριο για τις επεμβάσεις τους στις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, τηλεβόλο στραμμένο ενάντια στους αραβικούς λαούς, που παλεύουν για τη χειραφέτησή τους από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Ο εφοδιασμός του Σαμούν με τάνκς και βαρέα όπλα για να χρησιμοποιηθούν ενάντια στον εξεγερμένο λαό του Λιβάνου, η αποστολή τον τελευταίο καιρό μεγάλων ένοπλων αγγλικών δυνάμεων στην Κύπρο, η συγκέντρωση του 6ου αμερικάνικου στόλου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου δείχνουν τις εντατικές προετοιμασίες για την ένοπλη αγγλοαμερικάνικη επέμβαση στο Λίβανο.
Αυτοί είναι οι λόγοι που οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι αποικιοκράτες αντιδρούν τόσο ωμά στο δίκαιο αίτημα της αυτοδιάθεσης και βιάζονται να επιβάλουν στον κυπριακό λαό το σχέδιο Μακ Μίλαν.
Για την πραγματοποίηση των σκοπών τους, οι Άγγλοι αποικιοκράτες δεν δίστασαν μπροστά σε κανένα μέσο. Χιτλερικά μπλοκ-κέρφιου, στρατιωτικές εκκαθαρίσεις, φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεσαιωνικά βασανιστήρια, μαστιγώσεις και κρεμάλες, μ’ όλα αυτά τα μέσα και μέθοδες επιχείρησαν να πνίξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του κυπριακού λαού. Και επειδή με όλα αυτά τα μέσα δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους σκοπούς τους, έβαλαν μπρος τη δοκιμασμένη αποικιακή μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε». Προσπάθησαν να στρέψουν το τούρκικο στοιχείο ενάντια στην ελληνική πλειοψηφία, ενώ χρόνια οι δυο λαοί ζούσαν μονιασμένα, ειρηνικά και δεν είχαν και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Με την ενθάρρυνση και υποκίνηση των Άγγλων τυράννων οργανώθηκαν τα γνωστά πογκρόμ ενάντια στον ελληνικό πληθυσμό από τις ένοπλες ορδές του οργάνου του Μεντερές, Κιουτσούκ. Με δολοφονίες, σφαγές, λεηλασίες, εμπρησμούς σπιτιών και εκκλησιών, οι Άγγλοι αποικιοκράτες πήγαν να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να εκβιάσουν την αποδοχή του σχεδίου Μακ Μίλαν, παρουσιάζοντάς το σαν τη μόνη δυνατή και πραγματοποιήσιμη λύση, εξαιτίας του δήθεν αγεφύρωτου χωρισμού, που οι ίδιοι τεχνητά προκάλεσαν. Την ίδια στιγμή οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πίεζαν την Ελλάδα να δεχθεί το σχέδιο που κατοχυρώνει τη διαιώνιση της αγγλικής κυριαρχίας στο μαρτυρικό νησί.
Συνεργός στην αγγλοαμερικανοτούρκικη αυτή συνωμοσία, που αποβλέπει στην επιβολή του σχεδίου Μακ Μίλαν, στάθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή. Δυόμισι χρόνια τώρα, από τότε που ανέλαβε την εξουσία, η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει και να προετοιμάσει τη λύση του σχεδίου των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Υπέταξε ευθύς εξαρχής την υπόθεση της κυπριακής ελευθερίας στα αποικιοκρατικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ, δέχτηκε την ανάμιξη της τούρκικης κυβέρνησης σ’ ένα ζήτημα που αφορούσε τον κυπριακό λαό, τους εθνικούς εξευτελισμούς, τις ταπεινώσεις και τα προκλητικά μηνύματα του Ντάλες, ύστερα από τους βανδαλισμούς της Πόλης και της Σμύρνης, προσπάθησε να εμποδίσει την εκδήλωση της συμπαράστασης του ελληνικού λαού προς το μαχόμενο κυπριακό λαό, φτάνοντας στο σημείο να δολοφονήσει στην Αθήνα διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τον απαγχονισμό των ηρωικών παιδιών του κυπριακού λαού Καραολή και Δημητρίου, καλλιέργησε επίμονα τις ελπίδες υποστήριξης του κυπριακού λαού από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που στάθηκαν πάντα εχθροί της κυπριακής ελευθερίας, αγνόησε τους πραγματικούς φίλους του κυπριακού λαού, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, τους αραβικούς και ασιατικούς λαούς. Και σήμερα η κυβέρνηση Καραμανλή, αντί να συνεγείρει τον ελληνικό λαό, όπως θα ’κανε μια πραγματικά εθνική κυβέρνησή, για να εκδηλωθεί η ασυγκράτητη αγανάχτηση και οργή του και να διαδηλωθεί η συμπαράστασή του προς τα θύματα της Κύπρου, που σφάζονταν από τους Αγγλοτούρκους «συμμάχους» και η αμετάκλητη θέληση και απόφασή του να μη δεχθεί αποικιοκρατικές λύσεις, πήρε όλα τα μέτρα για να μην επιτρέψει την παραμικρότερη διαμαρτυρία του, διέκοψε τις εργασίες της Βουλής για ν’ αποφύγει κάθε κοινοβουλευτικό έλεγχο και έφθασε στο σημείο ν’ απορρίψει ψήφισμα διαμαρτυρίας ενάντια στο σχέδιο Μακ Μίλαν και εμμονής στην ανένδοτη υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης. Αντί ν’ απευθυνθεί στον ΟΗΕ και στη διεθνή κοινή γνώμη για να καταγγείλει τα αγγλοτουρκικά όργια στην Κύπρο και την αγγλοαμερικάνικη επιβουλή κατά της ειρήνης, προσέφυγε στο αποικιοκρατικό ΝΑΤΟ, για να διευκολύνει τη λύση που θέλουν να επιβάλουν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Αντί ν’ απορρίψει ασυζητητί το σχέδιο Μακ Μίλαν, παραιτείται από το αίτημα της αυτοδιάθεσης. Και στο γράμμα της στον Μακ Μίλαν, αντί να εκφράσει την περήφανη απάντηση του ελληνικού λαού ότι δεν είναι διατεθειμένος να υποκύψει στους Αγγλοαμερικανο-τούρκικους εκβιασμούς, δηλώνει με πρωτοφανή δουλοπρέπεια, ότι όλη της η προσπάθεια στα 2’/2 χρόνια ήταν «να συγκροτήσει την αγανακτήσασαν κοινήν γνώμην» και «να εξεύρη λύσιν σύμφωνον με τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρεττανίας». Και σήμερα ο φιλικός της τύπος καλλιεργεί την ηττοπάθεια και προετοιμάζει τη συνθηκολόγηση και την προδοσία, υποστηρίζοντας πως ο ηρωικός αγώνας του κυπριακού λαού ήταν «άφρων υποχώρησις εις την δημαγωγίαν», πως «η χώρα πρέπει να μεταβάλει εκ βάθρων την τακτική της» και σημειώνοντας πως η κυβέρνηση αποφάσισε «ευθαρσώς να παραμερίση την επιδίωξιν της αυτοδιαθέσεως».
Η πολύπλευρη επίθεση για την κάμψη του ηθικού του ελληνικού λαού στην Κύπρο και στην Ελλάδα δεν πρόκειται να πετύχει. Ο ελληνικός λαός στην τρικυμισμένη ιστορία του αντιμετώπισε πολλές φορές δύσκολες στιγμές. Έβρισκε όμως πάντα μέσα του τις απαραίτητες δυνάμεις για ν’ αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες και τα εμπόδια και έβγαινε νικητής από τις δοκιμασίες. Ο κυπριακός λαός δεν πρόκειται να υποστείλει τη σημαία του ιερού αγώνα. Θα τον συνεχίσει με πίστη, βέβαιος για την τελική νίκη.
Ο κυπριακός λαός έχει συνειδητοποιήσει την ιδέα πως ανυπέρθετη προϋπόθεση για τη νίκη είναι η αδιάσπαστη ενότητά του. Η εργατική τάξη της Κύπρου, με επικεφαλής το κόμμα της, το ΑΚΕΛ, αποδείχτηκε ο πιο συνεπής και ακατάβλητος σημαιοφόρος της ιδέας της ενότητας. Σήμερα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς την πατριωτική ανωτερότητα και την υψηλή συναίσθηση του εθνικού συμφέροντος, που επέδειξε η Αριστερά στην Κύπρο, όταν στις ενέργειες μιας μερίδας της Δεξιάς, που έθεταν σε κίνδυνο την εθνική ενότητα, απαντούσε με την έκκληση στο λαό να κρατήσει ψυχραιμία και να φυλάξει αδιάσπαστη την ενότητά του.
Στην ώρα της δοκιμασίας του κυπριακού λαού και της προδοσίας της υπόθεσης της Κύπρου από την κυβέρνηση Καραμανλή, επιβάλλεται να εκδηλωθεί καθολική, αποφασιστική και ενεργητική συμπαράσταση του ελληνικού λαού προς το λαό της Κύπρου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μαζί με τους πατριώτες που βρίσκονται μέσα στην ΕΡΕ, έχουν τη δύναμη να εμποδίσουν το θάψιμο του Κυπριακού, που επιχειρεί η ξενόδουλη κυβέρνηση Καραμανλή. Κι αυτό μπορεί να γίνει όταν συντονίσουν τη δράση τους και χωρίς την παραμικρότερη καθυστέρηση κινητοποιήσουν από κοινού τις λαϊκές δυνάμεις.
Κείνο που χρειάζεται πρώτα απ’ όλα είναι η ριζική αναθεώρηση της πολιτικής που οδήγησε στη σημερινή κρίση του Κυπριακού και η χάραξη μιας γραμμής πραγματικά εθνικής, πατριωτικής. Πρέπει να διακηρυχθεί καθαρά και απερίφραστα ότι ο ελληνικός λαός θεωρεί ιερό του χρέος να υπερασπίσει το δίκαιο αγώνα των Κυπρίων για αυτοδιάθεση, και δεν αναγνωρίζει καμιά δέσμευση στην εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος. Επιβάλλεται, άμεση προσφυγή στον ΟΗΕ, ανένδοτη διεκδίκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης της Κύπρου σε τακτή προθεσμία, χωρίς βάσεις και δεσμεύσεις, αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου.
Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να εφαρμόσει μια κυβέρνηση υποτακτικών όπως είναι η κυβέρνηση του Καραμανλή, αλλά μια πραγματικά εθνική κυβέρνηση, που να εκπροσωπεί και να στηρίζεται σ’ όλες τις ζωντανές δυνάμεις του έθνους. Μια τέτοια κυβέρνηση θα βγάλει την Ελλάδα από τη διεθνή απομόνωση και θα κάνει σεβαστή τη θέληση του ελληνικού λαού.
Η υπόθεση της ελευθερίας του κυπριακού λαού έχει την υποστήριξη ειλικρινών φίλων και συμμάχων σ’ όλο τον κόσμο. Οι αραβοασιατικοί λαοί, που παλεύουν εναντίον της αποικιοκρατίας, στάθηκαν και στέκονται θερμοί συμπαραστάτες του κυπριακού λαού για την αυτοδιάθεσή του. Τα αμοιβαία αισθήματα και η κοινότητα συμφερόντων ανάμεσα στον κυπριακό λαό και στους γειτονικούς αραβικούς λαούς υπογραμμίστηκαν και από τις δυο πλευρές κατά την τελευταία επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία. Οι βαλκανικές λαϊκές δημοκρατίες και ολόκληρο το στρατόπεδο του σοσιαλισμού, με επικεφαλής την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται στο πλευρό του κυπριακού λαού.
Ο αγώνας της Κύπρου είναι αγώνας εθνικός, είναι αγώνας δίκαιος, είναι αγώνας για την υπεράσπιση της ειρήνης που απειλείται άμεσα στη Μέση Ανατολή. Συντονισμένος στην Κύπρο και στην Ελλάδα και με τη συμπαράσταση όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας, θα θριαμβεύσει!
30 του Ιούνη 1958
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
Περιοδικό «Νέος Κόσμος», τεύχος 7, Ιούλης 1958, σελ. 3-6.
Πηγή: 21aristera.wordpress.com
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
