Συρία: Ύψιστη προτεραιότητα η προάσπιση της ζωής και όχι τα τεχνητά σύνορα (Μέρος 1ο)

Οι Αλαουίτες/Αλεβίτες είναι μια εθνοθρησκευτική κοινότητα που εμφανίστηκε, επίσημα, τον 9^ο αιώνα η οποία ζει, κυρίως (σημ.1), στην περιοχή του Λεβάντε της Δυτικής Ασίας και πιο συγκεκριμένα στις παράκτιες πόλεις της Συρίας, στην Τουρκία, στον Βόρειο Λίβανο και στα Υψίπεδα του Γκολάν. Στη Συρία ζουν, περίπου, τέσσερα εκατομμύρια Αλαουίτες και στην Τουρκία η κοινότητα των Αλεβιτών είναι 20 εκατομμύρια.

Αρχικά θεωρήθηκε σέκτα του σιιτικού Ισλάμ. Ο θρησκευτικός ηγέτης Ίμπν Νουσαΐρ (Ibn Nusayr) εικάζεται ότι είναι ο ιδρυτής του θρησκευτικού δόγματος του Αλεβιτισμού. Οι διδαχές του προκαλούν ρήγμα όχι μόνο εντός των Σιιτών και κυρίως εντός της σέκτας των 12 ιμάμηδων αλλά και γενικότερα εντός του μουσουλμανικού κόσμου.

Μετά την ίδρυση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας το 1947 τη δεκαετία του ‘70 ανέλαβαν την εξουσία ο Χαφέζ και στη συνέχεια ο Μπασάρ αλ Άσαντ, που ήταν Αλαουίτες. Από τότε ξεκίνησε ο αγώνας του συριακού λαού ενάντια στη δικτατορία που επιβλήθηκε. Η κοινότητα κατέστη εξιλαστήριο θύμα του Μπασάρ αλ Άσαντ, ο οποίος ώθησε το λαό του να εμπλακεί στον «εμφύλιο» πόλεμο που ξέσπασε το 2011.

Στην πραγματικότητα ήταν ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων και οι μισθοφόροι  των έξωθεν υποστηρικτών που ήταν υπέρ της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ ήταν παραστρατιωτικές δυνάμεις τζιχαντιστών. Από κοινού με τις δυνάμεις της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (Ηayat Tahriral-Sham), της πρώην Αλ Κάιντα, έθεσαν στο στόχαστρό τους Αλαουίτες, Σιίτες, Χριστιανούς και κοσμικούς Σουνίτες.

Τέλος, καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: οι θηριωδίες που διέπραξαν οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος Άσαντ στις οποίες συμμετείχαν Αλαουίτες, είναι δυνατόν να ενοχοποιήσουν, συλλήβδην, έναν ολόκληρο λαό εκατομμυρίων πολιτών, που ζουν σε ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος διαπνέεται από τις αρχές του ανθρωπισμού και της ειρηνικής συνύπαρξης; Θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη λόγω της εθνικής τους ταυτότητας ή λόγω των εγκλημάτων που διέπραξαν στη Συρία;

Παρουσιάζουμε τη συζήτηση μας με Τούρκους αναλυτές και ηγετικές προσωπικότητες της κοινότητας των Αλαουιτών (σημ.2) της Συρίας και πιο συγκεκριμένα με τη Μούνα Γκάνεμ (Muna Ghanem), Χαμίντε Ρέντζους (Hamide Rencüs), τον Ίσσα Ιμπραχήμ (Issa Ibrahim) και τον Νιντάλ Χαγάρι (Nidal Hawari) για τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία.

Ποια είναι η κοινότητα των Αλεβιτών/Αλαουιτών και πώς εξελίχθηκε ιστορικά  στις χώρες της Μέσης Ανατολής;

Απαντά o Νιντάλ Χαγάρι: Η θρησκευτική ταυτότητα των Νουσαϊριτών/Κασίμπις (Khasibis) που αποτελούν μια από τις κοινότητες των Αλεβιτών, δημιουργήθηκε «εν κρυπτώ», μετά από την πρώιμη ισλαμική περίοδο και ειδικότερα μετά την πτώση της Δυναστείας των Ομεϋαδών και την ανάδυση του Χαλιφάτου των Αββασιδών.

Μια από τις πρώτες κοινότητες που στοχοποιήθηκε από το καθεστώς των Αββασιδών ήταν οι Καττάμπις (Khattābīs), η οποία εξολοθρεύτηκε για τις αξίες και τα πιστεύω της. Όμως η πολιτισμική της ταυτότητα, η πνευματική παρακαταθήκη που εξυμνεί τον ανθρωπισμό, μεταλαμπαδεύτηκε, «εν κρυπτώ», σε άλλες κοινότητες, όπως τους Καρματιάνς (Qarmatians), Ισμαίλις (Ismailis), Νουσαϊρίτες (Nusayris) και Φατιμίντς (Fatimids).

Τη δεκαετία του ‘20 οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, ειδικότερα η Γαλλία, έδωσαν σε  όλες αυτές τις κοινότητες που είχαν διαφορετική προέλευση, διακριτές παραδόσεις, ήθη και έθιμα, μια γενική «επιγραφή»: τους ονόμασαν «Αλαουίτες», εξαλείφοντας τη μοναδική τους ταυτότητα. Ωστόσο η πολιτισμική/θρησκευτική τους παράδοση δεν έχει τις ρίζες της μόνο στο Ισλάμ ή στις Αβρααμικές θρησκείες αλλά εκτείνεται πολύ πιο πίσω ιστορικά στους αρχαίους πολιτισμούς των Σουμέριων (Sumer), Ακκάδιων (Akkad), του Βασίλειου της Ασσυρίας, της Βαβυλώνας και της Φοινίκης.

Η πνευματική τους παρακαταθήκη υιοθετήθηκε και διατηρήθηκε υπό το πρίσμα της εσωτερικότητας, της αναζήτησης κρυφών νοημάτων, της ερμηνείας μέσω συμβόλων και της μυστικότητας, που συνιστούν κυρίαρχα γνωρίσματα της θεώρησής τους.

Η πολιτική και κοινωνική καταπίεση που έχουν υποστεί διαχρονικά οι Αλαουίτες, έχει ενταθεί με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την άνοδο στην εξουσία του Άχμεντ αλ Σαράα. Έφτασε στο αποκορύφωμα της όταν οι Αλαουίτες δέχτηκαν την επίθεση των δυνάμεων της Δαμασκού στις αρχές του περασμένου Μαρτίου. Για αυτούς τους λόγους, έως σήμερα, συνεχίζεται αδιάλειπτα η μυστικότητα στη διαιώνιση των παραδόσεων και στην τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.

Τι ακριβώς συνέβη και ποιος είναι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τις επιθέσεις εναντίον των Αλαουιτών στις αρχές Μαρτίου;

Απαντά η Χαμίντε Ρέντζους: Από την 8^η Δεκεμβρίου, όταν η HTS κατέλαβε τη Δαμασκό, έως τον Μάρτιο του 2025 συνεχίστηκαν αδιάκοπα οι σφαγές, οι απαγωγές, η κατάσχεση περιουσιών και οι βίαιες εκδιώξεις Αλαουιτών από τη γη τους. Όλες αυτές οι θηριωδίες, που συνεχίστηκαν αδιάκοπα για τόσους μήνες, αγνοήθηκαν και στις αρχές Μαρτίου οι γενοκτονικές επιθέσεις εναντίον τους ξεκίνησαν με κάθε δυνατό τρόπο. Καθίσταται πρόδηλο ότι η έναρξη τους απαιτούσε μια «δικαιολογία», η οποία δημιουργήθηκε το απόγευμα της 6^ης Μαρτίου για τον Τζολάνι και το καθεστώς της HTS.

Κυκλοφόρησε  βίντεο στο όποιο έδειχνε έναν άνδρα, με καλυμμένο το πρόσωπο του με μάσκα, να ανακοινώνει ότι είναι ο διοικητής της «Ταξιαρχίας Προστασίας Παράκτιων Περιοχών». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το τάγμα θα αναλάμβανε δράση εναντίον των δυνάμεων του Τζολάνι -που διέπρατταν σφαγές εναντίον των Αλαουιτών- και ότι θα απελευθέρωνε τις ακτές της Συρίας. Και όμως οι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών  δεν περίμεναν κανέναν σωτήρα να τους απελευθερώσει και δεν έπεσαν στην παγίδα. Όμως για τον Τζολάνι είχε μόλις δοθεί η αφορμή για να συγκρουστούν οι δυνάμεις του με «τα απομεινάρια του παλαιού καθεστώτος», σηματοδοτώντας την έναρξη των γενοκτονικών επιθέσεων.

Η ρητορική που περιείχε τη φράση «απομεινάρια του παλιού καθεστώτος», που αποτέλεσε μια πρόκληση που ενορχηστρώθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας, στην ουσία αποτέλεσε κάλεσμα εθνοκάθαρσης των Αλαουιτών.

Πέραν από όλες τις εκτιμήσεις για τον αριθμό των θυμάτων, το χρονικό διάστημα μεταξύ 8^ης-9^ης Μαρτίου δεκάδες χιλιάδες Αλεβιτών σφαγιάστηκαν. Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανέφερε ότι μέσα σε διάστημα δύο ημερών 1.700 Αλαουίτες σκοτώθηκαν στα παράλια της χώρας. Ωστόσο, Σύροι δημοσιογράφοι δηλώνουν ότι τα θύματα είναι δεκάδες χιλιάδες, εκτιμώντας ότι εάν υπάρξει ανεξάρτητη έρευνα, τα ευρήματα της θα πιστοποιήσουν ότι ο πραγματικός αριθμός των νεκρών είναι, περίπου, 50. 000 (σημ.3).

Η πλήρης έκταση αυτών των εγκλημάτων πρέπει να αποκαλυφθεί. Βρέθηκαν σοροί οικογενειών, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, σε δεκάδες σπίτια, που κάηκαν ολοσχερώς.

Επιπρόσθετα ανακαλύφθηκαν πολλοί μαζικοί τάφοι που σκεπάστηκαν με μπετόν μέσα σε δύο μέρες και συνεχώς ανακαλύπτονται νέοι, ενώ σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες (σημ.4) συλλέχθηκαν σοροί και μπουλντόζες τις μετέφεραν σε άγνωστες τοποθεσίες.

Και όμως όσοι γλίτωσαν από τις επιθέσεις  της 7^ης και 8^ης Μαρτίου στα παράλια της Συρίας, εξακολουθούν να υφίστανται επιθέσεις από τις δυνάμεις του Τζολάνι, ιδιαίτερα οι γυναίκες. Τα θύματα των τζιχαντιστών δεν είναι μόνο Αλαουίτισσες, όλες οι γυναίκες της Συρίας κινδυνεύουν.

Έχετε ζητήσει την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας για τον τερματισμό της άσκησης βίας εναντίον των γυναικών της κοινότητας σας;

Συνεχίζει η Χαμίντε Ρέντζους: Αμέσως μετά την πτώση της Δαμασκού, η πρώτη ενέργεια του αρχηγού της HTS, Αμπού Μουχάμαντ αλ-Τζουλάνι, ήταν η έναρξη οργανωμένων σφαγών εναντίον των Αλαουιτών, που συνιστούν γενοκτονία. Το 2014 οι μαχητές του Ισλαμικού  Κράτους διέπραξαν βιασμούς, απαγωγές και έθεσαν σε καθεστώς δουλείας γυναίκες της φυλής Γιαζίντι. Τώρα η HTS κάνει ακριβώς τα ίδια στη Συρία.

Οι γυναίκες -όπως ολόκληρη η κοινότητα των Αλαουιτών που είναι άοπλη και δεν έχει καμία δυνατότητα αμυντικής προστασίας- έμειναν εντελώς μόνες τους, απροστάτευτες και ανυπεράσπιστες για ολόκληρους μήνες. Βιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, απήχθησαν και πουλήθηκαν ως σκλάβες. Από την αρχή ζήτησαν διεθνή προστασία, όμως  δεν εισακούστηκε η φωνή τους. Χωρίς να έχουν, πλέον, καμία προσδοκία παρέμβασης από τα Ηνωμένα Έθνη, αποφάσισαν να απευθυνθούν στους κατασκευαστές όπλων ολόκληρου του κόσμου.

Παραθέτω στο αναγνωστικό σας κοινό τη νέα έκκληση των γυναικών:

Είμαστε  οι Αλεβίτισσες γυναίκες που μας έχουν εγκαταλείψει από τις παράκτιες περιοχές της Συρίας.

Ζητούμε από ολόκληρο τον κόσμο εδώ και πολύ καιρό να μας βοηθήσει, απαιτώντας τον τερματισμό των απαγωγών των γυναικών της κοινότητας μας. Έως τώρα κανένας δεν ανταποκρίθηκε σε αυτήν την έκκληση. Το σώμα και η τιμή μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Για αυτό απευθύνουμε το εξής αίτημα σε μεγάλους κατασκευαστές όπλων. Τους ζητάμε να κατασκευάσουν ένα ειδικό όπλο που θα μας προστατέψει από απαγωγή, αιχμαλωσία και βιασμό.

Σας ζητάμε να κατασκευάσετε μια ζώνη με εκρηκτικά, που θα μπορέσουμε να ενεργοποιήσουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωπες με την απειλή απαγωγής, θα τη βάλουμε στη μέση μας. Θα είναι ένα όπλο που θα μπορέσει να προστατέψει το σώμα και την αξιοπρέπεια μας. Δεν θέλουμε κανένας άλλος να πεθάνει μαζί μας, ούτε καν μυρμήγκι δεν θέλουμε να πειράξουμε. Δεν θέλουμε να χτυπήσουμε εκείνους που προσπαθούν να μας απαγάγουν, γιατί εμείς δεν είμαστε δολοφόνοι, η δική μας πίστη μας απαγορεύει να σκοτώνουμε. Θέλουμε να προστατέψουμε το σώμα μας από την αιχμαλωσία. Για εμάς ο θάνατος είναι καλύτερος από το να μας απαγάγουν, να μας πουλάνε και να μας βιάζουν[…]..

Από τότε  που ακούστηκε η φωνή τους, που αποτυπώνει απέραντη απελπισία, έχει περάσει τουλάχιστον ένας μήνας και όμως η διεθνής κοινότητα είναι βυθισμένη στη σιωπή. Οι Αλαουίτισσες γυναίκες, μετρούν τις πληγές τους, ανυπεράσπιστες και ολομόναχες. Οι ακτές της Συρίας αιμορραγούν, ολόκληρη η χώρα. Όλες οι κοινότητες αγωνίζονται να ξεφύγουν από τη φονική πολιορκία της συγκεντρωτικής εξουσίας της Δαμασκού του Τζολάνι.

Ένα μοντέλο ομοσπονδοποίησης δεν θα μπορούσε, δυνητικά, να οδηγήσει στη διάλυση της Συρίας, όπως ρητά είχε προβλέψει o Ισραηλινός δημοσιογράφος Οντέντ Γινόν το 1982;

Απαντά η Μούνα Γκάνεμ: Είπε ότι η ομοσπονδοποίηση της Συρίας μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της; Τώρα, πλέον, αποτελεί τη μοναδική λύση γιατί μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο  οι περισσότερες χώρες θα έπρεπε να οδηγηθούν σε αυτό το πολιτειακό μοντέλο. Στη Συρία θα είναι πολύ δύσκολο όσοι άνθρωποι βίωσαν τον εμφύλιο πόλεμο, να ζήσουν μαζί, να συνυπάρξουν.

Εάν τελικά  αυτή η χώρα θα οδηγηθεί στη διάλυση, πρέπει να θυμόμαστε ότι το όνομα «Συρία» είναι ιστορικό, όμως τα γεωγραφικά της σύνορα καθορίστηκαν από τη Συμφωνία Σάικς–Πικό (Sykes–Picot Agreement). Ιστορικά η Συρία είχε πολύ μεγαλύτερη  εδαφική επικράτεια σε σχέση με τα υφιστάμενα σύνορα. Η ιστορία, ο πολιτισμός των κοινοτήτων πάντα θα εξακολουθούν να υπάρχουν, όμως, κάποιες φορές, τα σύνορα αλλάζουν εξαιτίας των πολέμων και τότε οι χώρες αποκτούν νέα ονόματα. Η Συρία πάντα θα εξακολουθεί να παραμένει εκεί που βρίσκεται.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η  εδαφική επικράτεια της Συρίας ήταν πολύ μεγαλύτερη, περιείχε και άλλα εδάφη και αποτελούσε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. κείνη την περίοδο, το Χαλέπι, η Δαμασκός δεν υπάγονταν σε ενιαία πολιτική διοίκηση.

Συνεπώς δεν γνωρίζω εάν το ομοσπονδιακό σύστημα οδηγήσει στη διάλυση αλλά πιστεύω, ακράδαντα, ότι τώρα είναι η μοναδική λύση για να κρατήσουμε ενωμένη τη Συρία, μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Γιατί ο Άχμεντ αλ Σαράα έχει το εξής σχέδιο: να καταστεί  η Συρία πρόσφορο έδαφος για ομάδες ισλαμιστών και να εξοντώσει τις μειονότητες.

Εμείς η κοινότητα των Αλαουιτών το μόνο που θέλαμε τα τελευταία 100 χρόνια ήταν να ζήσουμε όλοι μαζί αλλά δυστυχώς αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Και αν αυτή η μοναδική επιλογή που έχουμε για να κρατήσουμε τη Συρία και για να επιζήσουν οι θρησκευτικές μειονότητες είναι ο φεντεραλισμός και μελλοντικά οδηγηθούμε στον εδαφικό κατακερματισμό της, η ύψιστη προτεραιότητα για μένα είναι η προάσπιση της ανθρώπινης ζωής και όχι τα τεχνητά σύνορα που δημιούργησαν οι Βρετανοί. Για αυτό θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει μια πολιτική διευθέτηση, που θα κρατήσει στη ζωή τους ανθρώπους, όχι τα σύνορα.

Θα μπορούσε να αναδειχθεί μια άλλη ηγεσία στη Συρία, που θα μπορούσε να ανατρέψει την κυβέρνηση του αλ Σαράα;

Απαντά η Μούνα Γκάνεμ: Θα ήταν εφικτό εάν οι μεγάλες δυνάμεις το επέτρεπαν. Το μοναδικό εμπόδιο στην ανάληψη της εξουσίας από μια τέτοια ηγεσία, είναι ότι έχουν διαφορετικά σχέδια για τη Συρία.

Έχουμε τόσες σημαντικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ τώρα έχουμε την κυβέρνηση του Μετώπου Αλ-Νάσρα. Θεωρώ ότι υπήρξε διεθνής συμφωνία,  προφανώς για κάποιους λόγους, στην απόφαση να αναλάβει την εξουσία ο Άχμεντ αλ Σαράα αυτήν τη φορά.

Ηγέτες της κοινότητας σας και εσείς ανάμεσα τους ανακοινώσατε τη σύσταση του «Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής και Δυτικής Συρίας». Ποιοι είναι οι στόχοι του νέου πολιτικού φορέα; Πιστεύετε ότι ένα μοντέλο ομοσπονδοποίησης θα γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση, τις χώρες που τη στηρίζουν και από τη διεθνή κοινότητα;

Απαντά ο Ίσσα Ιμπραχήμ: Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο συνασπισμός τρομοκρατικών οργανώσεων πήρε τη «σκυτάλη» της εξουσίας  στη Δαμασκό -μέσω μιας διαδικασίας παράδοσης της χώρας-  με τη σύμφωνη  γνώμη της διεθνούς κοινότητας και υπό την επίβλεψη της, όπως επίσης και με τη στήριξη της Τουρκίας, κυρίως, σε περιφερειακό επίπεδο. Τότε, σε αυτήν την περίπτωση, μπορούμε να πούμε ότι η ίδια η έννοια του κράτους στη Συρία έχει καταρρεύσει, έχοντας απολέσει την κυριαρχία της. Και εδώ να υπενθυμίσουμε  ποια είναι τα τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κρατικής υπόστασης: κυριαρχία, καθορισμένη εδαφική επικράτεια και μόνιμος πληθυσμός.

Συνεπώς δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να ασκήσουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για όλες τις περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας, που κατοικούνται, κυρίως, από Αλαουίτες, Χριστιανούς διαφόρων δογμάτων, Μουρσίδις, μια  θρησκευτική κοινότητα που αποσχίστηκε από τους Αλαουίτες, Iσμαΐλις -η θρησκευτική ομάδα υπάγεται στο Σιιτικό Ισλάμ- και Σουνίτες. Ο στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια μοντέρνα, κοσμική και δημοκρατική δομή αυτοδιοίκησης, που θα περιλαμβάνει όλους τους πολίτες, βάσει της ιθαγένειας τους. Πιστεύουμε ότι στη Συρία πρέπει να υπάρξει ένα ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης, που θα προασπίζει την αξιοπρέπεια και τις επιλογές όλων των πολιτών.

Δεν θα περιμένουμε την έγκριση ή την αποδοκιμασία από τον Αμπού Μοχάμαντ αλ Τζολάνι (Άχμεντ αλ Σαράα), τον ηγέτη τρομοκρατικής οργάνωσης που κατηγορείται για δολοφονίες και για το έγκλημα της γενοκτονίας.

Εάν λάβουμε υπόψη τις σοβαρές απειλές που  καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε-που προέρχονται από την Τουρκία αλλά και από το Ιράν γενικότερα αλλά και ειδικότερα όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα- εμείς εστιάζουμε στο τι θέλει ο λαός μας και όχι στο τι επιθυμούν οι άλλοι.

Eμείς έχουμε στοχοποιηθεί από οργανωμένες εκστρατείες εξόντωσης, με τα δάση μας και τις φάρμες μας να καίγονται συνεχώς, με τη λεηλασία των περιουσιών μας και με σχέδια εκτοπισμού του λαού μας και συνεπώς αλλαγής δημογραφικών δεδομένων στη γη μας. Για αυτό το δικό μας καθήκον είναι να προστατέψουμε το λαό μας και όλους τους πολίτες της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας. Και αυτό αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα το οποίο κατοχυρώνεται από διεθνείς οργανισμούς και ειδικότερα από οργανισμούς υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, όπως επίσης και από τον πολιτικό πολιτισμό δημοκρατικής διακυβέρνησης κρατών μελών του ΟΗΕ.

Αν και κατανοούμε την «αντικειμενική αναγκαιότητα» νομιμοποίησης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που, πλέον, είναι «κυβέρνηση» στη Δαμασκό, πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιο σημαντικό να προστατεύσουμε τα ανθρώπινα (φυσικά) δικαιώματα, τις ζωές και την περιουσία μας.

Προέχει η ανθρώπινη ζωή και η προστασία των θυμάτων. Με βάση αυτές τις αποφάσεις που ελήφθησαν, υιοθετούμε την αρχή ότι οι σχέσεις μας με άλλα κράτη θα καθοριστούν με βάση τα κοινά μας συμφέροντα και όχι σύμφωνα με «συνθήματα» κενού περιεχομένου, για τα οποία ήδη έχουμε πληρώσει το τίμημα εδώ και δεκαετίες.

—-

Σημειώσεις

1. Η εθνοθρησκευτική ομάδα έχει κοινότητες σε πολλές χώρες. Ωστόσο πρέπει να εστιάσουμε στους Αλαουίτες της Συρίας όπως επίσης και στη συριακή κοινότητα που ζει στην περιοχή Cucurova της Τουρκίας που διαχωρίστηκε από τα συριακά εδάφη λόγω της Συμφωνίας Σάικς-Πικό. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων ηπολιτισμική ταυτότητα είναι σχεδόν κοινή, σε σχέση με την ιστορική διαδρομή και τη θρησκευτική παράδοση των Τούρκων Αλεβιτών οι οποίοι έχουν καταγωγή, κυρίως, από τουρκικές εθνοτικές ομάδες και από Τουρκομάνους. Ο σωστός όρος, όμως, είναι «Αλαουίτες» και θα πρέπει να χρησιμοποιείται για όλους τους Αλεβίτες σε όποια χώρα και αν ζουν.

2. Η ταυτότητα των συνομιλητών μας

Μούνα Γκάνεμ: Συντονίστρια στο «Φόρουμ των Γυναικών της Συρίας για την Ειρήνη» και είναι αντιπρόεδρος του πολιτικού κόμματος «Κίνημα Οικοδόμησης του Κράτους στη Συρία». Έχει προσφέρει πολύ σημαντικό έργο σε Οργανισμούς του Ο.Η.Ε.

Χαμίντε Ρέντζους: Εμπειρογνώμονας στο Μεσανατολικό -και ειδικότερα στο Συριακό- ερευνήτρια, blogger  και συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων. Συχνά σχολιάζει τη γεωπολιτική επικαιρότητα της Δυτικής Ασίας  στο Artı Gerçek και στο Artı TV.

Ίσσα Ιμπραχήμ: Πρόεδρος του «Kινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων των Εργαζομένων»- το οποίο ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2012-και πρόσφατα συνέδραμε στη συγκρότηση του «Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής και Δυτικής Συρίας». Στις Ειρηνευτικές Συνομιλίες του 2017-2018  συμμετείχε στην αντιπροσωπεία διαμεσολάβησης μεταξύ των δυνάμεων της Αντιπολίτευσης και του καθεστώτος Άσαντ και ως νομικός σύμβουλος όσον αφορά την ερμηνεία του Συντάγματος.

Νιντάλ Χαγάρι: Ακτιβιστής στο Συμβούλιο Αλεβιτών Φοινίκης-Κιλικίας. Η συλλογικότητα αγωνίζεται για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων της κοινότητας τόσο στη Συρία όσο και στην Ανατολία(Μικρά Ασία).

3. To νούμερο που ανέφερε η γνωστή συγγραφέας απορρέει από τη δική της έρευνα,. Όμως, ήδη, ηγετικές φυσιογνωμίες των Αλαουιτών πιστεύουν ότι ο αριθμός των νεκρών είναι περίπου 10000, σε αντίθεση με τις εκθέσεις του Ο.Η.Ε και του Συριακού Παρατηρητήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις οποίες καταγράφονται μόνο οι νεκροί που μπόρεσαν να μετρήσουν . Θα απαιτηθεί ενδελεχής έρευνα από ανεξάρτητους οργανισμούς προκειμένου να εντοπίσουν το συνολικό αριθμό των θυμάτων από τις επιθέσεις στα παράλια της Συρίας που έλαβαν χώρα στις αρχές Μαρτίου.

4. Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από τα παράλια της Συρίας και παραχωρήθηκε από τον Χακάν Μέρτσαν και τη Χαμίντε Ρέντζους.

5. Μέρος της συνέντευξης δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Την επόμενη εβδομάδα το δεύτερο μέρος της συνέντευξης θα ανέβει ΜΟΝΟ στο Κοσμοδρόμιο.

6. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ακαδημαϊκούς Εσρά Μουνγκάν, Χακάν Μέρτσαν -μέλη της πρωτοβουλίας «Ακαδημαϊκοί για την Ειρήνη»- και τον Αχμάντ Ασκάρ, ιδρυτικό στέλεχος του Συμβούλιου Αλεβιτών Φοινίκης-Κιλικίας, για τον πολύτιμο ρόλο τους στην ολοκλήρωση αυτής της συνέντευξης.