Του Σενέρ Λεβέντ
5 Δεκεμβρίου 2024
Ευτυχώς που άρχισε να συζητείται επιτέλους το γιατί ρίχθηκε ξαφνικά επί τάπητος αυτό το ζήτημα του ΝΑΤΟ. Μήπως ο Χριστοδουλίδης δεν ξέρει ότι είναι αδύνατον να γίνει δεχτή η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ χωρίς την έγκριση της Τουρκίας; Δεν είναι δυνατόν να μην το ξέρει. Τότε; Ξέρει κάτι άλλο; Κάνει μυστικά παζάρια που δεν αποκάλυψε σε κανέναν; Για κάποιον λόγο συνέπεσε και αυτό με ένα παράξενο χρονικό σημείο. Προέβη ξαφνικά σε μια εισήγηση που ξάφνιασε τους πάντες ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι, ο οποίος πανικοβλήθηκε από την εκλογή Τραμπ. Είναι έτοιμος, λέει, να αφήσει στη Ρωσία τα εδάφη που κατέκτησε στην Ουκρανία, υπό τον όρο την ένταξη της Ουκρανίας κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Φυσικά, η Ρωσία το απέρριψε αμέσως αυτό και δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Όμως, εδώ άρπαξαν αμέσως στον αέρα την πρόταση του Ζελένσκι. Και την προσάρμοσαν στην Κύπρο. Παρομοίασαν τον Χριστοδουλίδη με τον Ζελένσκι. «Άραγε ο Χριστοδουλίδης είναι ο δικός μας Ζελέσνκι;», διερωτήθηκαν. Δηλαδή, υποβάλλει μια τέτοια πρόταση και ο Χριστοδουλίδης τώρα προβάλλοντας την ένταξη στο ΝΑΤΟ; Πιο ξεκάθαρα πρόκειται για το εξής: Κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ να αφήσουμε στην Τουρκία τα εδάφη που πήρε στην Κύπρο. Ο Χριστοδουλίδης πρέπει να δηλώσει στην κοινωνία αν έκανε μυστικά παζάρια στο παρασκήνιο. Υποχρεούται να το δηλώσει. Πράγματι, από πού προέκυψε τώρα η ένταξη στο ΝΑΤΟ; Γιατί επιμένει τόσο σε αυτήν; Λένε ότι, αν η Κύπρος ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα καταργηθούν οι συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας. Το είπε ο Σερντάρ Ντενκτάς. Όμως, κανείς δεν το άνοιξε προς συζήτηση. Τι σημαίνει ένταξη στο ΝΑΤΟ; Ούτως ή άλλως, το ΝΑΤΟ είναι μέσα μας. Και οι τρεις εγγυητές μας είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Θέλει περισσότερα από αυτό το ΝΑΤΟ; Δεν καταλαβαίνεις, κύριε Χριστοδουλίδη. Δεν μπαίνουμε εμείς στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ μπήκε σε εμάς. Μπήκε και πέρασαν εξήντα χρόνια και δεν μπορούμε να το βγάλουμε ακόμα!
Φαίνεται ότι αυτός ο κόσμος, ο οποίος μας κάνει να έχουμε ανάγκη τον δήμιό μας, δεν είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορεί κάποιος να αναζητήσει δίκαιο, δικαιοσύνη. Μας μοίρασαν, μας δολοφόνησαν, μας έδιωξαν από τους τόπους μας, τα χώματά μας και τώρα ικετεύουμε λέγοντας «πάρε μας στην αγκαλιά σου, φίλα μας». Αποδεχτήκαμε τη δύναμη του ισχυρού και δεν μπορούμε να δούμε άλλη επιλογή από το να υποκύψουμε. Είμαστε πολύ καημένοι. Για λύπηση. Μας έβαλαν απέναντί τους σαν ένα μικρό και άτακτο παιδί, αν θέλουν μας χαστουκίζουν, αν θέλουν μας χαϊδεύουν. Δεν μπορέσαμε να γίνουμε τόσο άνθρωποι ώστε να ενωθούμε και οι δύο κοινότητες και να τους αντισταθούμε. Ακόμα προσκαλούν στην Αμερική τους «ευνοούμενούς» τους ανάμεσά μας, τους βάζουν να συναντηθούν σε ένα τραπέζι και λογαριάζουν πως συζητούν την κουλτούρα της ειρήνης. Η Αμερική είναι η τελευταία χώρα σε αυτόν τον κόσμο από την οποία θα μάθω την κουλτούρα της ειρήνης. Δεν σπαταλώ άδικα τον χρόνο μου ακούγοντας έναν Αμερικανό ακαδημαϊκό που δεν μιλάει καθόλου για τον πόνο του παλαιστινιακού λαού, ο οποίος υπόκειται σε γενοκτονία, και δεν αντιτάσσεται σε αυτή τη γενοκτονία. Αντί να ακούσω αυτόν, διαβάζω τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ. Διαβάζω τον Πάμπλο Νερούδα. Ακούω τον Τσόμσκι.
Ενώ τα γράφω αυτά τώρα, δολοφονούνται παιδιά στη Γάζα. Στο Χαλέπι όλοι αναζητούν τρόπους για να σωθούν από τη δολοφονία και τον βιασμό των ψυχασθενών τζιχαντιστών. Μπορείτε να φανταστείτε ότι η πόλη σας πέρασε στα χέρια των ψυχασθενών τζιχαντιστών; Η Συρία σφαδάζει εδώ και χρόνια στα χέρια αυτών των μανιακών. Ποιος φταίει; Πρώτα και κύρια η Αμερική και η Ευρώπη. Και ο βασικός υπεργολάβος τους, η Τουρκία. Αυτοί είναι που θα μας κάνουν μαθήματα κουλτούρας της ειρήνης;
Εξήγησε, κύριε Χριστοδουλίδη. Εξήγησε! Τι επιθυμείς από αυτή την ένταξη στο ΝΑΤΟ; Εμείς ξέρουμε τι υποφέρουμε χρόνια εδώ στα χέρια του «απελευθερωτή» μας. Μας συνέθλιψε, μας τελείωσε. Ψάχνεις και εσύ έναν απελευθερωτή τώρα; Δεν ξέρεις ότι η απελευθέρωση είναι χειρότερη και από την κατοχή; Ειδικά αν αυτός ο απελευθερωτής είναι ένα τέρας με εφτά κεφάλια…
Πηγή: politis.com.cy
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
Διαβάστε επίσης:
