Το έγραψε ο φίλος Orestis Zyrinis
Το βρήκα εξαιρετικό.Αναφέρεται στο πώς σταδιακά ένας άνθρωπος(στην προκειμένη περίπτωση ένας προσωπικός του φίλος) μπορεί να διολισθαίνει στο φανατισμό,να αλλάζει και στο τέλος να μην τον αναγνωρίζεις.
Γράφει ο Ορέστης.
Ακολουθεί σεντονιακή, προσωπική, βιωματική ανάρτησις:
Είναι ο, ας τον πούμε Δαβίδ, ο Ισραηλινός φίλος μου. Υπαρκτό, υπαρκτότατο πρόσωπο, που η ιστορία του, τρόπον τινά, είναι η ιστορία και πολλών άλλων ανθρώπων, φίλων μου και μη.
Τον γνώρισα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και τον *αγάπησα*. Τρυφερός, ενσυναισθητικός, δίκαιος, φιλειρηνικός. Πολύ προβληματισμένος για τους Παλαιστίνιους, με πολύ ανθρώπινο λόγο γι αυτούς και το ζήτημα της Παλαιστίνης. Αριστερών πεποιθήσεων, προφανέστατα αντι-νετανιαχουικός, στα 49 του να κατεβαίνει σε πορείες όπου οι φιλοκαθεστωτικές κουράδες επιτίθενται με τα αυτοκίνητά τους σε διαδηλωτές-true story. Ζει σε κιμπούτς με τη σύζυγό του και τα τρία του παιδιά, το ένα ΑΜεΑ και απολύτως μη-λειτουργικό. Εξαιρετικός πατέρας, εξαιρετικός σύζυγος, χαρισματικός δάσκαλος για τα παιδιά της κοινότητας, καλός πολίτης, συμμετέχων στα κοινά, γλεντζές, εξωκαρδιά, καλός και πιστός και αφοσιωμένος φίλος. Βλέμα αγνό, ειλικρινές, οξυδερκές, μια παρουσία που αγκαλιάζει και περιλαμβάνει, μια αγκαλιά που δέχεται και προσφέρει χωρίς να προσδοκά. Απολαμβάνει τη ζωή, τη μουσική, το καλό φαγητό, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φύση, τα ταξίδια, την οικογένεια, το μαζί. Ξέρει να ακούει, ξέρει να μιλάει όσο και όταν και όπως πρέπει. Εξαιρετικός στο conflict resolution. Ξέρει και τολμάει να ξεγυμνωθεί (όχι κυριολεκτικά, με το γυμνισμό ήταν άβολος), δουλεύει τίμια στην ψυχοθεραπεία του αλλά και στις πιο διονυσιακές και εκστατικές τελετικές συνθήκες. Γενικά: Και γαμώ τους τύπους. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Τον είχα χάσει για αρκετό αλλά η καρδιά μου πάντα είχε μια θέση γι αυτόν, είχα μέσα μου ένα κομμάτι που τον έφερε πάντα μαζί μου, ως έμπνευση, ως ανάμνηση, ως ελπίδα (ή βεβαιότητα;) πως η ανθρωπότητα αξίζει. Τον συνάντησα όχι-και-τόσο-τυχαία πριν από έναν χρόνο ακριβώς. Αγάπη και ενθουσιασμός για το ξανασμίξιμο, όλα να ρέουν. Τόσα να πούμε, τόσα να μοιραστούμε, ένα μεγάλο catch up που δεν ήταν απαραίτητο γιατί ήταν “σα να μην πέρασε μια μέρα”. Όλα συνέβαιναν βαθιά και ουσιαστικά, και επιλύσεις προβλημάτων και κόμπων και πλάκα και bonding και απ όλα. Και “θα έρθω στην Ελλάδα τον Οκτώβρη να περπατήσουμε στα βουνά”, “ναι, ναι, έλα, φέρε και την οικογένεια, το σπίτι μου σπίτι σου”. Όλα υπέροχα μέχρι εδώ και faith in humanity restored.
Και γίνεται η επίθεση του Οκτωβρίου, και αρχίζει ο πόλεμος -συγνώμη, η γενοκτονία και σφαγή αμάχων ήθελα να πω. Και ο Δαβίδ (έτσι δεν τον είπαμε;) στραβώνει με την στάση μου, στάση μου η οποία, σημειωτέον, αρχικά ήταν εξαιρετικά ήπια και μετρημένη.
Και εδώ παρενθετικά θα πω πως η στάση μου για το Παλαιστινιακό πάντα ήταν, διαχρονικά, επιφυλακτική και προσεκτική γιατί πάντα θεωρούσα και θεωρώ πως το Μεσανατολικό είναι εξαιρετικά περίπλοκο και πως ξεπερνάει την δυνατότητά μου να πάρω θέση. Δεν ξέρω αρκετά για να κρίνω, είμαί ανίκανος, με ξεπερνάει. Εκτός βέβαια από κάποια πολύ ξεκάθαρα ζητήματα που δεν επιδέχονται καμία σχετικοποίηση: Όχι νεκροί άμαχοι, όχι νεκρά παιδιά, όχι εγκλήματα πολέμου και τυφλές επιθέσεις σε αμάχους και υποδομές. Στον κόσμο μου, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να καταστήσει αυτά τα εγκλήματα αποδεκτά, δεν υπάρχει καμία απολύτως συνθήκη που να τα δικαιολογεί.
Αλλά ας επιστρέψω στον “Δαβίδ”. Και να μου λέει “είμαι απογοητευμένος από σένα και βιώνω προδοτικά το οτι δεν καταλαβαίνεις πως το έθνος μας θα πρέπει να πολεμήσει έναν πόλεμο ενάντια στην απανθρωπιά και τη βαρβαρότητα για να σωθεί όλος ο δυτικός πολιτισμός. Είμαστε ο προμαχώνας σας. Επειδή ακριβώς αγαπώ τα παιδιά της Παλαιστίνης πρέπει να τα απελευθερώσω από τη Χαμάς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να πεθάνουν άμαχοι και παιδιά. Είσαι αντισημίτης που δεν υπολογίζεις το αίμα των εβραίων νεκρών, για τους δικούς μας νεκρούς δε λες τίποτα. Οι κακοί τρομοκράτες κρύβονται σε νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, και τα παιδιά που πεθαίνουν είναι ανθρώπινες ασπίδες, οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού και οι δημσιογράφοι διεθνών μέσων είναι συνεργάτες τρομοκρατών”… Αυτά και άλλα παρόμοια…
Και ο Δαβίδ, δηλαδή ο τύπος που είχε φωτό προφίλ με παλαιστινιακό μαντήλι μέχρι την προηγούμενη μέρα, δώσ’του τώρα φωτό προφίλ με στρατιωτική περιβολή και κάτι μπαζούκα στο χέρι, και δωσ’ του κι αναρτήσεις για ήρωες του Ισραήλ και για τον IDF που είναι ο δικαιότερος και πιο ανθρώπινος στρατός στον κόσμο, και να μου στέλνει και βίδεα με φιλοισραηλινή παραπληροφόρηση τόσο γτπκ που νόμιζα πως απευθύνεται σε νήπια, βιδεα που αν υποστήριζαν τη θέση μου θα επανεξέταζα τη θέση μου κλπ-κλπ-κλπ
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πρώτον, γιατί θέλω και μπορώ. Δεύτερον γιατί νιώθω πως μάλλον μπροστά στα μάτια μου μπορώ να δω κάτι που ήξερα πως συνέβη μαζικά στο παρελθόν και που δεν καταλάβαινα πώς συνέβη (και ούτε και τώρα καταλαβαίνω): Πώς στο μεσοπόλεμο κάποιοι εξαιρετικοί Γερμανοί, καλοί άνθρωποι, διαβασμένες γυναίκες, μορφωμένοι και χρηστοί πολίτες, καλές γειτόνισσες, καλοί σύζυγοι, καλοί πατεράδες, καλές μητέρες, καλές φίλες, φόρεσαν τη στολή των SS με ενθουσιασμό (μάλιστα μαζί τους και κάποιοι Άραβες και Εβραίοι!!!). Πώς από αξιολογότατοι άνθρωποι έγιναν συνένοχοι στη μεγαλύτερη φρίκη.
Δεν έχω προλάβει να μεταβολίσω και να κατανοήσω όλο αυτό, είναι πολύ overwhelming και το ούτε-ένα-έτος είναι πολύ λίγο, ακόμα, για μένα. Και ο πόνος πολύ μεγάλος. Αλλά μάλλον σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, πως η προπαγάνδα μπορεί να λειτουργήσει πάνω σε ΟΛΟΥΣ. Η εθνική απειλή, η παράνοια της καταδίωξης, η δημιουργία μπαμπούλα, η θελκτικότητα της ισχύος, τα ένστικτα αγέλης/φυλής, η δημιουργία πόλων “εμείς/οι άλλοι”, η παραπληροφόρηση και η χειραγώγηση, η δύναμη του να ακολουθείς αυτό που κάνει πλειοψηφικά η ομάδα ΣΟΥ, η ανάγκη προσκόλλησης σε ταυτότητες… λειτουργούν. Πάρα πολύ, ακόμα και πάνω σε ανθρώπους που μέχρι χθες, με το χέρι στην καρδιά και με αγνή, ειλικρινή πίστη στο ποιόν τους, τους θεωρούσα το άλας της Γης.
Η θλίψη μου για το “Δαβίδ” είναι τεράστια. Αναγκάζομαι να τον κηδέψω ζωντανό, αλλά καλύτερα έτσι.
Πηγή: www.facebook.com
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
