Παρίσι, του Δημήτρη Σκαρπαλέζου
Σοκαρίστηκα βλέποντας ένα πρώην μαοϊκό φίλο μου να ψηφίζει RN (“Εθνική Συσπείρωση”) στις τελευταίες εκλογές. Η εξήγησή του ήταν η εξής: “Όταν ακούω τον Glucksmann και τα υποκριτικά του λογύδρια υπέρ της συνέχισης του πολέμου κατά της Ρωσίας με κάθε τίμημα και με κάθε κίνδυνο, με το αίμα των Ουκρανών βέβαια (και ίσως όχι μόνο), και όταν βλέπω τις πιο συγκρατημένες θέσεις του RN, συμπεραίνω ότι τουλάχιστον με αυτούς δεν θα οδηγηθούμε σε παγκόσμιο πόλεμο.” Όσο κι αν του επεσήμαινα τη σταδιακή μετατόπιση των θέσεων του RN προς μια “δαιμονοποίηση” της Ρωσίας (η οποία, ακόμη και αν είναι πιο μετριοπαθής από εκείνη των Μακρονιστών ή των πολεμοκάπηλων της “αριστεράς”, δείχνει ωστόσο ότι το RN δεν είναι αξιόπιστο!), η επιμονή των “πολιτικά ορθών” υπέρ του πολέμου “μέχρι να ηττηθεί η Ρωσία” και να καταδικαστεί ο Πούτιν από ένα διεθνές δικαστήριο τον έπεισε να ψηφίσει R.Ν.
Η περίπτωσή του είναι μεμονωμένη στους κύκλους των “διανοουμένων”, αλλά αυτή η αντίθεση στον πόλεμο είναι ίσως ισχυρότερη μεταξύ των εργaζόμενων τάξεων, οι οποίες είναι πιο καχύποπτες απέναντι σε “αυτά που μας λένε” και οι οποίες δεν συγκινούνται πραγματικά από τις προτροπές της “αλληλεγγύης” προς τους Ουκρανούς.
Η Αριστερά του Jaurès είχε μια σταθερή ειρηνιστική παράδοση και διαφοροποιήθηκε από την αποικιοκρατική ή πολεμοχαρή πατριωτική Αριστερά, η οποία ήταν συνένοχη στη μεγάλη σφαγή των νέων Ευρωπαίων το 1918. Αλλά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, οι χειρισμοί των “καλών” και των “κακών” έχουν αμβλύνει όλα τα ειρηνιστικά αντανακλαστικά που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της έννοιας της “Αριστεράς” (από την απόρριψη των ξένων πολέμων από τον Ροβεσπιέρο μέχρι τον Ζωρές και τα κινήματα διαμαρτυρίας κατά του πολέμου του Βιετνάμ).
Με τη στοχοποίηση του “κακού” Μιλόσεβιτς, κατάπιαμε τη (λίγο πολύ προκεκλημένη) διάλυση μιας από τις ομοσπονδίες που έδειχνε το μεγαλύτερο σεβασμό στα δικαιώματα όλων των εθνοτικών συνιστωσών της, τους βομβαρδισμούς των υποδομών της Σερβίας και το θάνατο πολλών χιλιάδων αμάχων, τη βίαιη εθνοκάθαρση της Κράινας και τη μετατροπή του Κοσσυφοπεδίου σε μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στην Ευρώπη.
Η δαιμονοποίηση του Σαντάμ ήταν μια από τις πιο δολοφονικές ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στα τέλη του εικοστού αιώνα. Στοχοποιώντας τον “κακό Καντάφι” (παρόλο που τον είχαν παρουσιάσει και ως “φίλο” του Σαρκοζί, ο οποίος τον δολοφόνησε) και με την υιοθέτηση της γραμμής “Ούτε-ούτε” “Ούτε Καντάφι – ούτε ΝΑΤΟ”, η πολιτικά ορθή αριστερά φέρει βαριά ευθύνη για την πλήρη καταστροφή μιας χώρας και την επακόλουθη αποσταθεροποίηση μιας ηπείρου. Μετά το θάνατο του Καντάφι, η αρχή “Ούτε ΝΑΤΟ” ξεχάστηκε εντελώς!
Σήμερα, για να μην εμφανιστεί ως “πουτινόφιλη”, στο μεγαλύτερο μέρος της η Αριστερά συμμετέχει με ενθουσιασμό σε έναν από τους πιο “ανήθικους” και κυνικούς πολέμους του αιώνα μας, ο οποίος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ή να είχε σταματήσει πολλές φορές, και τον οποίο η “ηθικολογική” συνενοχή αυτής της Αριστεράς παρατείνει χωρίς κατανοητό λόγο και με αυξανόμενους κινδύνους να ξεφύγει από τον έλεγχο!
Το ρήγμα που χωρίζει την ευρωπαϊκή αριστερά από τις αριστερές του υπόλοιπου κόσμου και η “πολιτικά ορθή” εγκατάλειψη των ειρηνιστικών αντανακλαστικών της, είναι μια καταστροφή από την οποία επωφελείται η ακροδεξιά, δίνοντας απλώς την εντύπωση ότι είναι λιγότερο πολεμοκάπηλη από τους αριστερούς αντιπάλους της.
Αυτό πιθανότατα δεν είναι αλήθεια, διότι τα μέσα ενημέρωσης που ευνοούν και υποστηρίζουν την άκρα δεξιά δεν απέχουν πολύ από την πολεμοκάπηλη παραπληροφόρηση που παρατείνει την “ηθική” εικόνα της “αλληλεγγύης με την Ουκρανία” (μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος Ουκρανός;).
Επιπλέον, για να μην διακινδυνεύσει το γάμο με τις πιο ατλαντικές συνιστώσες της παραδοσιακής δεξιάς, η Εθνική Συσπείρωση υποχωρεί όλο και περισσότερο στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία!
Η αριστερή πολεμοκαπηλία όμως μπορεί κάλλιστα να ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την εξαιρετικά επικίνδυνη ενίσχυση της ρατσιστικής, πρώην αποικιοκρατικής και αντισημιτικής ακροδεξιάς στη Γαλλία (η υποστήριξή της προς το Ισραήλ δεν έρχεται σε αντίθεση με έναν ορισμένο αντισημιτισμό εκ μέρους αυτής της ακροδεξιάς, όπως φαίνεται από τον “χριστιανικό” σιωνισμό των “αναγεννημένων χριστιανών” που υπόσχονται στους Εβραίους ότι θα καούν με φωτιά από τον ουρανό αν δεν ασπαστούν τον χριστιανισμό κατά τη δεύτερη εμφάνιση του Χριστού, η οποία μπορεί να λάβει χώρα μόνο στο Ισραήλ).
Για την Ευρωπαϊκή Αριστερά, η εναλλακτική λύση είναι περισσότερο από ποτέ: “επιστροφή στον Ζωρές ή θάνατος”…
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
