Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ακούω ένα μεγάλο ενημερωτικό ραδιόφωνο της Αθήνας. Μιλάει ο «υπεύθυνος διεθνών ειδήσεων». Λέει ότι η άκρα δεξιά της Λεπέν πήρε 11 εκατομμύρια και το Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς επτά εκατομμύρια. ‘Εχει προσθέσει πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ψήφους στη Λεπέν και έχει μειώσει κατά δύο εκατομμύρια την αριστερά!
Αυτού του είδους οι «ειδήσεις», η «ενημέρωση» κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Είναι τέτοια η συνήθως αποκρυπτόμενη συμπάθεια προς τους ακροδεξιούς όσο και η εχθρότητα κατά της αριστεράς που είχαμε, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και διεθνώς, μια συστηματική προσπάθεια να φουσκωθούν τα δικά της εκλογικά αποτελέσματα και να υποτιμηθούν αυτά του Λαϊκού Μετώπου, αλλά και να διαστρεβλωθεί το νόημα της ψήφου των Γάλλων.
(Εκτυλίσσεται ήδη άλλωστε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στην ίδια τη Γαλλία μια «συνωμοσία» τώρα, μια προσπάθεια ανατροπής του αποτελέσματος της εκλογής, ένα είδος Αποστασίας. Μεταξύ των σεναρίων που «παίζουν» είναι η ανάθεση της Πρωθυπουργίας σε πρόσωπο εκτός της «Ανυπότακτης Γαλλίας» που είναι η μεγαλύτερη δύναμη του Νέου Λαϊκού Μετώπου, όπως οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού και του κόμματος των Οικολόγων, ακόμα και στον πρώην Πρόεδρο Ολλάντ, ενδεχομένως η διάσπαση του Λαϊκού Μετώπου και η ρυμούλκηση ενός τμήματός του στο στρατόπεδο του Μακρόν. Συνεχίζεται παράλληλα το μπαράζ επιθέσεων κατά του ηγέτη του Λαϊκού Μετώπου από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ).
‘Όταν ο Μακρόν διέλυσε τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 9 Μαίου, όλοι περίμεναν έναν εκλογικό θρίαμβο της «Εθνικής Συσπείρωσης». Πιθανότατα αυτή ακριβώς ήταν και η επιδίωξη όσων έσπρωξαν τον Μακρόν στη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Τώρα που όλα τα προγνωστικά διαψεύστηκαν και, αντί για θρίαμβο της Λεπέν είχαμε μια μεγάλη πολιτικο-εκλογική νίκη της Αριστεράς υπό τον Ζαν – Λυκ Μελανσόν, το μόνο που δεν διαβάσαμε και δεν ακούσαμε είναι ότι έχασε το Λαϊκό Μέτωπο!
Η νίκη του Λαϊκού Μετώπου, πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα νίκη μιας αριστερής (και δη όχι αριστερής «πουλημένης», τουλάχιστο σε ότι αφορά την «Ανυπότακτη Γαλλία») δύναμης σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, περίπου θεωρείται ως μη νίκη, ως περίπου «κλαπείσα» από την άκρα δεξιά, όχι οφειλόμενη στην τεράστια κινητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Και κάθε τόσο υπάρχει μια υπενθύμιση του χάους που πηγαίνει η Γαλλία, λες και δεν θα πήγαινε σε χάος με τους φασίστες στην εξουσία ή με νικητή τον Μακρόν, λες και φταίει ο Ζαν – Λυκ Μελανσόν που υπάρχει το χάος! Λένε ότι είναι έτοιμοι να τον «πουλήσουν» οι Οικολόγοι, οι Σοσιαλιστές, ο Γκλυκσμάν, λες και δεν είναι ακριβώς γιατί ο Μελανσόν αξίζει κάτι που θέλουν να του οργανώσουν Αποστασία!
Ασφαλώς η θέση του Λαϊκού Μετώπου δεν είναι η ευκολότερη του κόσμου. Το γαλλικό κατεστημένο θέλει να το διασπάσει και να αποσπάσει ένα τμήμα του για να συμμαχήσει με το χρεωκοπημένο «ακραίο κέντρο» του Μακρόν, ενισχύοντας τελικά και την ίδια τη Λεπέν. Η Ανυπότακτη Γαλλία επίσης δεν έχει ακόμα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού, δημοκρατικού και συλλογικού κόμματος, έτοιμου να δώσει με επιτυχία τις μεγάλες μάχες που έρχονται. Δυστυχώς επίσης δεν υπάρχει η απαραίτητη αριστερή πολιτική δύναμη που να κινείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πολύ περισσότερο μετά τις πολύ μεγάλες ήττες της αριστεράς και των ευρωπαϊκών λαών στην Ελλάδα το 2015 και στη Βρετανία το 2019.
Οι δύο αυτές βαριές ήττες της ευρωπαϊκής αριστεράς υπονόμευσαν την αξιοπιστία της, έστρεψαν όλο τον άξονα της «αμφισβήτης» προς τα δεξιά και περιόρισαν τις φιλοδοξίες της. Και ο Μελανσόν και η Λεπέν συζητούσαν το θέμα του ευρώ έως το 2017-18, μετά σταμάτησαν. Κι αν δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους «από πάνω» (το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο και την ΕΕ) μοιάζει ίσως πιο ενδιαφέρον να τα βάλουμε με τους από κάτω (τους Γάλλους μη «γαλλικής» καταγωγής και τους μετανάστες). Ελλείψει δυνατότητας να αλλάξουμε πραγματικά το σύστημα, θα δώσουμε κανα ψίχουλο παραπάνω στους άσπρους αντί για τους «αράπηδες» (les Arabes), που κινδυνεύουν να έχουν την τύχη των Εβραίων. (Αυτά σημειωτέον συνιστούν μια πλήρη ανατροπή του γκωλισμού και διερωτάται κανείς τι συνέπειες θα έχουν για τα γαλλικά συμφέροντα σε όλον τον αραβομουσουλμανικό κόσμο).
Αυτά είναι αλήθεια, ο δρόμος μπροστά στη γαλλική Αριστερά και προπάντων στην Ανυπότακτη Γαλλία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως και γενικά δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα μπροστά σε όλη την Ευρώπη και τη Δύση. Πάμε σε όλο και βαθύτερες κρίσεις, δεν είναι επαναλήψιμα σήμερα τα «πειράματα» τύπου Μιτεράν, αυτό μαρτυράνε τα ίδια τα εκλογικά ποσοστά της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς. Ακόμα κι αν δεν έχει ακόμα δίκηο ο Μελανσόν, που είπε το βράδυ του δεύτερου γύρου «δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε μας και την άκρα δεξιά», πλησιάζουμε πολύ γρήγορα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Αυτές είναι στατιστικές Βαϊμάρης, έστω και σε πολύ πιο mild, προς το παρόν τουλάχιστο, motion από την ορίτζιναλ, δεν είναι στατιστικές «ήρεμης δύναμης».
Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι, χάρη στην αξιοθαύμαστη κινητοποίηση του γαλλικού λαού και στους χειρισμούς της ηγεσίας της Ανυπότακτης Γαλλίας υπήρξε μια πλήρης αντιστροφή της κατάστασης και μια μεγάλη νίκη της Αριστεράς, που είναι το καλύτερο δυνατό «άνοιγμα» του «πολέμου» που έρχεται.
Χολή για την αριστερά
Έρχονται λοιπόν τώρα διανοούμενοι που ήταν ίσως αριστεροί προ διακοσίων ετών, αλλά δεν θεώρησαν σκόπιμο να μας πουν ότι έπαυσαν να είναι ή ότι έγιναν δεξιοί, και συναγωνίζονται σε εξυπνάδες και ψάχνουν να βρουν, την επαύριο μιας μεγάλης πολιτικής νίκης της γαλλικής αριστεράς, τους λόγους που η αριστερά δεν τραβάει! Αναρωτιέμαι τι θα έγραφαν αν κέρδιζε η Λεπέν; Δεν τους περνάει ίσως από το μυαλό ότι οι ίδιοι είναι ακριβώς μια τέτοια αιτία. Καλό είναι κανείς να ψάχνει με τον μεγεθυντικό φακό τα όποια πραγματικά ή φανταστικά ελαττώματα της αριστεράς. Πιο καλό είναι να εργάζεται για να τα διορθώσει, εφόσον λέει ότι είναι αριστερός και να παράγει, εφόσον είναι επιστήμονας και διανοούμενος, αναλυτικό έργο για τα προβλήματα της χώρας και του κόσμου, όχι μόνο να βγάζει χολή και να δίνει αφ’ υψηλού (και από κενού) μαθήματα.
Το βράδυ του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών ακούσαμε ότι η Λεπέν παίρνει 33% και το Λαϊκό Μέτωπο 28%. Στην πραγματικότητα τα Μέσα είχαν προσθέσει τα αποτελέσματα της «Εθνικής Συσπείρωσης» και ενός άλλου πολιτικά συγγενούς κόμματος, της «Ένωσης της Άκρας Δεξιάς» που πήρε σχεδόν 4% για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Στην ιστοσελίδα του Γαλλικού Υπουργείου Εσωτερικών η Λεπέν παίρνει 29% και το Λαϊκό Μέτωπο 28%. Παρουσιάζοντας το αποτέλεσμα ως 33% προς 28% δημιουργεί κανείς μια ισχυρότερη εντύπωση υπέρ της άκρας δεξιάς.
Αυτό όμως δεν είναι το πιο σπουδαίο συγκρινόμενο με τη λαθροχειρία που έγινε με το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου. Οι (κακεντρεχείς) αναλυτές που θέλουν με το ζόρι να μειώσουν τη σημασία της νίκης του Λαϊκού Μετώπου υπογραμμίζουν ότι η άκρα δεξιά πήρε κάτι παραπάνω από 11 εκατομμύρια (άθροισμα της «Εθνικής Συσπείρωσης» και της «‘Ενωσης της ‘Ακρας Δεξιάς») έναντι 7 και κάτι εκατομμυρίων του Λαϊκού Μετώπου. Σημειωτέον ότι αρκετοί από δαύτους ενοχλούνται συχνά γιατί η Λεπέν χαρακτηρίζεται ακροδεξιά, όπως και όντως είναι, και αγωνιούν να βρούνε κάποιο άλλο επίθετο να την κατατάξουν, όμως προσθέτουν με τη μεγαλύτερη ευκολία τις ψήφους της με αυτές της «Ένωσης της ‘Ακρας Δεξιάς»!
Η πραγματική δύναμη της άκρας δεξιάς και της αριστεράς
Μόνο που η σύγκριση συνιστά παραπλανητική και ανόητη λαθροχειρία. Διότι στον δεύτερο γύρο των εκλογών το Λαϊκό Μέτωπο απέσυρε τους υποψηφίους του από πολλές περιφέρειες. Μόνο συγκρίνοντας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα για την πραγματική ισχύ των πολιτικών σχηματισμών. Τα αποτελέσματα αυτά είναι τα εξής σε ότι αφορά την άκρα δεξιά και την αριστερά
9.379.092 29,26 % Εθνική Συσπείρωση
1.268.822 3,96% Ένωση της Άκρας Δεξιάς
Άθροισμα ακροδεξιών 10.647.914 33.21%
Νέο Λαϊκό Μέτωπο 9.024.485 21.28%
Αυτός είναι ο πραγματικός συσχετισμός ισχύος και όχι 10 ή 11 εκατομμύρια έναντι επτά.
‘Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι επίσης ότι η Αριστερά έχει την απόλυτη πλειοψηφία μεταξύ των νέων που είναι το μέλλον της Γαλλίας.
Τα στοιχεία από την Βικιπείδεια https://en.wikipedia.org/wiki/
Η δήθεν «κλοπή» της νίκης
Θα μου πείτε πως ο εκλογικός νόμος κάνει τη σχετική πλειοψηφία μειοψηφία.
Μήπως στην Ελλάδα το 60% από αυτούς που ψηφίζουν, δηλαδή οι μισοί ‘Ελληνες, δεν γίνονται απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή που κάνει ότι γουστάρει, ακόμα και εις βάρος της διαπιστωμένης βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Γιατί οι αναλυτές που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα δεν βγήκαν ποτέ στα κάγκελλα να πουν για το καλπονοθευτικό σύστημα που μας φόρτωσε τον Μητσοτάκη; Γιατί υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την ενισχυμένη αναλογική και τα τερατώδη μπόνους; Γιατί δεν κατηγόρησαν τον Μακρόν και τους Βρετανούς συντηρητικούς γιατί εκλέγονται με απολύτως μη δημοκρατικά πλειοψηφικά συστήματα;
Η μόνη φορά δηλαδή που τους ενόχλησε ο εκλογικός νόμος κάποιου κράτους της ΕΕ είναι όταν, παρά κάθε πρόβλεψη, πήρε την σχετική πλειοψηφία των εδρών μια δύναμη της αριστεράς και μάλιστα της όχι «πουλημένης» αριστεράς;
Προφανώς είναι καλπονοθευτικός ο γαλλικός εκλογικός νόμος όπως και πάρα πολλοί εκλογικοί νόμοι. Αν ήταν αναλογική όμως και πάλι η «Εθνική Συσπείρωση» δεν θα έπαιρνε την πλειοψηφία των εδρών. Αυτοί που παραπονούνται γιατί η Λεπέν δεν κέρδισε τις εκλογές θα ήθελαν να λειτουργήσει ο καλπονοθευτικός μηχανισμός του γαλλικού πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, ώστε μειοψηφία ούσα στο εκλογικό σώμα η ‘Ακρα Δεξιά να γίνει πλειοψηφία στη Βουλή και να πάρει την κυβέρνηση!
Στην πραγματικότητα, υπό την πίεση του εξεγερθέντος με την προοπτική να κυβερνήσουν οι «φασίστες» τη χώρα του γαλλικού λαού, η συμμαχία Νέου Λαϊκού Μετώπου και μακρονιστών εξισορρόπησε εν μέρει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του γαλλικού εκλογικού συστήματος, θέτοντας στους Γάλλους το ερώτημα «Αποδέχεστε μια κυβέρνηση της ‘Ακρας Δεξιάς;» και αυτοί απήντησαν με συντριπτική πλειοψηφία ‘Όχι, προς άκρα δυσαρέσκεια πολλών εγχώριων «αναλυτών».
Δηλαδή θα ήταν καλύτερα να μην το έχουν κάνει και να έχουμε τώρα μια κυβέρνηση της άκρας δεξιάς στη Γαλλία στηριζόμενη στο ένα τρίτο των Γάλλων και αντίθετη προς τα δύο τρίτα; Τι θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση;
Το γεγονός ότι πάνω από 10.5 εκατομμύρια Γάλλοι ψήφισαν την άκρα δεξιά δεν είναι ασήμαντο και δείχνει πόσο κοντά στην άβυσσο έχουμε βρεθεί. Αλλά η άκρα δεξιά και ο φασισμός που περιέχεται, έστω και ως πιθανότητα ή δυνατότητα στους κόλπους της, δεν έχει νικήσει ακόμα. Τα εννιά εκατομμύρια των ψήφων της αριστεράς δεν είναι μικρός αριθμός. Και η ακτινοβολία της είναι μεγαλύτερη, από τη στιγμή που υποχρέωσε και το στρατόπεδο Μακρόν να συμφωνήσει σε αμοιβαίες παραιτήσεις (συμφωνία που δεν τήρησε τελικά όταν οι υποψήφιοι του Προέδρου βρέθηκαν απέναντι στην «Ανυπότακτη Γαλλία»).
Δεν είναι μόνο η απειλή διολίσθησης προς ένα νέο-φασιστικό καθεστώς. Δεν υπάρχει εξάλλου μόνο ο «μαύρος», υπάρχει και «ο λευκός» ολοκληρωτισμός, ο ολοκληρωτισμός του ακραίου κέντρου. Μια αποφασιστικής σημασίας διάσταση των γαλλικών εκλογών έγκειται στο γεγονός ότι ο Μελανσόν είναι ο μόνος πολιτικός πρώτης γραμμής σε Γαλλία και Βρετανία που δεν ελέγχεται από το Χρήμα, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Πάρα πολλά πρέπει και μπορεί κάποιος να του προσάψει, αλλά μόνο για αυτά δεν τον καταδιώκουν και δεν τον ανεβοκατεβάζουν αντισημίτη όλα τα ΜΜΕ της Γαλλίας.
Η Κυρία έχει κάνει ήδη τους συμβιβασμούς της με τη γαλλική μπουρζουαζία, τους Μπολορέ και το Ισραήλ του Νετανιάχου κι έβαλε πού νερό στο οικονομικό και το ουκρανικό κρασί της κάνοντας λόγο για ρωσικό ιμπεριαλισμό και αφαιρώντας ένα σωρό σημεία του προγράμματός της που ενοχλούν την Ουάσιγκτων. Ο Μελανσόν μπορεί να γίνει Τσίπρας, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, η γαλλική Αριστερά μπορεί να ηττηθεί, η Λεπέν όμως έχει γίνει ήδη Τσίπρας, δεν περίμενε καν να εκλεγεί για να το κάνει.
ΥΓ. 1. Στο διάστημα μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου πολλοί της «Εθνικής Συσπείρωσης» έβγαλαν τα προσωπεία και από όλη τη Γαλλία αναφέρθηκαν επεισόδια όπου άρχισαν να προπηλακίζονται πολίτες αραβικής καταγωγής και να «προειδοποιούνται» για το τι θα πάθουν μετά τις εκλογές. Στη Γαλλία ζουν πέντε εκατομμύρια Γάλλοι πολίτες αραβομουσουλμανικής καταγωγής και πεντακόσιες χιλιάδες Εβραίοι. Καταλαβαίνει κανείς τι θα συμβεί αν η γαλλική άκρα δεξιά κατέβει από το επίπεδο της υψηλής ρητορικής για να καταλήξει σε έναν «εμφύλιο των πολιτισμών» ή μάλλον σε έναν πόλεμο «κατά του πολιτισμού». ‘Όπως και ποια ώθηση μπορεί να δοθεί στα επικίνδυνα σχέδια του Νετανιάχου για πολέμους σε όλη τη Μέση Ανατολή με την άκρα δεξιά στην κυβέρνηση της Γαλλίας.
ΥΓ 2. Οι Γάλλοι επιστήμονες και πολιτικοί είναι διχασμένοι ως προς τη χρήση ή όχι του όρου φασισμός για να περιγραφούν τα σημερινά κινήματα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς. Είναι αλήθεια ότι έλκουν την ιστορική τους καταγωγή από τα ρεύματα του ευρωπαϊκού φασισμού και έχουν στις τάξεις τους ανθρώπους με καθαρά φασιστική νοοτροπία. Από την άλλη δεν είμαστε – τουλάχιστο ακόμα – στις καταστάσεις που ζήσαμε πριν από έναν αιώνα. Στην περίπτωση της Γαλλίας υπάρχουν βίαιες συμμορίες που κινούνται στην περιφέρεια της «Εθνικής Συσπείρωσης» και την τροφοδοτούν με στελέχη, καθώς η ίδια δεν διαθέτει ιδεολογικό μηχανισμό παραγωγής στελεχών.
Το βέβαιο είναι πάντως ότι η κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα της Κυρίας Λεπέν, είτε το πει κανείς ακροδεξιό είτε φασιστικό, σε μια χώρα όπως η Γαλλία συνιστά ένα μείζονα σταθμό στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία και συμβολίζει ενδεχομένως την αρχή του τέλος της περιόδου που θεμελιώθηκε πάνω στη νίκη επί του Ναζισμού, το 1945.