Επιστολή προς τον κ. Χατζηδάκη, Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων,
Σταδίου 29, Αθήνα, 105 59
Αγαπητέ κ. Χατζηδάκη,
Ζω στην Ελλάδα από το 1994 και θα έλεγα ότι είμαι κάπως απογοητευμένος από την αποδοτικότητα του υπουργείου του οποίου ηγείστε.
Κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το λίκνο του δυτικού πολιτισμού: εκτός από διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς, εσείς και οι προκάτοχοί σας δεν πληρώνετε τις κρατικές συντάξεις στην ώρα τους. Ορισμένοι πολίτες περιμένουν για αυτές έξι χρόνια (όσοι είναι ακόμα εν ζωή). Προσωπικά περιμένω περίπου τέσσερα, έχοντας πληρώσεις τις εισφορές μου στο ΙΚΑ για δεκαπέντε χρόνια και στο δημόσιο για άλλα έξι. Ακόμα χειρότερα, δεν λαμβάνω κανένα επίδομα ανεργίας! Παρόλο που κέρδισα τη δικαστική μου υπόθεση εναντίον του Ιονίου Πανεπιστημίου, το τελευταίο άσκησε έφεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που σημαίνει ότι δε μπορώ να περιμένω έσοδα από εκεί για αρκετό καιρό. Ο λογιστής μου, ένας δικηγόρος και εγώ επιχειρήσαμε αρκετές φορές να εκμαιεύσουμε μια απάντηση ως προς το λόγο για τον οποίον βρίσκομαι ακόμα εν αναμονή της σύνταξής μου, για την απονομή της οποίας έχω κατά καιρούς λάβει διάφορες ημερομηνίες, οι οποίες, βέβαια, δεν έμελλε να είναι αληθινές. Δε μπορώ παρά να θεωρήσω το προσωπικό του υπουργείου σας εντελώς ανίκανο.
Έτσι, σας απευθύνω τις ακόλουθες ερωτήσεις.
Πρώτον, πώς υποτίθεται ότι θα πρέπει να συντηρήσω την οικογένειά μου;
Δεύτερον, με ποια λογική η Ελλάδα στέλνει λεφτά των φορολογουμένων και όπλα εναντίον των Ρώσων στην Ουκρανία, αντί να πληρώνει τις συντάξεις των ίδιων των πολιτών της;
Τρίτον, δεν αποτελούν οι τελευταίες πράγμα ιερό σε κάθε αξιοπρεπή χώρα;
Τέταρτον, ποιος είναι ο αριθμός των ανθρώπων που περιμένουν τις συντάξεις τους;
Πέμπτον, ως Υπουργός, έχετε την εξουσία και την ακεραιότητα να μου απονείμετε τη σύνταξή μου από δω και στο εξής;
Θέλω να πιστεύω ότι θα έχετε την τιμιότητα να απαντήσετε και να μην αποφύγετε το θέμα.
Ειλικρινά,
Δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
