Οι στίχοι του μεγάλου μας ποιητή Μιχάλη Πασιαρδή απαντούν στους αμνήμονες Ελλαδίτες πολιτικούς…«Δεν είναι η πρώτη φορά που μας πουλήσατε»
Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
πρώην μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ,
πρώην διευθύντριας της εφημερίδας Χαραυγή
14 Μαΐου 2023
Είναι φορές που οι δηλώσεις των κυβερνώντων, στην Ελλάδα όχι μόνο τώρα, αλλά και αρκετά ακόμα χρόνια πριν, μας υποχρεώνουν με πικρία να ανακαλούμε στην μνήμη μας τους οργισμένους στίχους του μεγάλου μας ποιητής Μιχάλη Πασιαρδή στον θρήνο του για την Κύπρο: «Είμαστε Έλληνες 1974» : Δεν είναι η πρώτη φορά που μας πουλήσατε*1
Είναι τέτοια η υποταγή των Ελλήνων πολιτικών προς τις ΗΠΑ όπως και προς διάφορους μεγαλόσχημους αξιωματούχους των Βρυξελλών που δίνουν την εντύπωση πως είναι ξένοι. Όμοιοι τους και δεν έχουν την αίσθηση των ευθυνών της της Ελλάδας έναντι της Κύπρου. Όχι επειδή μιλούμε την ίδια γλώσσα ή έχουμε το ίδιο θρήσκευμα ή ότι είμαστε και εμείς ένα μέρος του εθνικού κορμού. Αλλά επειδή η Ελλάδα είναι μια εκ των τριών εγγυητριών δυνάμεων της Κύπρου και δεν έπραξε όσα θα’ έπρεπε να πράξει από το 1974 και εντεύθεν. Συχνά πυκνά οι εκλεγμένοι της βυθίζουν το στιλέτο στις πληγές που άνοιξε η καταραμένη Ελληνική χούντα και η άλλη τρισκατάρατη Τουρκία . Εάν πιστέψουμε τα λόγια του Καβάφη, εμείς είμαστε πιο Έλληνες από τους Έλληνες της Ελλάδας. Πιο αυθεντικοί, καθότι σε τούτον τον βράχο της γης που μας έταξε η Ιστορία ούτε χούντες ούτε πραξικοπήματα δεν άντεξαν πάνω από λίγα 24ωρα.Μόνο με προδοσίες και συνωμοσίες κατάφεραν να μας ακρωτηριάσουν.
Είναι φορές που όταν προβαίνει σε δηλώσεις ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκος Δένδιας, είναι σαν να ακούς στο Voice of America έναν Αμερικανό να αναλύσει εις άπταιστον ελληνικήν τα διάφορα πολιτικά δρώμενα. Τόση υποταγή και τέτοια πρεμούρα να αποδείξει πόσο αφοσιωμένος είναι στους διεθνείς προϊσταμένους.
Δεν είναι μόνο στο θέμα της επιμονής της Ελληνικής κυβέρνησης να υποστηρίξει στην ηγεσία του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας τον υποψήφιο της Τουρκίας. Είναι και πολλά άλλα που την ακυρώνουν ως μια ανεξάρτητη χώρα που λέει ότι βάζει πάνω από όλα τα εθνικά συμφέροντα .
Καταδικαστέα απαράδεκτη και κατάπτυστη η στάση αποχής που τήρησε η Ελλάδα για το Κόσοβο. Γιατί εάν το Κόσοβο θεωρείται από τους Σέρβους η Ιερουσαλήμ της Σερβίας , το ίδιος ισχύει για τους Κύπριους, η Κερύνεια, το Βαρώσι , η Μόρφου , η Καρπασία και όλα τα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας που ανέρχονται στο 37% των εδαφών που κατακρατεί παράνομα η Τουρκία. Δεκαπλάσια σε ποσοστό απ’ όσα κατακρατεί η Ρωσία στην Ουκρανία .
Η τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκου Δένδια, στο πρόσφατο 8ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών μόνο οργή μπορεί να προκαλεί . Όταν ρωτήθηκε, ο κ. Δένδιας για τη διαφοροποιημένη ψήφο Αθήνας και Λευκωσίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης αναφορικά με την αίτηση ένταξης του Κοσόβου είπε τα εξής: «Η Κύπρος είναι μια χώρα η οποία είναι ακρωτηριασμένη και ψηφίζει υπό το κράτος μιας εσωτερικής ψυχικής ατζέντας…»
Αυτό δεν θα έπρεπε να λεχθεί από τον επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας .Γνωρίζει πολύ καλά τους ένοχους για τον ακρωτηριασμό της Κύπρου. Η προσπάθεια να αναζητηθούν ή αναδειχθούν ψυχικά σύνδρομα στην πολιτική της Λευκωσίας για τη στάση της σε παρόμοια πολιτικά αδικήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος άλλων φίλων χωρών όπως της Σερβίας, είναι βλασφημία. Ένας παρά φύση βιασμός της αλήθειας.
Όταν οι λαοί ζητούν τα δίκαια τους και ζητούν να πάνε στο διάολο οι κατακτητές τους είναι γιατί βλέπουν επί του εδάφους τα έκτροπα και τα εγκλήματα τους. Γιατί εμποδίζονται οι πραγματικοί ιδιοκτήτες αυτής της γης να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους. Να λειτουργήσουν τις εκκλησιές τους και να ανάψουν τα καντήλια των προγόνων τους στα συλημένα νεκροταφεία. Δεν είναι ψυχασθενείς που οραματίζονται αόρατους εχθρούς.
Δεν είναι η συναισθηματική φόρτιση που υποκινεί τις αντιδράσεις εναντίον όλων όσων η μνήμη έχει θολώσει ή προσπαθούν να την θολώσουν. Προφανώς θα γνωρίζουν πως η εξαναγκαστική απώλεια μνήμης οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτοχειρία .Όταν ξεχνάς το παρελθόν χάνεις τα πολύτιμα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσεις για το μέλλον. Η μόνη ασπίδα σωτηρίας που μας έχει απομείνει είναι η μνήμη η οποία πάντοτε λειτουργεί ως πρόληψη για να αποτρέψει την επανάληψη των μεγάλων κακών. Δυστυχώς για την Ελλάδα οι πολιτικοί της θέλουν να ξεχάσουν. Η’ τους εξαναγκάζουν να ξεχάσουν και ανοίγουν παρτίδες συμφιλίωσης με εκείνους που τους απειλούσαν μέχρι χθες.
Είναι λάθος η εκτίμηση διαφόρων αναλυτών πως στην Ελλάδα υπάρχει μια σχετική θολούρα γύρω από το Κυπριακό και την λύση του. Δεν είναι θολούρα. Είναι η βρόμικη προπαγάνδα η οποία εμπεδώνεται από τους γνωστούς δολιοφθορείς. Εσκεμμένα, μεθοδικά ξεκινά από τον Ατλαντικό και φτάνει στην Ευρώπη για να θολώσει όχι μόνο τα νερά αλλά και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος της Κύπρου. Επιχειρείται ξανά και ξανά να φορτωθούν οι Κύπριοι ψυχικά σύνδρομα επειδή θέλουν την πατρίδα τους λεύτερη.
Οι εγκληματίες πολέμου
Ένα άλλο περιστατικό με πρωταγωνιστή τον κ. Δένδια είναι οι δηλώσεις του για τον Ρώσο πρόεδρο.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλησε να ακολουθήσει την πολιτική της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής που ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την σύμβαση με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο γιατί το τελευταίο ζητά την σύλληψη του προέδρου της Ρωσίας Β.Πούτιν.
Σε χαιρετισμό του μέσω βιντεοσκοπημένου μηνύματος, στη διαδικτυακή Σύνοδο Κορυφής του Core Group ο Έλληνας ΥΠΕΞ είπε «ότι η λογοδοσία για τα βασικά διεθνή εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ουκρανία αποτελεί προτεραιότητα για την Ελλάδα και τα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ», καθώς και ότι η Ελλάδα προσφέρει πλήρη υποστήριξη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, την Ουκρανία και τη διεθνή κοινότητα στις προσπάθειές τους να λογοδοτήσουν επιτέλους οι δράστες αυτών των εγκλημάτων.
«Η Ελλάδα έχει από την πρώτη στιγμή ταχθεί υπέρ της απονομής δικαιοσύνης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ουκρανία από τότε που η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο. Η Ελλάδα, μαζί με την ΕΕ και άλλους εταίρους, υποστηρίζει πλήρως τις έρευνες του Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, είπε, πως η δημιουργία στη Χάγη ενός Διεθνούς Κέντρου για τη Δίωξη του Εγκλήματος της Επίθεσης αποτελεί σημαντικό βήμα.
Αυτά τα λέει ένας Έλληνας ΥΠΕΞ που ποτέ η χώρα του δεν ζήτησε την τιμωρία της Τουρκίας. Ούτε για τα εγκλήματα πολέμου σε βάρος της Κύπρου που δεν τερματίστηκαν με την τούρκικη κατοχή το 1974 αλλά συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ούτε και για την παραβίαση των συνόρων.
Αντίθετα σπεύδει ασθμαίνοντας να υποστηρίξει έναν εκπρόσωπο της κατοχικής Τουρκίας στο Συμβούλιο ενός διεθνούς οργανισμού, να αλλάξει την πολιτική της Ελλάδας στο Κόσοβο γνωρίζοντας πολύ καλά πως μετά από αυτή την πράξη θα έλθει και η σειρά της Κύπρου. Η Τουρκία περιμένει στη γωνιά. Μετά την αναγνώριση του Κοσόβου θα εγείρει επιτακτικά πλέον το αίτημα αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Και τότε τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα επικαλεστεί και πάλι ψυχικά σύνδρομα των Κυπρίων ή των Ελλαδιτών που δεν θα ξέρουν πως να αναχαιτίσουν τον επεκτατισμό της Τουρκίας και στα νησιά του Αιγαίου;
Είναι ωφέλιμο οι πολιτικοί να διαβάζουν που και που ποίηση που η προπαγάνδα δεν μπορεί να θολώσει τις πικρές αλήθειες.
Συμβουλεύουμε τον κ. Δένδια να διαβάσει τους ανόθευτους στίχους του δικού μας Πασιαρδή και ας θυμηθεί:
*1«Δεν είναι η πρώτη φορά που μας πουλήσατε.
Το χετε ξανακάνει χρόνια πριν σ΄ άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες.
Κι όμως ζήσαμε. Κι’ αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα,
τα φέραμε δεξιά με την αναβροχιά και την ακρίδα.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάκτυλο.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
απ΄ την Αθήνα τίποτα. Είμαστε Έλληνες
Έλληνες του πικρού καιρού
και της Απελπισίας.
Στην καρδιά του πελάγου
στο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι’ οιμωγή η πατρίδα μου.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά, στ’ άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας – αιώνες
παλιοί που δεν χάθηκαν. Τ’ όνειρο μας – αιώνες
που θάρθουν.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε.
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη.»
Έτσι λοιπόν, η ελπίδα ακονιέται στην πίστη και η πίστη στην ανόθευτη μνήμη κύριε Δένδια!
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.