Του Καθ. Δημήτρη Σκαρπαλέζου
Τόσο οι απαράδεκτες κινήσεις της δικαιοσύνης στην Ελλάδα με Ντογιάκο κλπ., όσο και το κύμα πραξικοπηματικών κινήσεων της δικαιοσύνης στην Λατινική Αμερική, ακόμα και εναντίον εκλεγμένων προέδρων, αναδεικνύει πόσο επείγον είναι για την αριστερά να αναθεωρήσει τους οραματικούς της στόχους για την δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα και στην Λατινική Αμερική , καθώς και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν υπόκειται σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο αλλά μόνο στην έμμεση κυβερνητική επιρροή.
Η σύνθεση του δικαστικού προσωπικού είναι από μέλη κυρίως της αστικής τάξης με μια συντηρητική ιδεολογία και μια τάση για συμμόρφωση με το “πολιτικώς ορθό”
της άρχουσας τάξης .Στις Ηνωμένες πολιτείες υπάρχει εκλογή δικαστών από τους πολίτες αν και αυτό δεν κάνει πάρα να δυναμώνει τις αυταρχικές τιμωρητικες συμπεριφορές.
Σε μια προοδευτική “σοσιαλιστική” Δημοκρατία ίσως να έπρεπε να υπάρχει ένας λαϊκός έλεγχος στο δικαστικό σώμα αλλά από πολίτες που να τους δίνεται ο χρόνος και η υποχρέωση να ενσκήψουν σοβαρά στο θέμα.
Ίσως από ένα μικρό σώμα αιρετών και κληρωτών, ώστε και η κυβερνητική παρέμβαση να μειώνεται αλλά και η ταξική επιρροή υπέρ της άρχουσας ταξης να μην περνάει κάποια όρια και οι αποφάσεις να μην στηρίζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο σήμερα, σε προκαταλήψεις η συμφέροντα ,αλλά να υπόκεινται σε διάλογο και επιχειρηματολογία.
Γενικά το θέμα της λαϊκής κυριαρχίας δεν πρέπει να εξαντλείται σε εκλογές με κομματικούς καθορισμούς αλλά σε μείγμα εκλογής άμεσης λαϊκής επιλογής και κλήρωσης.
Η αθηναϊκή δημοκρατία δεν μπορεί να είναι παράδειγμα προς μίμηση με τόσο διαφορετικές συνθήκες τότε και τώρα, αλλά μπορεί να είναι ίσως πηγή έμπνευσης και πολιτικής εφευρετικότητας και δημιουργικότητας.
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
