Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου
2 Ιανουαρίου 2023
Τόσο στον πόλεμο της Ουκρανίας όσο και στους προηγούμενους πολέμους όπου ενεπλάκησαν δυνάμεις της Δύσης , η ευρωπαϊκή Αριστερά (ακόμη και η δική μας) αρκούνταν στο να σχολιάζουν με “μαρξιστικό τρόπο'” την εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μίντια και τα δυτικά πρακτορεία ειδήσεων, δίχως να θέτουν σε αμφισβήτηση τον πυρήνα της εικονικής αυτής πραγματικότητας .
Όταν στην περίπτωση των γιουγκοσλαβικών πολέμων μας τάισαν με τον μύθο μιας επικείμενης γενοκτονίας των Αλβανών του Κοσσόβου από τον Μιλόσεβιτς, ακόμη και η άκρα Αριστερά της Γαλλίας στην πλειοψηφία της τάχθηκε υπέρ της υποστήριξης του UCK και, αντί να καταγγείλει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έβαλε απλώς αριστερές υποσημειώσεις στο ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της επέμβασης.
Όταν στην περίπτωση της Λιβύης η δυτική πολεμική προπαγάνδα έλεγε ότι ο Καντάφι ήταν έτοιμος να κάνει μια «γενοκτονικών» διαστάσεων σφαγή ενάντια στους αντικαθεστωτικούς και ότι αυτό επέβαλε μια «ανθρωπιστική» επέμβαση με βομβαρδισμούς, η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν τόλμησε να αντιδράσει, για να μην χαρακτηριστεί συνένοχος ενός δικτατορικού καθεστώτος και έτσι έβαλε πλάτη σε μια από τις πιο καταστροφικές επεμβάσεις εναντίον μιας χώρα που αντιστεκόταν στα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης, με αποτέλεσμα την απόλυτη διάλυση της Λιβύης, μια ανθρωπιστική κρίση από τις χειρότερες του αιώνα μας και τη εξάπλωση της ισλαμιστής τρομοκρατίας με την οποία είχε εκ των πραγμάτων συμμαχήσει η “Δύση” για να ξεφορτωθεί τον Καντάφι.
Σήμερα, αντίθετα με την Αριστερά του υπόλοιπου κόσμου , η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδέχεται άκριτα το αφήγημα των Αμερικανών περί «αδικαιολόγητης εισβολής της Ρωσίας σε ανεξάρτητο κράτος» και προσωπικής δαιμονοποίησης του Πούτιν για τον πόλεμο.
Τα γεγονότα
Ας δούμε, λοιπόν, από την αρχή τα βασικά σημεία της εικονικής αυτής πραγματικότητας και τη σχέση τους με επιβεβαιωμένα γεγονότα.
Τον Φλεβάρη του 2014 γίνεται η λεγόμενη «Επανάσταση του Μαϊντάν» εναντίον ενός κανονικά εκλεγμένου προέδρου, του Γιανουκόβιτς, που είχε εκλεγεί με συντριπτική πλειοψηφία στις ρωσόφωνες επαρχίες της χώρας και με την βοήθεια ενός σημαντικού ποσοστού ουκρανοφώνων που δεν ήθελαν τον εθνικιστικό διχασμό της χώρας.
Ο πρόεδρος αυτός αποδείχτηκε το ίδιο διεφθαρμένος με τους προκατόχους του, καθώς και με όσους τον ακολούθησαν στην προεδρία, άλλα ήθελε να σεβαστεί την ευαίσθητη εθνοτική ισορροπία μεταξύ των ρωσοφώνων της χώρας (από τους οποίους πολλοί αυτοκαθοριζόντουσαν σαν Ρώσοι) και των ουκρανοφώνων από τους οποίους πολλοί αυτοκαθοριζόντουσαν σαν οι μόνοι πραγματικοί Ουκρανοί .
Ο Γιανουκόβιτς προσπάθησε να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας και αρνήθηκε μια μονόπλευρη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση (που η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε «αποκλειστική», αποκλείοντας δηλαδή τις ίσες αποστάσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.)
Η εικονική πραγματικότητα για την “επανάσταση” ήταν ότι πρόκειται για αυθόρμητη εξέγερση του λαού υπέρ της δημοκρατίας και της Δύσης, την οποία δεν μπορούσε να ανεχτεί ο “δικτάτορας” Πούτιν. Στο ντοκιμαντέρ, όμως, «Οι μάσκες της Επανάστασης» που προβλήθηκε το 2016 στη γαλλική τηλεόραση (και που αμέσως σπρώχτηκε κάτω από το χαλάκι λόγω των επεμβάσεων των Ουκρανών εθνικιστών και των Αμερικανών) βλέπουμε της αμερικανίδα υφυπουργό Βικτώρια Νούλαντ να κομπάζει μπροστά στους δημοσιογράφους ότι η Αμερική ξόδεψε πέντε δισεκατομμύρια δολάρια, για να αποκτήσει η Ουκρανία μια «καλύτερη κυβέρνηση».
Ο εκτοπισμός του Γιανουκόβιτς
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επέτυχε μια συμφωνία για ειρηνική αποχώρηση του Γιανουκόβιτς μέσα από εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά οι νεοναζιστές εθνικιστές και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν εκλογές με τους υφιστάμενους νόμους, που ενδέχεται να έβγαζαν πάλι έναν πρόεδρο οπαδό της συνέχισης της συνεργασίας με τη Ρωσία και της ισότητας μεταξύ της ουκρανόφωνης και της ρωσόφωνης κοινότητας. Έτσι, με τη χρήση όπλων ανάγκασαν σε φυγή τον Γιανουκόβιτς και επέβαλαν μια προσωρινή κυβέρνηση, που απαρτιζόταν από οπαδούς του κόμματος που είχε ηττηθεί στις εκλογές, ακραίους εθνικιστές, καθώς επίσης Αμερικανούς σε οικονομικά υπουργεία, στους οποίους δόθηκε με συνοπτικές διαδικασίες η ουκρανική υπηκοότητα, και νεοναζιστές τοποθετημένους σε κρίσιμες θέσεις του μηχανισμού άμυνας της χώρας.
Αυτή η κυβέρνηση- παρωδία αποφάσισε την απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας και την ηρωοποίηση των εθνικιστών συνεργατών των ναζί που είχαν σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες εβραίους, ρωσόφωνους και Πολωνούς, για να επιβάλουν με αίμα μια εθνοτικά «καθαρή» Ουκρανία!
Σ’ αυτήν την πρώτη φάση της ουκρανικής κρίσης η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτάχθηκε στις αμερικανικές απαιτήσεις και η Ευρωπαϊκοί Αριστερά ούτε είδε ούτε άκουσε, ούτε διαμαρτυρήθηκε για τα πεπραγμένα, που αν συνέβαιναν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα και με οποιουσδήποτε άλλους εκτός από τους ρωσόφωνους ως θύματα, θα είχε οργανώσει κινητοποιήσεις αλληλεγγύης και αντιφασιστικής καταγγελίας!
Απόσχιση της Κριμαίας και δημοψηφίσματα στο Ντονμπάς
Για τους ρωσοφώνους όλα αυτά ισοδυναμούσαν με κήρυξη πολέμου, αφού περιελάμβαναν άρνηση των ψήφων τους με τοποθέτηση των εθνικιστών εχθρών τους στην κυβέρνηση παρά την ήττα τους στις εκλογές, ηρωοποίηση των φονιάδων των δικών τους ανθρώπων στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και απονομιμοποίηση της γλώσσας τους, τοποθετώντας τους σε μια κατάσταση πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Η απόσχιση της Κριμαίας με συντριπτική πλειοψηφία της ρωσικής κοινότητας ήταν το φυσικό επακόλουθο αυτού του πραξικοπήματος. Η αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, δεν μπορούσε παρά να σπρώξει τη Ρωσία να προχωρήσει μονομερώς , με δημοψήφισμα του πληθυσμού της περιοχής ,στην επανένταξη της Κριμαίας στην ρωσική επικράτεια. Η αντίδραση των αριστερών ρωσόφωνων στην Οδησσό εναντίον του πραξικοπήματος, αντιμετωπίστηκε με τη σφαγή πενήντα ανθρώπων από τους νεοναζί του «δεξιού τομέα», τους οποίους ασφαλώς δεν συνέλαβε η νέα φιλοδυτική «δημοκρατική» κυβέρνηση του Κιέβου.
Για άλλη μια φορά, η ευρωπαϊκή Αριστερά, που καταδίκαζε με αξιοσημείωτη ταχύτητα τις διώξεις εναντίον Ρώσων αντικαθεστωτικών, «ξέχασε» να καταδικάσει τη σφαγή πενήντα αριστερών ρωσόφωνων που διαδήλωναν εναντίον ενός πραξικοπήματος.
Σε όλο το Ντονμπάς έγιναν δημοψηφίσματα για τη δημιουργία «αυτόνομων δημοκρατιών», ώστε να αντισταθούν με κάθε τρόπο στη φασιστική υποτίμηση της γλώσσας τους και του πολιτισμού τους και στην απειλητική ηρωοποίηση των δολοφόνων των προγόνων τους. Η κυβέρνηση έστειλε το στρατό να τους «συμμορφώσει» και μπροστά στην άρνηση πολλών να πολεμήσουν (αρκετοί μάλιστα προσχώρησαν στο στρατό των αυτονομιστών), ανέθεσε αυτόν το ρόλο σε νεοναζιστικά τάγματα- όπως το τάγμα Αζόφ- που δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να βομβαρδίζουν και να τρομοκρατούν τους πληθυσμούς του Ντονμπάς.
Η Αριστερά που συνήθως υποστήριζε στο όνομα «του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών» κάθε αντίδραση απέναντι σε εθνικιστική καταπίεση μειονοτήτων και σε παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, τώρα δεν αξιολόγησε την κατάσταση όπως όφειλε σύμφωνα με τις ίδιες τις αρχές της. Η απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας της ρωσόφωνης μειονότητας της χώρας, συγχρόνως απονομιμοποιούσε την ουκρανική κυριαρχία στις ρωσόφωνες περιοχές, αλλά ξανά η ευρωπαϊκή Αριστερά κοίταζε επίμονα προς άλλες κατευθύνσεις!
Οι συμφωνίες του Μινσκ
Όταν και με τη βοήθεια της Ρωσίας η επίθεση της Ουκρανικής κυβέρνησης για ανακατάληψης όλων των ρωσόφωνων περιοχών απέτυχε και αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στις συμφωνίες του Μινσκ 1 και Μινσκ 2, με γαλλικές, γερμανικές και ρωσικές εγγυήσεις, που επέβαλαν την ουδετερότητα της Ουκρανίας και την αυτονομία μέρους του Ντονμπάς εντός της Ουκρανίας (περίπου όπως η Καταλονία εντός της Ισπανίας), η ουκρανική πλευρά υπό την πίεση και τις ευλογίες των Αμερικανών, που πάση θυσία δεν ήθελαν αυτήν την συμφωνία, ξανάρχισε τους βομβαρδισμούς και «έσκισε» τη συμφωνία που είχε υπογράψει. Για ακόμη μία φορά η ευρωπαϊκή Αριστερά ούτε αντέδρασε ούτε αγανάκτησε… Και βέβαια όταν κάτι επαναλαμβάνεται, παύει να αποτελεί απλή σύμπτωση.
Όσοι δαιμονοποιούν μονόπλευρα τη ρωσική πλευρά, δεν παρατήρησαν ότι, αν εκείνη τη στιγμή σαν εγγυήτρια δύναμη η Ρωσία επενέβαινε στρατιωτικά και καταλάμβανε το σύνολο του Ντονμπάς , θα είχε μια νομότυπη δικαιολογία και θα συναντούσε πολύ λιγότερηι αντίσταση από τον ουκρανικό στρατό, που δεν είχε ακόμα πάρει όλα τα δυτικά όπλα που έλαβε κατόπιν (δυστυχώς και με την ψήφο ευρωβουλευτών του Σύριζα).
Η ιστορία αυτής της σύγκρουσης καθώς και οι θεωρητικές τοποθετήσεις των αμερικανών νεοσυντηρητικών (τάση στην οποία ανήκει η Βικτόρια Νούλαντ) από την εποχή του Μπρεζίνσκι μέχρι σήμερα, δείχνει ότι αλλεπάλληλες «προβοκάτσιες» των ουκρανικών κυβερνήσεων εναντίον της Ρωσίας και της ρωσόφωνης μειοψηφίας της χώρας, αποσκοπούσαν στο να εμπλέξουν την Ρωσία σε ένα δύσκολο μακροχρόνιο πόλεμο, για να αποδυναμωθεί ,όπως το έπαθε η Σοβιετική Ένωση με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν , και έτσι η τωρινή Ρωσία να αφήσει ανενόχλητους τους Αμερικανούς τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο να κάνουν το παιχνίδι τους.
Επιστροφή στο μέτωπο της ειρήνης
Η βασική κριτική που μπορούμε να κάνουμε στον Πούτιν είναι ότι έπεσε στην αμερικανική παγίδα με θύματα την Ουκρανία, τη Ρωσία και τελικά και την Ευρώπη στο σύνολό της, με ορατό κίνδυνο να ξεφύγει τέλειος η κατάσταση και να έχουμε πυρηνική σύγκρουση.
Ενώ η Ευρωπαϊκή Αριστερά εκφράζει την αλληλεγγύη της προς την εθνικιστική κυβέρνηση του Κιέβου, που θέλει πόλεμο μέχρι τη συνολική «απελευθέρωση» των περιοχών όπου έγιναν τα δημοψηφίσματα για ένωση με την Ρωσία, η Αριστερά της Λατινικής Αμερικής έχει πολύ πιο συνεπή άποψη υπέρ της ειρήνης, υπέρ του συμβιβασμού και της άμεσης εκεχειρίας.
Ο πρόεδρος του Μεξικού προτείνει πενταετή εκεχειρία με επίμονες διαβουλεύσεις για αμοιβαίο συμβιβασμό, και το ίδιο περίπλου υποστηρίζουν μια σειρά από Αμερικανούς διανοούμενους από τον Τσόμσκι μέχρι τον Τζέφρι Σακς.
Είναι καιρός η ευρωπαϊκή Αριστερά να επιστρέψει στο μέτωπο της ειρήνης για να βρεθεί μια λύση συμβατή τόσο με το δικαίωμα ασφάλειας της Ρωσίας όσο και με την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων επαρχείων της Ουκρανίας που κατέλαβε η Ρωσία (Ίσως με επανάληψη των δημοψηφισμάτων ένταξης στην Ρωσία με διεθνή έλεγχο).
Καταληκτικά για την άστοχη (και αυτοκτονική) επιμονή της ευρωπαϊκής Αριστεράς στο συγκεκριμένο θέμα μπορούμε να επικαλεστούμε τη λατινική ρήση «errare humanum est, perseverare diabolicum». Είναι, δηλαδή, ανθρώπινο να κάνει κανείς λάθη αλλά το να επιμένει σε αυτά είναι διαβολικό!
Πηγή: www.epohi.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις μας και δεν δεσμεύουν παρά τους συγγραφείς τους. Η δημοσίευσή τους έχει να κάνει όχι με το αν συμφωνούμε με τις θέσεις που υιοθετούν, αλλά με το αν τα κρίνουμε ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας.
