Άγνωστοι, σε «πόλεμο»

Μια είδηση που πέρασε στα ψηλά των ειδησεογραφικών ραντάρ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν η επίθεση που δέχθηκε μια Ρωσίδα πολίτης στην παραλία του Αγίου Κοσμά στην Αθήνα. Θύμα της επίθεσης ήταν η ιστορικός και αρχαιολόγος Οξάνα Μαριαχίνα. Όπως η ίδια κατήγγειλε σε ανάρτησή της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, κι ενώ βρισκόταν με την παρέα της στην παραλία, δέχθηκαν επίθεση με μεταλλικό αντικείμενο από ομάδα Ουκρανών που βρισκόταν εκεί.

«Κάποια στιγμή, κι ενώ μαζεύαμε τα πράγματα, η παρέα- των Ουκρανών- φώναζε δυνατά και για πολλή ώρα το σύνθημα: «Δόξα στην Ουκρανία», λέει η Μαριαχίνα. «Τότε, σε απάντηση, δύο από εμάς, φώναξαν: «Δόξα στη Ρωσία». Ακολούθησαν ύβρεις και άσεμνες απαντήσεις και φάνηκαν να έρχονται προς το μέρος μας, κραδαίνοντας αντικείμενα στα χέρια τους». Η συνέχεια, σύμφωνα πάντα με την καταγγέλλουσα, ήταν να γεμίσουν με μώλωπες τα χέρια, τα πόδια και τα πλευρά της, ενώ δέχτηκε χτυπήματα και στο κεφάλι. Για το περιστατικό έχει ενημερωθεί η ΕΛ.ΑΣ..

Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που γίναμε μάρτυρες ενός τέτοιου συμβάντος. Θυμίζουμε ότι στις 3 Απριλίου, στα πλαίσια του συλλαλητηρίου κατά της ρωσοφοβίας, οικογένεια που συμμετείχε στη διαδήλωση, δέχθηκε επίθεση με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός μικρού παιδιού. «Έχει ξεφύγει η κατάσταση λόγω και του κλίματος ρωσοφοβίας που καλλιεργούν τα ελληνικά ΜΜΕ», αναφέρουν καλά ενημερωμένες επί του θέματος πηγές στο «Κ», με το πρακτορείο ειδήσεων Ria Novosti να υπογραμμίζει τη «μονόπλευρη κάλυψη των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία και το Ντονμπάς».

Φυσικά, οι επιθέσεις κατά των Ρώσων πολιτών στο εξωτερικό, έπειτα από την έναρξη της πολεμικής εισβολής τον περασμένο Φλεβάρη δεν έχει μόνο ελληνικό χρώμα. Παρόμοιες επιθέσεις έχουν καταγραφεί κι αλλού. Για τον λόγο αυτό, μετέδιδε πρόσφατα το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS, στις 18 Απριλίου ο πρόεδρος της Ένωσης Δικηγόρων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Στεπάσιν, ανακοίνωσε την έναρξη ενός ανθρωπιστικού προγράμματος για την παροχή δωρεάν νομικής υποστήριξης σε Ρώσους που υφίστανται διακρίσεις στο εξωτερικό.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Ελλάδα.

Είναι λογικό, ο πρώτος λόγος να δίνεται σε αυτούς που υφίστανται την επίθεση. Έτσι, η στήλη, ουδεμία αντίρρηση έχει όταν τα ελληνικά ΜΜΕ στρέφουν τις κάμερες και τα μικρόφωνά τους στους κατοίκους των πληττόμενων από τον πόλεμο περιοχών ή και τους πρόσφυγες. Αρκεί να τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας. Όμως, είναι εξίσου… λογικό να αποκλείονται οι φωνές της «άλλης πλευράς», ιδιαίτερα όταν υποτίθεται ότι το ηθικό μας υπερόπλο έναντι του καθεστώτος Πούτιν είναι οι δημοκρατικές αρχές και η ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης;

Για τον λόγο αυτό απευθυνθήκαμε στην κυρία Ειρήνη (ψευδώνυμο για τις ανάγκες προστασίας της συνομιλήτριάς μας) από την Κριμαία. Η κ. Ειρήνη διαμένει αρκετά χρόνια στη χώρα μας και αντιμετωπίζει την πολεμική σύρραξη μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών ως έναν εμφύλιο πόλεμο, καθώς για την ίδια, Ρώσοι, Ουκρανοί και Λευκορώσοι κατάγονται από την ίδια χώρα των Ρως (Κίεβσκογια Ρως). «Έχουμε τους ίδιους προγόνους, είμαστε ο ίδιος λαός», λέει χαρακτηριστικά, υπενθυμίζοντας παράλληλα πως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, εκπρόσωποι διαφορετικών εθνικοτήτων βρέθηκαν ξαφνικά στο «εξωτερικό», χωρίς καν να μετακινηθούν. «Στην ΕΣΣΔ είχαμε πολλές μεικτές οικογένειες, επειδή υπήρχε πραγματική ισότητα όλων των εθνικοτήτων. Έτσι, και στην Ουκρανία ζουν πολλοί Ρώσοι και στην Ρωσία μένουν πολλοί Ουκρανοί. Ξαφνικά, ολόκληρες οικογένειες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα».

Ερχόμενη εκ νέου στον εν εξελίξει πόλεμο, η κ. Ειρήνη υποστηρίζει πως αυτός έχει αρχίσει εδώ και οκτώ χρόνια, μετά το πραξικόπημα στο Κίεβο. «Οι εγκληματίες του Β΄ Π.Π. (Bandera, Shukhevich) ξαφνικά βαφτίστηκαν σε ήρωες του ουκρανικού λαού, ενώ οι παππούδες μας, οι οποίοι θυσιάστηκαν στη μάχη απέναντι στον φασισμό, για τη νέα κυβέρνηση του Κιέβου ήταν οι «εγκληματίες κομμουνιστές». Όσο για τους κατοίκους της νοτιoανατολικής Ουκρανίας; Αυτοί ήταν «τρομοκράτες», επειδή δεν προσκύνησαν τους ναζί δολοφόνους του Β΄ Π.Π. και διεκδικούσαν το δικαίωμά τους να μιλούν στη μητρική τους γλώσσα: Τη ρωσική. «Το καλοκαίρι του 2014- όταν- η ουκρανική πολεμική αεροπορία άρχισε να βομβαρδίζει τις περιοχές Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, (…) οι άνθρωποι- που βρίσκονταν- στα καταφύγια, αναρωτιόνταν: Γιατί ο ουκρανικός στρατός βομβαρδίζει εμάς, τους υπηκόους της Ουκρανίας;»

Η κυρία Ειρήνη είναι από τις τυχερές, καθώς, μέχρι τη στιγμή που μίλησε στο «Κ», δεν είχε υποστεί κάποια διάκριση, λόγω της καταγωγής της. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την Σ.Μ, τη μητέρα, ρωσικής καταγωγής που είδε να τραυματίζεται η επτάχρονη κόρη της, στο αιματηρό περιστατικό που αναφέραμε στην αρχή του σημειώματος. «Τα παράθυρα του αυτοκινήτου ήταν κλειστά. Τράβηξαν τη ρωσική σημαία που ήταν στο δεξί τζάμι. Την ελληνική σημαία που ήταν στο αριστερό. Η μικρή χτυπήθηκε με κοντάρι, όταν έσπασαν το δεξί τζάμι». Η ίδια καταγγέλλει ακόμη πως, εντός του κλίματος ρωσο-υστερίας, είχαν απειληθεί ήδη πριν από την επίθεση. Η στοχοποίησή τους έγινε εξατομικευμένη, μετά την επίθεση. «Τώρα δεν γράφουν τίποτα- στο διαδίκτυο, όμως- τις πρώτες πέντε ημέρες απειλούσαν», αναφέρει, γνωστοποιώντας μας ταυτόχρονα και την υποβολή μήνυσης κατά αγνώστων.

Τη ρωτώ αν υπήρξε κάτι από την πλευρά τους που… να προκάλεσε τους επιτιθέμενους. «Εμείς δεν βγήκαμε να υποστηρίξουμε τον πόλεμο», ξεκαθαρίζει. «Βγήκαμε να διαδηλώσουμε κατά της ρωσοφοβίας». Κάποιοι – εκ των συμμετεχόντων- έφεραν σύμβολα του ρωσικού στρατού- κίνηση την οποία- δεν ενστερνιζόταν ούτε η οικογένειά της, ούτε οι διοργανωτές, διευκρινίζει, θέτοντας επιπλέον το ερώτημα: «Εντάξει, η ρωσική σημαία, ας πούμε ότι τους πρόσβαλλε. Η ελληνική, τι τους πείραξε»; (Στη διάθεση της ιστοσελίδας μας βρίσκονται πλήθος φωτογραφικών ντοκουμέντων που αποκαλύπτουν το μένος, αλλά και το χυδαίο ύφος των διαδικτυακών απειλών που δέχθηκε η οικογένειά της, μετά το περιστατικό).

Τη ρωτώ αν φοβάται και η απάντηση είναι αυθόρμητη και αναμενόμενη: Ναι. Τη ρωτώ ακόμη, αν μετά από τις επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν εν υπνώσει εμφύλιο στην Ελλάδα, μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Όχι, απαντά, καθώς για να υπάρξει εμφύλιος πρέπει να συμμετέχουν και οι δύο πλευρές. «Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι οι επιθέσεις να γίνονται μόνο από τη μία πλευρά».

Κι ίσως σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται το δράμα των δύο λαών. Με τους μεν Ρώσους μετανάστες να στοχοποιούνται ως κτήνη, ως βάρβαροι που πρέπει να απολογούνται καθημερινά και να υπομένουν στωικά  επιθέσεις και διακρίσεις εις βάρος τους· τους δε Ουκρανούς πρόσφυγες και μετανάστες (τους «σωστούς» πρόσφυγες και μετανάστες κατά το Μαξίμου Α.Ε.) να αποτελούν τα σύγχρονα σκλαβάκια του γαλανού μας προτεκτοράτου. Ναι, δεν τους φυλακίσαμε εν τέλει στα μπορντέλα της πληρωμένης ηδονής, όπως γνωστά φασιστοειδή ονειρεύονταν μετά την έναρξη του πολέμου, γιατί πολύ απλά, με κάποιον τρόπο έπρεπε να ταΐσουμε τις εκμεταλλευτικές μυλόπετρες της βιομηχανίας του τουρισμού.

Α, ρε μπάρμπα Κώστα Βάρναλη, πόσο δίκιο είχες τελικά…