«Όπως και σε πληθώρα άλλων χωρών, έτσι και η καταστροφή της Κύπρου έχει ατλαντική σφραγίδα. Όσοι δε προσδοκούν πως από αυτήν την πηγή του κακού θα έλθει η σωτηρία μας είτε είναι αφελείς είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία»
Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
13 Απριλίου 2021
Ο κάθε λαός οφείλει να γνωρίζει στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα, ή να επιστρέφει στο παρελθόν, αναζητώντας την πηγή του κακού που οδήγησε στα δεινά του και σε οδυνηρά αδιέξοδα. Προβλήματα που σήμερα εμφανίζονται περίπλοκα και δισεπίλυτα, αλλά κανένας δεν φαίνεται να αισθάνεται την ανάγκη να ομολογήσει τους αίτιους και πρωταίτιους της τραγωδίας του.
Όταν ο τότε ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου προειδοποιούσε τις δεκαετίες 1960-1980, ακόμα και λίγο πριν από τον θάνατό του (1988), πως στόχος του ΝΑΤΟ είναι να μετατρέψει την Κύπρο σε ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του, πολλοί μειδιούσαν. Άλλοι προσπαθούσαν να μηδενίσουν αυτές τις καταγγελίες με σχόλια απαξίωσης εν πολλοίς καθοδηγούμενα από τον «μεγάλο αδελφό». Η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ, αφού πέρασε από τη θερμοκοιτίδα της μετάλλαξης, αποφεύγει να αναφερθεί στο ΝΑΤΟ και στις οργανώσεις που εγκαθιδρύει και λειτουργούν ως παρακράτος σε μια πλειάδα χωρών. Φαίνεται να έχει συμφιλιωθεί με την εμπλοκή των Αμερικανών και Βρετανών στο Κυπριακό και έπαψε εδώ και χρόνια να επιμένει για σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για το Κυπριακό και για την αποχώρηση των Βρετανικών Βάσεων.
Η Κύπρος ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα των εγκλημάτων
Τη διετία 1990 – 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio» (λατ. Ξίφος). Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, και δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες – μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.
Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σύντομα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μιαν αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».
Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο τότε Πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών… Το δίκτυο παραμένει»!
Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων – δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο τότε Υπουργός Άμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Έλληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία “Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά”».
Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές Βάσεις στην Ελλάδα».
Με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»…
Οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν τον δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.
Από τις έρευνες που ακολούθησαν, προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.
Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.
Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιάν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και τον λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:
«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές Αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.
Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000, αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική “στρατηγική της έντασης” είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».
Όσον αφορά τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής της υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς».
Στην Κύπρο είναι γνωστή η δράση της CIA από της ίδρυσης τής Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία κορυφώθηκε με την οργάνωση της ΕΟΚΑ Β’ και με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του 1974. Σήμερα, φορώντας άλλη προβιά, δραστηριοποιείται με πιο σύγχρονα μέσα, όπως η χειραγώγηση και ο έλεγχος της κοινής γνώμης.
Μια τέτοια οργάνωση στήθηκε και στην Τουρκία με τα χρήματα της αμερικάνικης οικονομικής βοήθειας (USAID), προκειμένου να ελέγχονται οι πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό στήθηκαν στρατιωτικά τμήματα ψυχολογικών επιχειρήσεων και η τρομοκρατική οργάνωση «Γκρίζοι Λύκοι», που ευθύνεται για δεκάδες εμπρησμούς και δολοφονίες Τούρκων και Κούρδων αριστερών φοιτητών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και παράλληλα φέρεται να ενέχεται σε τρία πραξικοπήματα, από το σύνολο των επτά πραξικοπημάτων που έγιναν στην Τουρκία (το 1961, το 1971, το 1980, το 1993 με το λεγόμενο συγκεκαλυμμένο πραξικόπημα που αφορούσε το Κουρδικό και το 1997 το «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» για την ανατροπή της Τανσού Τσιλέρ και που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Ερμπακάν). Τελευταίο και αμφίβολο αν ήταν πραξικόπημα αυτό του 2016, που συγκέντρωσε τεράστιες εξουσίες στον Ερντογάν και δεκάδες χιλιάδες πολίτες στις φυλακές.
Από το 1974 και μετά λειτουργούσαν και στα κατεχόμενα παρακρατικές οργανώσεις και υπηρεσίες ξεπλένοντας χρήματα στις τράπεζες και στα καζίνα του ψευδοκράτους. Ο Τ/κ δημοσιογράφος και ερευνητής Κουτλού Ανταλί προσπάθησε να διερευνήσει τη δράση των τουρκικών παρακρατικών οργανώσεων. Ο Ανταλί είχε δημοσιεύσει σοβαρές καταγγελίες για το παρακράτος της Τουρκίας στα κατεχόμενα, για τον οργανωμένο εποικισμό των κατεχομένων. Κατηγόρησε την «Πολιτική Άμυνα» του ψευδοκράτους για τη λεηλασία της Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα δημοσιεύοντας πληροφορίες για αρχαιοκαπηλία, στην οποία ήταν μπλεγμένος Τούρκος στρατηγός. Λίγες μέρες πριν καταθέσει στο ΕΔΑΔ για την Τέταρτη Διακρατική της Κύπρου δολοφονείται στις 6 Ιουλίου 1996 έξω από το σπίτι του, από την ακροδεξιά οργάνωση «Τουρκική Ταξιαρχία της Εκδίκησης». Η δολοφονία του δεν εξιχνιάστηκε ποτέ, παρότι κύριος ύποπτος φερόταν ο Τούρκος Διοικητής της «Πολιτικής Άμυνας», Γκαλίπ Μεντίλ.
Όπως και σε πληθώρα άλλων χωρών, έτσι και η καταστροφή της Κύπρου έχει ατλαντική σφραγίδα. Όσοι δε προσδοκούν πως από αυτήν την πηγή του κακού θα έλθει η σωτηρία μας είτε είναι αφελείς είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Όσοι δε πιστεύουν πως η Τουρκία θα δείξει καλή βούληση στην επικείμενη Πενταμερή είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Πηγή: simerini.sigmalive.com
Διαβάστε επίσης
Κυριότεροι σταθμοί των ελληνο-αμερικανικών (και κυπρο-αμερικανικών) σχέσεων μετά το 1947