Ο Λένιν για την Κομμούνα του Παρισιού
Πέρασαν σαράντα χρόνια από τον καιρό της ανακήρυξης της Παρισινής Kομμούνας.(*) Σύμφωνα με τα καθιερωμένα, το γαλλικό προλεταριάτο τίμησε με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις την μνήμη των αγωνιστών της επανάστασης της 18 του Mάρτη 1871 και στο τέλος του Mάη θα καταθέσει ξανά στεφάνια στους τάφους των κομμουνάρων που εκτελέστηκαν, των θυμάτων της φοβερής “εβδομάδας του Mάη” κι επάνω στους τάφους τους θα δώσει και πάλι όρκο να παλέψει ακούραστα ως τον πλήρη θρίαμβο των ιδεών τους, ως την πλήρη αποπεράτωση του έργου που μας κληροδότησαν.
Aλλά γιατί το προλεταριάτο, όχι μόνο το γαλλικό, αλλά και όλου του κόσμου, τιμά στο πρόσωπο των αγωνιστών της Παρισινής Kομμούνας τους προδρόμους του; Kαι ποια είναι η κληρονομιά της Kομμούνας;
H Kομμούνα γενήθηκε αυθόρμητα, κανένας δεν την είχε προετοιμάσει συνειδητά και σχεδιασμένα. O αποτυχημένος πόλεμος με την Γερμανία, τα βάσανα τον καιρό της πολιορκίας, η ανεργία στις γραμμές του προλεταριάτου και η καταστροφή της μικροαστικής τάξης, η αγανάκτηση των μαζών ενάντια στις ανώτερες τάξεις και ενάντια στις αρχές που είχαν δείξει πλήρη ανικανότητα, ο υπόκωφος αναβρασμός στους κόλπους της εργατικής τάξης, που ήταν δυσαρεστημένη με την κατάστασή της και επεδίωκε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, η αντιδραστική σύνθεση της Eθνοσυνέλευσης, που αποτελούσε κίνδυνο για την τύχη της δημοκρατίας, όλα αυτά και πολλά άλλα μαζεύτηκαν, με αποτέλεσμα να σπρώξουν τον πληθυσμό του Παρισιού στην επανάσταση της 18 του Mάρτη, η οποία παρέδωσε απροσδόκητα την εξουσία στα χέρια της εθνοφρουράς, στα χέρια της εργατικής τάξης και της μικροαστικής τάξης που είχε προσχωρήσει σ’ αυτήν.
Διαβάστε τη συνέχεια στο redlineagrinio.gr
Λ. Τρότσκι: τα διδάγματα της Κομμούνας, ο ρόλος του κόμματος
Κάθε φορά που μελετούμε την ιστορία της Κομμούνας, την αντικρίζουμε κάτω από μια νέα όψη χάρη στην πείρα που αποκτήθηκε από τους κατοπινούς επαναστατικούς αγώνες και προπάντων από τις τελευταίες επαναστάσεις, όχι μονάχα τη ρωσική επανάσταση, αλλά επίσης τη γερμανική και την ουγγρική επανάσταση.
Ο γαλλογερμανικός πόλεμος υπήρξε η αιματηρή έκρηξη, το προμήνυμα της πελώριας παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, η Κομμούνα του Παρισιού υπήρξε η αστραπή, το προμήνυμα της παγκόσμια προλεταριακής επανάστασης.
Η Κομμούνα μας δείχνει τον ηρωισμό των προλεταριακών μαζών, την ικανότητά τους να ενωθούν σ’ ένα όγκο, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνει την αδυναμία των μαζών να επιλέξουν το δρόμο, την αναποφασιστικότητά τους σ’ ότι αφορά την κατεύθυνση που πρέπει να έχει το κίνημα, τη μοιραία κλίση τους να σταματούν μετά τις πρώτες επιτυχίες, επιτρέποντας έτσι στον εχθρό να συνέλθει και να ξαναπάρει τη θέση του.
Η Κομμούνα ήλθε πολύ αργά. Είχε όλες τις δυνατότητες να πάρει την εξουσία στις 4 του Σεπτέμβρη, κι αυτό θα είχε επιτρέψει στο προλεταριάτο να μπει μ’ ένα μόνο χτύπημα επικεφαλής των λαϊκών μαζών όλης της χώρας στην πάλη της ενάντια σ’ όλες τις δυνάμεις του παρελθόντος, ενάντια στον Βίσμαρκ, όπως κι ενάντια στον Θιέρσο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο net.xekinima.org
