Το ΚΚΕ και η κρίση στην Ουκρανία

Πώς τοποθετούνται σε αυτή την κατάσταση τα κόμματα της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς; Συνέντευξη με τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Λευτέρη Νικολάου-Αλαβάνου.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια «καταιγίδα» παράλληλων κρίσεων πλήττει τώρα όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα και ένας Θεός ξέρει πού μπορούν να μας οδηγήσουν. Τα αίτιά τους είναι πολλά και διαφορετικά, εθνικά, ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Παντού όμως, από την υπόθεση της κλιματικής αλλαγής μέχρι την ενεργειακή κρίση και την τιμή του ψωμιού και των λαχανικών, εμφανίζεται πίσω από τον παροξυσμό όλων αυτών των κρίσεων, η βαριά σκιά της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αλλά και του sui generis (ελπίζουμε να μην γίνει πλήρης και κανονικός) πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας.

Πώς τοποθετούνται σε αυτή την κατάσταση τα κόμματα της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς; Στα πλαίσια μιας έρευνας για τη στάση τους απευθυνθήκαμε και στα ίδια να μας διευκρινίσουν τη θέση τους. Αρχίζουμε σήμερα τη δημοσίευση των απαντήσεών τους, από τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, με τη συνέντευξη του Λευτέρη Νικολάου-Αλαβάνου, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ. Θα δημοσιεύσουμε τις απαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜΕΡΑ25 μόλις τις έχουμε.

Θα ήθελα να σχολιάσετε την πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στη Δύση απέναντι στη Ρωσία, τη «ρωσοφοβία», όπως την ονόμασε ο Ιταλός δημοσιογράφος Τζουλιέτο Κιέζα. Βλέπουμε για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να διώκονται άνθρωποι με αποκλειστικό κριτήριο την εθνική καταγωγή και την υπηκοότητά τους, ευρωπαίους υπουργούς να καλούν σε δολοφονία του Πούτιν και σε ανατροπή του ρωσικού καθεστώτος, ένα κλίμα νεομακαρθισμού να επιχειρείται να επιβληθεί σε όλη την ήπειρο. Πόσο σοβαρή απειλή εκτιμάτε ότι αντιμετωπίζουν τα δημοκρατικά δικαιώματα στη Δύση και η παγκόσμια ειρήνη, ως αποτέλεσμα αυτού του διεθνούς κλίματος;

Κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και πόλεμος, όπως αυτός που διεξάγεται εδώ και 7 μήνες στην Ουκρανία, «ντύνεται» με ιδεολογικά αφηγήματα που αποσκοπούν στο να πείσουν τους λαούς για την αναγκαιότητα της εμπλοκής των χωρών τους σε αυτούς. Έχουμε ζήσει ιστορικά σε πολλές χώρες τις «μεγάλες Ιδέες», «πολέμους ενάντια στην τρομοκρατία», «ειρηνευτικές αποστολές», «έγχρωμες  επαναστάσεις» κοκ. Δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση η σύγκρουση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. και του υπό διαμόρφωση ευρωασιατικού μπλοκ Ρωσίας-Κίνας, από την άλλη. Σύγκρουση, που διεξάγεται σε πολλά σημεία και έχει μετατρέψει τον λαό της Ουκρανίας σε «σάκο του μποξ».

Το ΚΚΕ έχει απορρίψει και καταγγείλει ως απαράδεκτη και επικίνδυνη την απόφαση της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων των χωρών της να απαγορεύσουν τα ρωσικά ΜΜΕ ή την προβολή του ρωσικού πολιτισμού, όπως και κάθε διαίρεση και με κριτήριο την εθνική καταγωγή, σε μια προσπάθεια «διαμονοποίησης» των Ρώσων και της Ρωσίας. Όπως μας βρίσκουν αντίθετους και τα ανάλογα μέτρα που έχουν λάβει οι ρωσικές αρχές, καθώς και η επιδίωξη δαιμονοποίησης των Ουκρανών και της Ουκρανίας, που φτάνει μέχρι την άρνηση ακόμη και του δικαιώματος ύπαρξης αυτού του έθνους ή της χώρας. Επιπρόσθετα αντιπαλεύουμε τα αντικομμουνιστικά μέτρα και την προπαγάνδα, την επίθεση ενάντια στον ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, Β.Ι. Λένιν, που διεξάγουν τόσο η αντιδραστική ουκρανική πολιτική ηγεσία, όσο και η σημερινή πολιτική ηγεσία της Ρωσίας.

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί πλήγμα για τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων τόσο στις χώρες της Δύσης, όσο και στη Ρωσία, στις άλλες χώρες, που εμπλέκονται στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση, πρώτα απ’ όλα γιατί συρρικνώνει το δικαίωμά τους στην πληροφόρηση. Επιπλέον, επιδιώκει να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να αυξήσει την εθνικιστική υστερία και μεταξύ άλλων μετατρέπει τον πολιτισμό σε εργαλείο των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Το ΚΚΕ αγωνίζεται ενάντια στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, προτάσσει την κοινή πάλη των εργαζομένων, άσχετα από την εθνική καταγωγή τους, ενάντια στους εκμεταλλευτές, στα μονοπώλια, στον καπιταλισμό, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την κοινωνία του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

Έχετε ζητήσει επανειλημμένως την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ποιος είναι ο λόγος που τη ζητάτε;

Εδώ και πολλά χρόνια ο λαός μας, οι άλλοι λαοί πλήρωσαν τόσο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, όσο και για την καπιταλιστική κρίση. Τώρα του φορτώνουν και το δίδυμο αδερφάκι τους, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και δεν φτάνουν μόνον οι υπέρογκες πολεμικές δαπάνες για τη θωράκιση του ΝΑΤΟϊκού «συστήματος ασφάλειας», που δημιουργούν νέα τεράστια κρατικά ελλείμματα και χρέη, που θα πληρώσουν μέχρι δεκάρας οι λαοί, αλλά έρχονται και οι κυρώσεις.

Από τη μια, οι κυρώσεις είναι κι αυτές μέρος του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι λαοί των εμπλεκόμενων στη σύγκρουση δυνάμεων. Από την άλλη η Ε.Ε. χαράσσοντας την πολιτική των κυρώσεων, προωθεί τα δικά της συμφέροντα, τη στρατηγική της «πράσινης και ψηφιακής μετάβασης» που έχει επεξεργαστεί προς όφελος των μονοπωλίων της.

Έτσι, π.χ. οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, που έτσι κι αλλιώς πλήρωναν ακριβά την ενέργεια, στο όνομα των «εκπτώσεων», που γίνονταν  για τους εφοπλιστές, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», θα την πλήρωναν ακριβότερα, εξαιτίας της απολιγνιτοποίησης, στο όνομα της «πράσινης μετάβασης», που δεν έχει καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά με την αύξηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών. Τώρα θα πληρώσουν πολλαπλάσια την ενέργεια και εξαιτίας του πολέμου. Το έργο το έχουν ξαναδεί και οι βιοπαλαιστές αγρότες που πλήρωσαν τη νύφη για τις κυρώσεις του 2014. Πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, η ζημιά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν υπολογίσει κανείς ότι το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε στη Ρωσία από την Ε.Ε., τους στοιχίζει περί τα 160 εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Το ΚΚΕ είναι αντίθετο με τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και ζητά την άρση τους και καλεί την κυβέρνηση να μην τις τηρήσει, γιατί αυξάνουν το οικονομικό βάρος στις τσέπες των λαϊκών στρωμάτων. Βάρος, που δεν μπορούν να άρουν τα μέτρα «ασπιρίνες», που λαμβάνουν η κυβέρνηση και η Ε.Ε.

Ποια πρέπει κατά την άποψή σας να είναι η θέση της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και του sui generis πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας (τουλάχιστο); Πρόσφατα, δύο προσωπικότητες της κυπριακής αριστεράς, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού και ο Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος τάχθηκαν υπέρ της άμεσης και ταυτόχρονης εκεχειρίας, έναρξης διαπραγματεύσεων, άρσης των κυρώσεων και του εξοπλισμού της Ουκρανίας. Συμφωνείτε με αυτές τις επιδιώξεις; Θα μπορούσαν να γίνουν βάση για μια ενιαία δράση των αντιπολεμικών δυνάμεων της αριστεράς και όχι μόνο στην Ευρώπη, ανεξαρτήτως τυχόν διαφορών τους σε άλλα ζητήματα; Προτίθεσθε να αναλάβετε κάποια πρωτοβουλία σε αυτή την κατεύθυνση;

Το ΚΚΕ μαζί με άλλα 41 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα απ’ όλον τον κόσμο έχει τοποθετηθεί για τις αιτίες και το χαρακτήρα του πολέμου, που διεξάγεται στην Ουκρανία. Είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν πως οι ειρηνευτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Μινσκ, που περιέκλειαν πολλή «διπλωματική ασάφεια», κατέρρευσαν. Είδαμε πως διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΑΣΕ, παρά τις διάφορες διακηρύξεις τους για την «ασφάλεια» στην Ευρώπη, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον νέο πόλεμο, τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, την προσφυγιά εκατομμυρίων άλλων. Είδαμε τα «Συμβούλια ΝΑΤΟ-Ρωσίας» και τα αντίστοιχα «κανάλια» της Ρωσίας με την ΕΕ να χρεοκοπούν.

Η εκτίμησή μας είναι πως ο πόλεμος διεξάγεται για συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των αστικών τάξεων και οδηγούν στο αιματοκύλισμα των λαών. Ο πόλεμος γεννιέται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αποτελεί «τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα, βίαια, μέσα».  Διεξάγεται για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, την εργατική δύναμη,  τα μερίδια των αγορών. Συμπερασματικά, η μαζική, λαϊκή καταδίκη του πολέμου επιβάλλεται να συνδέεται με τη λύση που πρέπει να δοθεί μέσα από την κατάργηση των αιτιών που τον προκαλούν. Σήμερα η αντιπολεμική δράση όλο και περισσότερο συνδέεται με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.

Το ΚΚΕ αναδεικνύει αυτές τις πλευρές στους εργαζόμενους της Ελλάδας και ταυτόχρονα πρωτοστατεί με μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο. Ενάντια στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, όπλων και πυρομαχικών για τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, στον οποίο είναι ενταγμένη η Ελλάδα. Ενάντια στην ύπαρξη και αξιοποίηση στρατιωτικών εγκαταστάσεων από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στη Σούδα, στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο, στη Λάρισα κ.α. Ενάντια στην εγκατάσταση αμερικάνικών πυρηνικών όπλων στον Άραξο ή σε άλλη περιοχή.  Ενάντια στην «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ. Για την αποδέσμευση της χώρας μας όχι μόνον από τους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά και από τις ίδιες αυτές τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι που κατά τη γνώμη μας μπορεί να εγγυηθεί στην Ελλάδα η εργατική εξουσία.

Για την πρωτοπόρα αυτή δράση ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην κυβέρνηση της ΝΔ και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κομμουνιστές συλλαμβάνονται από την αστυνομία και σέρνονται στα αστικά δικαστήρια. Βεβαίως και η αντιιμπεριαλιστική δράση του ΚΚΕ τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς θα συνεχιστεί, μέσα από το συντονισμό με άλλα ΚΚ, όπως έδειξε και η συμμετοχή του Κόμματός μας σε αντινατοϊκές εκδηλώσεις στην Τουρκία, ή στην αντινατοϊκή διαδήλωση στη Μαδρίτη στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ ή  η πρόσφατη κοινή συνάντηση στην Αθήνα των Γενικών Γραμματέων 4 Κομμουνιστικών Κομμάτων, του ΚΚΕ, του ΚΚ Τουρκίας, του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας και του ΚΚ Μεξικού και η σχετική δήλωσή τους.

Έχετε υποστηρίξει την άποψη ότι στην Ουκρανία έχουμε μια «ενδοϊμπεριαλιστική» σύγκρουση, μια άποψη που πρακτικά εξισώνει το ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Όμως επί 30 χρόνια δεν είναι η Ρωσία που ασκεί επιθετική πολιτική απέναντι στη Δύση, αλλά μάλλον το ΝΑΤΟ. Με δεδομένο ότι η Ρωσία έχει υποστεί φοβερές εισβολές εκ Δυσμών, μέσω της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας δεν είναι φυσικό για τη Μόσχα να φοβάται και να αντιδρά στην επέκταση του ΝΑΤΟ; Γιατί είναι ιμπεριαλισμός αυτό;

Το ερώτημά σας αντιστρέφει το επιχείρημα που ακούμε από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας εδώ και 7 μήνες, που αναρωτιούνται το εξής: «Η Ρωσία είναι που κατέλυσε τα σύνορα της Ουκρανίας, που προσαρτεί ουκρανικά εδάφη, είναι ο επιτιθέμενος και η Ουκρανία ο αμυνόμενος. Εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλευρό αυτού που αμύνεται, να δείξουμε αλληλεγγύη» ή το άλλο επιχείρημα: «Η Ρωσία είναι αναθεωρητική δύναμη, όπως και η Τουρκία του Ερντογάν. Εχθρός μας είναι ο αναθεωρητισμός. Αν κυριαρχήσει, θα τον βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο από την Τουρκία. Πώς θα ζητήσουμε τότε στήριξη από τους συμμάχους μας αν εμείς δεν στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία;».

Όμως η αλήθεια είναι πως κάθε αστική τάξη είναι επιθετική, πρώτα απ’ όλα σε βάρος των εργαζομένων της χώρας της, που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται και στη συνέχεια, στη βάση της πολιτικό-στρατιωτικής ισχύος της, σε βάρος και των λαών άλλων χωρών. Δεν υπάρχει «φιλειρηνική» αστική τάξη. Ο «λύκος» δεν γίνεται «προβατάκι». Οι διεθνείς και διμερείς συμφωνίες διαμορφώνονται στη βάση της δύναμης της κάθε αστικής τάξης, κι αναθεωρούνται με ειρηνικό ή πολεμικό τρόπο όταν αυτές εκτιμούν πως τους συμφέρει.

Σε ό,τι αφορά τον ιμπεριαλισμό, δεν είναι σωστό να τον αντιλαμβανόμαστε απλώς ως μια «επιθετική» πολιτική», αλλά ως το στάδιο στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο καπιταλισμός, δηλαδή σαν μονοπωλιακό καπιταλισμό. Η Ρωσία είναι μια χώρα με πολύ ισχυρά μονοπώλια: είναι 5η σε δισεκατομμυριούχους στον κόσμο, από τη μια είναι 11η στο ονομαστικό μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ και 6η σε μερίδιο στο πραγματικό παγκόσμιο ΑΕΠ, όπως και σε βιομηχανική παραγωγή στον κόσμο. Διαθέτει τεράστια ενεργειακή ισχύ και την αξιοποιεί στο πλαίσιο της καπιταλιστικής  αναμέτρησης. Έχει τη δυνατότητα να προωθεί την εξωτερική της πολιτική ασκώντας το δικαίωμα του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Το ΚΚΕ δεν εξισώνει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Άλλωστε κάθε μια από αυτές έχει τη δική της θέση στους σφοδρούς ανταγωνισμούς που διεξάγονται. Οι ΗΠΑ είναι σήμερα η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη, αλλά αυτή η πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αμφισβητείται σήμερα από την Κίνα, την ισχυρότερη οικονομική δύναμη του σύγχρονου καπιταλισμού, που ραγδαία αναπτύσσει και τη στρατιωτική ισχύ της και οικοδομεί συμμαχικές σχέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία, τη 2η στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και τη μόνη καπιταλιστική χώρα που μπορεί σήμερα να απειλήσει με πυρηνική καταστροφή την ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη, τις ΗΠΑ. Μιλάμε, λοιπόν, για μια σύγκρουση δυνάμεων του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού κόσμου, μια σύγκρουση “ληστών” στην οποία οι λαοί δεν πρέπει να διαλέξουν πλευρά. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας βρίσκεται στην πάλη των λαών ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό,  για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι Ουκρανοί έχουν ασφαλώς, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Δεν θα πρέπει όμως η άσκησή του να γίνεται από ηγεσίες που εκπροσωπούν κάπως αντιπροσωπευτικά τους λαούς και να μην θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια άλλων λαών; Αν οι Ουκρανοί έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, γιατί δεν το έχουν οι Ρώσοι, συμπαγής πλειοψηφία στην Κριμαία και το Ντονμπάς, ιστορικά ρωσικές περιοχές;

Αλήθεια, ποιος μπορεί να βρει «ζυγαριά» για να ζυγίσει την αντιπροσωπευτικότητα των αστικών καθεστώτων; Για παράδειγμα το σημερινό αντιδραστικό καθεστώς της Ουκρανίας έχει προέλθει από την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς στα 2014, ενώ το σημερινό καθεστώς της Ρωσίας έχει προέλθει από τις πραξικοπηματικές ενέργειες του Γιέλτσιν στα 1993, όταν τα τανκς βομβάρδισαν το ρωσικό κοινοβούλιο. Και τα δυο τους προήλθαν από την εξίσου πραξικοπηματική διάλυση της ΕΣΣΔ, την ανατροπή του σοσιαλισμού, παρά τη θέληση της πλειοψηφίας των λαών της ΕΣΣΔ, όπως είχε εκδηλωθεί και στο σχετικό δημοψήφισμα. Ως αποτέλεσμα, σήμερα, δύο λαοί που έζησαν και μεγαλούργησαν από κοινού για 70 χρόνια, στα χρόνια του σοσιαλισμού, σήμερα, υπό την ηγεσία των αστικών τάξεων αλληλοσκοτώνονται.

Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της αυτοδιάθεσης, πρέπει να σημειώσουμε πως σήμερα αυτό έχει γίνει «λάστιχο», από τις αστικές κυβερνήσεις. Αξιοποιείται ακόμη και για να δικαιολογηθεί η ένταξη χωρών, όπως π.χ. της Βόρειας Μακεδονίας ή της Ουκρανίας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι κομμουνιστές πρέπει να αντιμετωπίσουν το συγκεκριμένο ζήτημα, όπως το αντιμετώπιζε και πριν 100 χρόνια ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης, Λένιν, που σημείωνε, μεταξύ άλλων, πως: «Οι διάφορες διεκδικήσεις της δημοκρατίας, μαζί και η αυτοδιάθεση, δεν είναι κάτι το απόλυτο, αλλά ένα «μέρος» του πανδημοκρατικού (σήμερα: πανσοσιαλιστικού) «παγκόσμιου» κινήματος» [1]. Με άλλα λόγια ο Λένιν μας καλούσε να δούμε την αυτοδιάθεση μέσα σε μια διαλεκτική ενότητα με την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης. 

Ανάλογα βλέπει το ΚΚΕ σήμερα το ζήτημα: Υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων και αντικρούει τους εθνικισμούς που αναπτύσσονται από διάφορες πλευρές, υπερασπίζεται τα σύνορα, την εδαφική ακεραιότητα των χωρών, τις συμφωνίες που τα καθορίζουν, προτάσσει την κοινή πάλη των εργαζομένων απέναντι στον κοινό αντίπαλο: τον καπιταλισμό, τις αστικές τάξεις και τα συμφέροντά τους.

Τα εδάφη τα οποία χαρακτηρίζετε «ιστορικά ρωσικές περιοχές» μετά τη διάλυση του ενιαίου κράτους, της ΕΣΣΔ, εντάχθηκαν στο αστικό κράτος της Ουκρανίας, κάτι που  δεν αμφισβητήθηκε ούτε τότε ούτε και αργότερα από τη ρωσική ηγεσία, ούτε ζητήθηκε καν να γίνει δημοψήφισμα σε εκείνες τις περιοχές για το σε ποιο κράτος θέλει ο πληθυσμός τους να ενταχθεί.

Θα γνωρίζετε, βέβαια, πως ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός έχουν πικρή παλαιότερη και σύγχρονη εμπειρία από τα προσχήματα που αξιοποιούνται διαχρονικά από την αστική τάξη της Τουρκίας και των πολιτικών εκπροσώπων της για την εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου, την αμφισβήτηση της κυριότητας ελληνικών νησιών, των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, τα «παιχνίδια» αξιοποίησης σε επικίνδυνους σχεδιασμούς της μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης.

Άσχετα, λοιπόν, από προσχήματα, που μπορεί να αξιοποιούν οι αστικές τάξεις, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον από τους σχεδιασμούς των καπιταλιστών, από τις αλλαγές συνόρων, που γίνονται μέσα από την αιματοχυσία, όπως τώρα στην Ουκρανία, αυξάνουν τα εθνικιστικά μίση και στέκουν εμπόδιο στην αναγκαία κοινή δράση των λαών. Για να γίνει πράξη το σύνθημα «Προλετάριοι, όλων των χωρών, ενωθείτε!», ώστε να μπει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

[1] Β. Ι. Λένιν: «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση». Άπαντα, τ. 30, σελ. 39.

Πηγή: kosmodromio.gr